Afl. 32 Het vormgeven van je relatie met eten

Wat is de structuur van een fijne relatie met eten? Kan je deze net zo concreet vormgeven als een dieet?

Absoluut.

In deze aflevering bespreek ik de vier stappen waarmee je vormgeeft aan je relatie met eten. Ik onderbouw waarom een goed gestructureerde vormgeving noodzakelijk is en wanneer je ontwerp averechts werkt en opnieuw als een dieet voelt

Het ontwerp van je relatie met eten is dynamisch omdat je relatie met eten de rest van je leven in ontwikkeling blijft.

In Etenslessen leer ik je alle details van het maken van een goed ontwerp, ik leer je de valkuilen herkennen en begeleid je stap voor stap door het hele proces, waarna je jouw ontwerp zelf in de loop der jaren kan blijven aanpassen naar behoefte. Dit is een van de redenen waarom je niet alleen slank wordt maar ook blijft en plezier kan houden in de zorg voor jezelf.

Luister naar de aflevering en experimenteer daarna met de stappen.

Luister naar de podcast

Wat je ontdekt:

• Hoe je vormgeeft aan je relatie met eten.
• Waarom een goed gestructureerd ontwerp noodzakelijk is.
• Wanneer je ontwerp als een dieet voelt en hoe je dit voorkomt.

Transcript Afl. 32

Je luistert naar Etenslessen, de podcast met Marjena Moll en dit is aflevering 32.

Je luistert naar Etenslessen, de podcast over afvallen zonder dieet en het creëren van een geweldige relatie met eten. Mijn naam is Marjena Moll, ik ben je coach en ik doe niets liever dan al mijn Etenslessen met je delen, waardoor je ontdekt hoe je afvalt zonder dieet en een vrouw wordt met een fantastische relatie met eten.

Laten we beginnen.

INTRODUCTIE

Hallo en welkom aflevering 32. Hoe gaat het met je? Ik hoop dat je goed voor je gedachten zorgt en je daardoor lekker voelt, veilig voelt. Weet wat je wilt en je verbonden voelt met alles wat je belangrijk vindt en waardevol en wat je blij maakt.

Ik had een heel interessant gesprek met mijn hartsvriendin. Ik heb twee hartsvriendinnen. Wat een luxe. Eén van mijn hartsvriendinnen en we hadden het over mijn introductie op de podcast en ze zei tegen me: 'Het gaat steeds zo goed met je,'

We hadden het erover of dat niet irriteert, of het niet irriteert om iemand wekelijks te horen zeggen, vooral als je misschien binch luistert en vier, vijf afleveringen achter elkaar beluistert om mij steeds te horen zeggen dat ik me zo heerlijk voel, zo geïnspireerd voel. En of je dan niet denkt: nou wat dan ook. Dat het op een of andere manier je knoppen van de irritatie indrukt. En ik dacht daar over na en ik nam het mee. En het deed me denken aan hoe moeilijk we het kunnen vinden in gezelschap om te staan voor alles wat goed gaat en daar open over te zijn en het niet kleiner te maken uit angst dat je er een ander pijn mee doet, zoals het hebben van vroeger op school misschien als jij een vier had en je vriendin had een acht of andersom. En hoe het voelt om je eigen gevoel te kunnen dragen als het een slecht gevoel is. Als je een laag cijfer hebt waar je misschien van baalt. Maar ook hoe het voelt, hoe het ongemak voelt van het dragen van een hoog cijfer, terwijl iemand waar je heel erg van houdt en waar je je verbonden mee wilt voelen, op dat moment een heel laag cijfer heeft.

Durf je dan nog te genieten van die acht of negen waar je misschien keihard voor gewerkt hebt en heel erg blij mee bent? Of durf je misschien te genieten van die acht of negen, terwijl je er helemaal niet hard voor gewerkt hebt? Maar op dat moment geniet van het feit: 'jee, wat gaat dit mij toch gemakkelijk af. Zelfs als ik er helemaal niet voor geleerd heb, haal ik nog steeds een super hoog cijfer. Wat bof ik hier toch mee.'

