Afl. 106 Stoppen met vluchtgedrag

Hoe stop je met vluchtgedrag?

Het antwoord is simpel: door te willen zijn waar je bent. Dit is immers het tegenovergestelde van vluchten.

Een groot voordeel hiervan is dat het wilskracht overbodig maakt. Als je niet (in eten) wilt vluchten hoef je de impuls om dit te doen ook niet te onderdrukken.

Maar de vraag is hoe je dit voor elkaar krijgt.

Ik geef je het antwoord en bespreek de vier belangrijkste oorzaken van vluchtgedrag en wat ervoor nodig is om liever te willen zijn waar je bent.

Deze aflevering geeft verrassende inzichten en maakt een opening mogelijk uit je meest hardnekkige vluchtpatronen.

Wat je ontdekt:

• De vier belangrijkste oorzaken van vluchten (in eten).
• Wat ervoor nodig is om vluchtgedrag los te laten.
• Hoe je wilt zijn waar je bent, ook als dit heel ongemakkelijk voelt.
• Vier vragen die de weg openen uit je meest hardnekkige vluchtpatronen.

Transcript Afl. 106

Je luistert naar Etenslessen, de podcast met Marjena Moll en dit is aflevering 106. Je luistert naar Etenslessen, de podcast over afvallen zonder dieet en het creëren van een geweldige relatie met eten, maar naam is Marjena Moll. Ik ben je coach en ik introduceer je graag in mijn Etenslessen, waardoor je ontdekt hoe je afvalt zonder dieet en een fantastische relatie met eten creëert. Laten we beginnen.

He hallo, hoe gaat het met je? Wat fijn dat je weer luistert. Hoop dat je een heerlijk weekend hebt gehad. Een weekend wat net zo fijn was als dat van mij. Ik heb echt zo genoten. Op zaterdag ben ik gaan hardlopen. Dat had ik al een hele tijd niet meer gedaan, maar er hing zo'n verrukkelijke herfst lucht buiten. Het was echt een onweerstaanbaar parfum. Ik kan het niet beter omschrijven.  Het was zo'n heerlijke ja, die rottende bladerenlucht die ruikt naar hout, houtsnippers, nat hout. Een beetje...een aardse lucht is het. Heerlijk, echt onweerstaanbaar. En er hing zo'n nevel in de lucht bij complete windstilte die heel sprookjesachtig voelt en alles in me zei: hier wil ik in zijn, dit wil ik beleven. Dit wil ik tot diep in mijn lijf voelen. En het was alsof ik mijn lichaam op een date vroeg, weet je wel van: hé, ga je mee naar buiten? Kleed je gauw om. Ik wacht op je. En dan gaan we lekker rennen. En dat is wat ik heb gedaan. En ik was helemaal in het nu. Alleen maar aan het zijn met die natuur. Echt verrukkelijk en er was ook nog helemaal niemand buiten. Een enkele hardloper. Echt een feestje.

En op zondag kwam ik met een groep vrouwen van Etenslessen bij elkaar. Allemaal leerlingen van Etenslessen, studenten van Etenslessen. En ik geef echt al jaren online les. Ik coach online en dat zou ik niet doen als het niet zo ontzettend goed gaat. Ik kan echt alles waarnemen wat ik wil observeren als ik iemand coach. Het is geen enkele belemmering om dat via de webcam te doen. En het is natuurlijk voor mijn klanten ideaal, want we kunnen met grote groepen bij elkaar komen zonder dat er iemand reistijd heeft. En het werkt echt perfect.

Maar dan is het natuurlijk ook wel echt een feest als je elkaar zo nu en dan in het echt kan zien en een knuffel kan geven. En dat was zo'n feest. Zo leuk om iedereen die je eigenlijk alleen maar van de webcam kent en van die kleine profiel fotootjes van elkaar te zien om elkaar dan een knuffel te kunnen geven en van ze te horen wat er voor ze werkt of nog niet werkt, waar ze tegenaan lopen en om te zien hoe ze ervaringen met elkaar aan het uitwisselen waren. Het voelde als een heel speciaal feest. Dus dat was genieten. Een heerlijk weekend.

En dan nu, hier voor jou, heb ik nagedacht over de vraag hoe je kunt stoppen met vluchtgedrag. Want als je die vraag voor jezelf kan beantwoorden, dan ben je alweer een stap verder. Dus laten we daar eens naar kijken. Hoe kan je stoppen met vluchtgedrag? En met vluchtgedrag bedoel ik dan natuurlijk het overeten wat je doet omdat je weg wilt bij jezelf, omdat je wilt uitchecken. En ik heb daar een viertal vragen bij bedacht die voor mij verwijzen naar de vormen van vluchtgedrag die ik het meeste zie.

De eerste vraag gaat over hoe je kan willen voelen wat je nu voelt. Want vluchtgedrag gaat natuurlijk altijd over ergens vandaan willen. Vluchten betekent dat je zo snel mogelijk weg wilt van de plek waar je bent. En stoppen met vluchtgedrag, het tegenovergestelde van zo snel mogelijk weg willen van waar je nu bent is natuurlijk niets liever dan willen zijn waar je nu bent. Eerst kon je niet wachten om er zo snel mogelijk vandaan te kunnen. En nu wil je niets liever dan juist hier zijn. Hoe krijg je dat voor elkaar?

Als het gaat om juist willen voelen wat je nu voelt, dan kan het niet anders dan dat je aan jezelf weet te verkopen wat de waarde is van het voelen van je ongemak. Want de emoties waar je geen weerstand bij hebt, waar je geen vluchtgedrag op hebt zitten, dat zullen misschien trots zijn, blijdschap, belangstelling, interesse, nieuwsgierigheid, liefde, verbinding, plezier, geduld. Er zijn genoeg emoties te bedenken waar je niet voor op de vlucht zal willen.

Soms heb ik klanten die zeggen: echt elke emotie is voor mij aanleiding om te willen eten. En vroeger beleefde ik het zelf ook zo. En toch kan ik achteraf wel zien dat er toch ook echt wel emoties waren en gemoedstoestanden waar ik geen issue mee had en waar ik wel mee wilde zijn. Maar er waren er ook een heleboel waar ik helemaal niet bij wilde zijn, die ik gewoon werkelijk niet verdroeg. Ik verdroeg ze niet en daar heb jij misschien ook last van.

Dus hoe kan je nou willen voelen wat je nu voelt? Het eerste antwoord op die vraag kunnen we vinden in polariteit. Je kunt niet weten hoe plezier voelt als je niet weet hoe pijn voelt. Je hebt pijn nodig om te weten hoe plezier voelt. Je hebt de ervaring van afwijzingen, uit verbinding zijn nodig om te weten hoe het voelt om je verbonden te voelen, begrepen te voelen. Je hebt niet weten nodig, onwetendheid, zoekende zijn, je antwoorden niet hebben, leven met een vraagstuk, om de voldoening te kunnen ervaren van inzicht. En inzicht vinden we fijn. Dat aha moment. Ik snap het moment vinden we heerlijk. Maar hoe verhoud je je tot het "Ik snap het nog niet" ?

Dus het eerste antwoord vinden we in contrast. We hebben contrast nodig, het kennen van contrast om te kunnen genieten van al die emoties die je fijn vindt. Maar dat is een nog op wat theoretisch niveau. Ok, dus dat is de wetmatigheid ervan maar dan voel ik nog steeds niet dat ik wil voelen wat ik nu voel en dat snap ik. Dus laten we daar nog wat langer naar kijken.

Hoe kan je, buiten dit theoretische besef van die polariteit, van dat contrast, aan jezelf verkopen dat je wilt kunnen voelen wat er te voelen valt? En je hebt het me al vaker horen zeggen. Het goud van het voelen van al die emoties waar je het liefst bij vandaan wilt, is dat aan de andere kant daarvan er altijd groei op je wacht. Het is groeipijn. Groeipijn waar je doorheen gaat. En een van de dingen die ik op een goed moment echt volledig accepteerde om te kunnen stoppen met overeten, is het besef dat ik niet die relatie met eten kon krijgen waar ik naar verlangde, niet het lichaam kon krijgen waar ik naar verlangde, zolang ik die stopknop bleef indrukken van niet meer willen voelen en die knop indrukken met eten. Zolang ik die knop vast bleef houden en daar gebruik van bleef maken, kon ik niet krijgen wat ik hebben wilde en ik moest aan mezelf verkopen dat ik er heel veel voor terug ging krijgen als ik die knop inleverde. Als ik echt tegen mezelf kon zeggen: ik wil een vrouw zijn die al haar gevoelens kan voelen. Altijd!! Ook de lastige! In angst zijn. Uit verbinding zijn. Niet begrepen worden. Afgewezen worden. Onzeker zijn. Gefrustreerd. Boos. Verloren. Alleen. Eenzaam. Hoe kan ik haar zijn?

En wat ik kon zien in al het schrijfwerk wat ik daarover deed, is dat elke keer als ik er voor koos om in het ongemak van zo'n emotie te gaan en erbij te blijven, bewust te blijven, bewust te zijn met de ervaring van die emotie, ik groeide. Het bracht me inzicht. Het bracht me zelfkennis. Het bracht me intimiteit. Het bracht me dat fundament. De kracht. De aarding in mezelf die ik steeds in eten had gezocht. Ik gebruikte eten zo vaak om mezelf gerust te stellen, te kalmeren, te ontspannen, aan te moedigen, even uit te laten hijgen van ervaringen die ik opdeed. En door er juist bij te blijven groeide ik. Kreeg ik inzichten, werd ik rijper.

En zoals je weet is mijn grote overkoepelende doel in mijn leven om een wijze oude vrouw te worden. En die wijsheid, die kan ik alleen maar krijgen via ervaren, niet alleen maar door erover te lezen. Ik moet er zelf bij zijn, ervoor opkomen dagen en dat kan alleen langs dit ongemak. En de vraag is voor jou: hoe jij het aan jezelf kan verkopen? Wat levert het jou op? Waar doe jij het voor? Wat komt dat jou brengen, iedere keer als je erbij blijft?

En de grootste prijs die ik zie is ultieme vrijheid. Want als je bereid bent om elke emotie te voelen, is er niets om bang voor te zijn. Heb je niets meer om voor te vluchten. Kun je sterven met jezelf, weten dat je dat moment, dat laatste moment, als je dat bewust meemaakt, kunt beleven met jou, want je hebt alles gevoeld, altijd en jezelf er oneindig vaak in opgevangen. En dat voelt zo vertrouwd, zo liefdevol, zo thuis dat je alles kan hebben. Alles. En daarmee zijn dan dus ook je mogelijkheden onbegrensd. Als je alles durft te voelen, kan je je kwetsbaar opstellen, want afgewezen worden is iets wat je kan dragen, waar je jezelf in kan opvangen, waar je bij kan zijn, wat je kan beleven. Je kan een afwijzing riskeren. Falen riskeren. Hoe fijn als je jezelf kan opvangen in falen? Denk maar aan al je dromen, al je ambities, al je verlangens. Ze gaan allemaal gepaard met risico en kwetsbaarheid. En hoe vaker je repeteert om jezelf daarin op te vangen, hoe dieper die relatie met jezelf wordt, hoe steviger die relatie met jezelf wordt en daarmee hoe onafhankelijker je wordt.

En dus kan je alles aan. Kan je alles beleven, kan je overal voor komen opdagen en dan leef je voluit. En dat is mijn beste antwoord op het verkopen aan niets liever willen dan voelen wat er nu te voelen valt, omdat je van daaruit voluit kan leven en alles beleven. Denkt daar over na.

De tweede vraag is hoe kan ik willen zijn wie ik nu ben? Hoe kan ik willen zijn wie ik nu ben?

En het antwoord daarop bracht me bij een prachtig interview dat ik ooit had gelezen tussen Ram Dass en Oprah Winfrey. Ram Dass, die vertelde aan Oprah hoe hij op reis was door India en langs de voet van de Himalaya reed en met de auto stopte bij een kleine tempel langs de kant van de weg. En in die tempel zat een man in een gewaad, op een tafel. En om hem heen, op de grond zaten zo'n twintig mannen aan zijn voeten, ook allemaal in witte gewaden. En Ram Dass bleef op een afstand. Hij deed een stap naar achteren omdat hij zich er niet in wilde mengen in wat dat wat zich daar afspeelde, wat daar gebeurde. En de maharadja die daar zat. Die keek hem aan. En die zei tegen hem: jij was vannacht onder de sterren. Je was buiten onder de sterren en je dacht aan je moeder. Aan je overleden moeder. En Ram Dass, die wist niet wat ie hoorde. Deze man kon zijn gedachten lezen.

En toen zei die maharadja: milt. En Ram Dass vertelde aan de Oprah: mijn moeder is overleden. Haar milt was het orgaan waar ze aan overleed en op dat moment realiseerde hij zich dat deze man zijn gedachten kon lezen. En daardoor voelde hij zich ineens compleet naakt voor deze man. Want als hij dit van hem wist, kon ie dus alles van hem weten. En daar schrok hij van. Maar hij keek die maharadja aan en die maharadja, die keek naar hem, keek hem aan met niets dan complete liefde in zijn blik. Volledige liefde. En op dat moment realiseerde Ram Dass zich dat hij werd gekend, volledig werd gekend. En geliefd. Dus onvoorwaardelijk geliefd en hij realiseerde zich dat de liefde die hij tot nu toe had gekend was de liefde voor zijn aangepaste zelf. Mensen houden van je als je een goeie jongen bent, als je een goeie vriend bent en goede man bent. Maar als je me werkelijk zou kennen, als je alles van me zou weten, dan zou je niet zo van me houden. En dat deed deze maharadja dus wel voor hem. En Ram Dass vertelt daar aan Oprah dat voor hem deze ervaring met onvoorwaardelijke liefde voor alles hem liet zien dat hij geliefd werd in z'n ziel. En niet in zijn ego, maar in zijn ziel, in zijn alles, in zijn bewustzijn.

En dit is pittige spirituele kost maar voor mij, en daarom deel ik het hier met je, dit verhaal is onvoorwaardelijke liefde voor jezelf het grootste cadeau dat je jezelf in dit leven kan geven. Want er is maar één relatie die 24 uur per dag bij jou is, waar je vierentwintig uur per dag, zeven dagen in de week mee in contact bent en dat is de relatie met jou en die kan je niet uitzetten. Je kan de gedachten over jezelf niet uitzetten. Het zijn met jou niet uitzetten. Je kunt wel voor vluchtgedrag kiezen, maar daar gaat natuurlijk deze Etensles juist over.

Hoe kun je willen zijn wie je nu bent? En ik denk dat het antwoord op die vraag gaat over het willen ontwikkelen van onvoorwaardelijke liefde. Van jou voor jou. Omdat dat geschenk op jou wacht, dat geschenk door jou uitgepakt wil worden. En opnieuw als je daarvoor kiest, om dat uit te willen pakken omdat te willen leren kennen in dit leven, een relatie met jezelf waarin je onvoorwaardelijk van jezelf houdt. Echt alle stukken van jezelf in de ogen kan kijken en kan zeggen: oh ja, ook dat. Ook dat. Ook dit stuk van jou. Ik wijs je nergens om af. Nooit niet. Die ervaring aan jezelf kunnen geven is het grootste geschenk. En daarmee ben jij dan ook het grootste geschenk voor anderen. Want als je onvoorwaardelijk kan liefhebben wat je in jezelf tegenkomt, en dat zal altijd alles zijn, dat kan je dat ook in een ander. En daarmee heb je dan zoveel te geven.

Dus hoe kan je willen zijn wie je nu bent? Door te willen liefhebben wie je nu bent. In alle uithoeken en gaten van jezelf. En dat is het stuk. De vraag die je hier in beantwoord. Jezelf dat geschenk willen geven.

De derde vraag is hoe kan ik de problemen willen hebben die ik nu heb? Wat? Haha...Hoe kan ik de problemen willen hebben die ik nu heb? Wat een puzzel.

Is dat niet een prachtige vraag? Het woord probleem is meestal al een trigger, toch? Problemen willen we niet hebben, problemen wil je doorgeven, delegeren, uitbesteden.

Maar hoe kan de problemen willen hebben die je nu hebt? Wauw, dit is zo'n krachtige vraag! Zo'n prachtige vraag om het is helemaal om te draaien, te kijken naar de problemen die voor je liggen, op je bord en te zeggen: oké! Hoe kan ik dit willen hebben? Welke gedachte heb ik dan nodig? En ik vind het zo'n inspirerende vraag omdat het je helpt om te onderzoeken wat perfect is aan je problemen. Wat komen ze je brengen? Wat komen ze je leren? Wat is er perfect aan? En als er iets is waar je van groeit dan is het wel je omdraaien naar een probleem toe en te zeggen: ik kies voor jou. Ik heb je niet uitgezocht. Ik heb je niet moedwillig opgezocht, maar nu je er bent, nu je aan mij presenteert, wil ik ontdekken wat er voor nodig is om te zeggen: ik kies jou. Ik wil je hebben. Ik wil je hebben.

Geweldig. Geweldig als je dit kan doen. Zo veel interessanter dan vluchten. Weglopen, overeten, daarover klagen, erover roddelen. Jezelf als slachtoffer zien, waarom heb ik dit probleem? Waar heb ik dit aan verdiend? Nee, juist zeggen: hoe kan ik jou willen kiezen? Voel je dat als ik dit zeg en de toon waarmee ik het zeg voel je dan dat er een energie in je opkomt? Voel je dan als het ware een kans aanreik en zeg: wow, wat oh..hé, dit is me nooit geleerd. Mij is altijd geleerd dat een probleem is er om opgelost te worden. Een probleem is iets om over te piekeren. Een probleem is iets om tegen in verzet te gaan. Maar mij is nooit geleerd om te zoeken naar hoe een probleem perfect is. Hoe ik een probleem kan willen hebben wat zich aandient? Het is een vraag die, ik weet even niet welk Nederlands woord ik eraan kan geven. In het Engels noemen ze empowering. Dus het geeft je juist persoonlijke kracht. Het komt je energie brengen. Deze vraag brengt je energie, terwijl we problemen altijd zo associëren met energie verliezen. Maar je kan het helemaal omdraaien vanaf het moment dat je zegt: oh maar wacht eens even. Wat nu als ik besluit dat ik dit probleem vrijwillig kies? Het is er nu toch al. Dus hoe krijg ik mezelf zo ver dat ik zeggen: ja, ik kies jou! Zo inspirerend.

En het mooie is dat op het moment dat je dat doet je onderbewuste direct voor je aan het werk gaat. Dat onbewuste van ons is zo slim. Het zal altijd heel braaf gaan doen wat je eraan vraagt. En door op zoek te gaan naar de perfectie aan je probleem. Waarom je dit probleem kan willen hebben, gaat je onderbewuste het voor je vinden. En dan komen er momenten dat je ineens ziet: ah, hier zit de kans, hier zit de opening. Ah, dit is hoe het mij helpt. Ah, dit is wat het mij leert. En omdat je verzet ertegen weg is en je er juist naar toe beweegt, stroomt het ook zo fijn. Er zit energie op. Je wilt erbij blijven. En dus ben je geen slachtoffer, dus hoef je niet te vechten. Je hoeft niet iets te zijn wat je niet wil zijn. Je bent en hebt precies wat jij wil hebben. De beste keuze die je kan maken over je probleem. De beste keuze. Het geeft je een prachtig perspectief.

En dan de laatste vraag. Hoe kan ik het lichaam willen hebben dat ik nu heb? Iemand vertelde me laatst in vertrouwen dat ze graag mijn lichaam wilden hebben en ik begreep zo goed waar we het over hadden, omdat ik ooit ook het lichaam van iemand anders wilde hebben. Om precies te zijn dat van m'n zusje wat ik echt elke dag om me heen zag. Ik wilde zo graag haar lichaam hebben. En het kwelde mij. Het kwelde mij continu te zien wat ik wilde hebben en daarmee natuurlijk op dat moment af te wijzen wat ik zelf had. En daarom leed ik er ook zo onder.

En we hadden hier een mooi gesprek over. En later dacht ik nog: goh, interessant. Weet je, het lichaam willen hebben van iemand anders die nota bene bijna twee keer zo oud is als jijzelf. Dat is nogal wat. En dat laat ook zien hoe gefilterd we vaak kijken. Je ziet alleen maar een stuk wat een idee geeft, een suggestie geeft over hoe fijn het moet zijn om het te hebben. Maar je weet natuurlijk niet daadwerkelijk wat het is om het te hebben. En ik denk een lichaam hebben wat twee keer zo oud is als dat van jezelf best tegen zal vallen...haha. Van het ene op het andere moment. Als je t even zou kunnen aantrekken en daarna dat van jezelf wil hebben.

Maar goed, dan nog. Ik heb ook klanten die lichamelijke beperkingen hebben. Die een grote uitdaging zijn. En hoe kan je dan het lichaam willen hebben dat je nu hebt?

Ik weet één ding zeker en dat is dat we allemaal dood gaan. En dat het lichaam wat ik nu heb vanaf het moment dat ik geboren werd al op weg was naar het einde. Je wilt dus eigenlijk het lichaam wat je nu hebt oud kunnen laten worden, ziek kunnen laten worden. De vanzelfsprekendheid dat het altijd vitaal zal zijn en functioneren zoals je wilt, los kunnen laten. Ik heb ook klanten die bijvoorbeeld de ziekte van Lyme hebben. Je zal maar gebeten zijn door een teek en de rest van je leven daar hevige pijn van hebben. Periodiek echt intense pijn. Niet de energie kunnen hebben die je wilt opbrengen voor het hebben van jonge kinderen, voor het uitleven van je dromen.

En ik voel de stappen die je dus te zetten hebt, ook als we nu praten over de pijn van overgewicht. Ik weet hoe groot de kwelling kan zijn van overgewicht. Als je dat niet wilt hebben en je zo is geleerd dat dik zijn niet oké is, dat overgewicht niet oké is en continu rondlopen met iets wat je aan de buitenkant het liefst zou willen verbergen voor je omgeving. Het overeten wat je doet, waar je veel oordelen over hebt en wat je gebruikt als vluchtroute, omdat je het nog zo moeilijk vindt om al je emoties te voelen.

Dus hoe kan je het lichaam willen hebben dat je nu hebt? Het besef zit denk ik, de kans zit in het volgende antwoord. Omdat je weet dat je niet kan toveren en ineens vandaag een ander lichaam hebben en je ook weet dat creëren, veranderen alleen maar in het nu kan gebeuren. Bouwen kan alleen maar in het nu gebeuren. En het huidige moment is altijd het enige moment wat je hebt. Je enige sfeer van invloed zit in het nu. En als je in het nu in verzet bent tegen het lichaam wat je hebt, verzwakt je jezelf in het nu. Er lekt energie weg die je liever wilt kunnen besteden om in het nu te kunnen bouwen.

Er is niets mis, vind ik, met verlangen naar een slanker lichaam. Het is volledig legitiem om je eigen esthetische voorkeuren te hebben. Het is volledig legitiem om de krassen, de vlekken, de plekken, de littekens op je lichaam niet mooi te vinden. Je mag mooi vinden wat je mooi vindt. Tegelijkertijd vraagt het alleen van je om jezelf niet pijn te doen met dat wat er nu niet is. Of wat er is wat je niet hebben wilt. Dat is natuurlijk een keuze die je daar maakt die je niet helpt, maar alleen maar verzwakt.

Dus om te kunnen bouwen, om te kunnen creëren, om te kunnen genieten van waar je nu bent en niet te willen vluchten, is het belangrijk dat je je realiseert dat je je huidige sfeer van invloed, dat moment van het nu volledig wilt kunnen benutten met alles wat je hebt. Je beste denken, je grootste liefde. Dat wat jij bij kan dragen voor jou, aan de wereld. De reden waarom je hier bent. Om vervulling dus ook te kunnen voelen, voldoening te kunnen voelen, wil je jezelf niet moedwillig verzwakken en dat doe je als je je lichaam vandaag afwijst. En het mooie is dat er tussen je lichaam afwijzen of het liefhebben ruimte zit, je hoeft niet te kunnen springen van: ik vind het niet mooi naar en nu moet ik het dus mooi vinden en een acceptatie bij jezelf door de strot duwen en iets vinden van jezelf wat je gewoon niet vindt, wat je niet kan menen. Je hoeft het niet mooi te vinden om wél te kunnen stoppen en erover op te houden en continu te herhalen wat je niet mooi vindt. Wat je niet waardeert, waar je van baalt, waar je onder lijdt. Dat wat je daar namelijk doet is een keuze. Zie je de kans die ik hier aanreik?

Je hoeft je lichaam nu vandaag niet mooi te vinden om wel te kunnen stoppen met het af te wijzen. Die keuze heb je. En daar zit je kans.

Daar zit je ruimte en daar zit de les die zich aan je aandient. En die zegt: pak em! Grijp deze kans, want zodra je dat doet kan je gaan bouwen. Je eigent jezelf al je mentale kracht weer toe. Al je vindingrijkheid, je creativiteit op het moment dat je zegt: hé, ik hoef dit niet mooi te vinden om wel te kunnen stoppen met het af te wijzen. En als ik het niet langer afwijs is het volledig oké om vandaag dit lichaam te hebben. En dan kun je dus ook stoppen met vluchtgedrag, want het mooie is op het moment dat je je brein kan trainen om te stoppen met continu te hameren en maar door te zagen over dat wat je afkeurt, wat je niet mooi vindt, verbreek je de spanning die je daarmee opbouwt tussen jou en eten.

En daar help ik je mee in mijn programma om dat heel duidelijk te gaan zien. Daarop te sturen en helemaal de relatie met je lichaam te kunnen creëren die je wilt en de relatie met eten te kunnen creëren die je wilt. En hier geef ik je een aantal prachtige vragen en inzichten. Het bouwen, het creëren van die fijne relatie met eten en hoe je dat doet, dat doe ik met je in Etenslessen.

Dus hoe kan ik vandaag het lichaam willen hebben dat ik nu heb? Door te stoppen, te zien dat je het niet mooi hoeft te vinden om wel te kunnen stoppen met het actief af te wijzen.

En dat is een keuze die je vandaag hebt. Je kan vandaag niet in een ander lichaam springen, maar je kan vandaag wel beslissen dat je niet langer meedoet aan het actief afwijzen van het lichaam dat je nu hebt.

Oké, een uitgebreide les, maar ik denk een hele waardevolle les om naar te gaan kijken. Dus hoe kan ik willen voelen wat ik nu voel? Hoe kan ik willen zijn wie ik nu ben? Hoe kan ik de problemen willen hebben die ik nu heb? En hoe kan ik het lichaam willen hebben dat ik nu heb?

Deze vier vragen helpen je allemaal om te kunnen stoppen met vluchtgedrag, te kunnen stoppen met overeten. En als je dit niet alleen kan beheersen en ontwikkelen, kan ik je daarbij helpen.

Ik ben er volgende week weer. Ik wens je een prachtige dag en tot gauw.