Mag dat er ook zijn? En beiden kunnen heel lastig zijn: het dragen van dat hoge cijfer, terwijl iemand van wie je houdt en waar je verbonden mee wilt voelen een laag cijfer heeft, en het voelen van jouw lage cijfer en het misschien moeilijk vinden, lastig vinden om te horen dat zij een heel hoog cijfer heeft waar ze misschien niet eens hard voor heeft hoeven werken.

Ik denk dat in integriteit leven en authentiek leven van ons vraagt dat we beiden kunnen, dat we vaardig zijn in beide.

Openlijk en eerlijk kunnen zeggen: ik ben zo blij met wat ik nu heb. Ik ben zo blij met dat het goed met mij gaat. En kunnen dragen: ach, wat vind ik het moeilijk dat het nu helemaal niet goed gaat en helemaal niet goed voelt en dat ik zie dat het met jou fantastisch gaat, zonder dat je of het de ander misgunt. Dat ze hebben wat ze hebben en dat het zo goed met ze gaat. En ook niet verbloemd dat je pijn voelt omdat je niet wilt dat de ander minder kan genieten van haar glans die ze op dat moment heeft en voelt. Ik denk dat in verbinding kunnen zijn waar je bent. De pijn voelen die je voelt zonder die weg te duwen en misschien ook dat stukje afgunst te kunnen voelen zonder dat die ander minder glans hoeft te ervaren. En vice versa. Genieten van jouw glans zonder dat je die kleiner maakt uit loyaliteit voor de ander. Ik denk dat dit een van de levensvaardigheden is die we willen ontwikkelen in ons leven, zodat we niet door koepeltje springen om op de een of andere manier gevoelens te dragen voor een ander. Die van de ander zijn.

Nou weet mijn hartsvriendin dat ik mijn leven lang heel veel last heb gehad van stemmingswisselingen, heel veel donkere periodes heb gekend en enorm heb geleden onder mijn strijd met eten. En nu ik, nou, ik denk zo'n beetje door de overgang heen ben, ik zit nu in het vierde jaar van na mijn laatste menstruatie. En dat betekent dat mijn hormonen beginnen te balanceren. En ik heb geen last meer van stemmingswisselingen.

Als jij door de overgang gaat en nu heel erg juist last hebt van stemmingswisselingen, weet dat dit op je wacht. Het is fantastisch. Het is heerlijk. Je hormonen raken weer in balans. Zoals het was voor je eerste menstruatie, voordat je die cyclus kreeg. En het is verrukkelijk daar, het is een heerlijke plek om te zijn. Dus weet dat dit op je wacht en dat je dit meekrijgt. Je krijgt de wind weer in de rug en deze in deze fase. Dus voor mij is er echt een gouden periode aangebroken hormonaal.

Daarbij, doordat ik een fijne relatie met eten heb, lukt het me heel erg goed en zonder volhouden en zonder gevecht om goed voor mezelf te zorgen. En eet ik meestal puur en onbewerkt, waardoor het ook heel erg gemakkelijk is voor mijn organen om goed te functioneren en dus ook voor mijn brein. En daardoor voel ik mij optimistisch.

Veel snelle suikers eten maakt somber heb ik ontdekt. En dat is ook echt een biochemisch ding. Dat is niet omdat je baalt dat je die snelle suikers hebt gegeten. Het is ook daadwerkelijk een belasting in je functioneren en dat voelt ook zwaar en somber. De kwaliteit van je gedachten neemt af als je lichaam het moeilijk heeft of je erg belast wordt door de dingen die je eet.

Dus die twee dingen, die heb ik mee. En ik doe heel veel gedachtenwerk.

Ik zorg goed voor mijn gedachten en dat betekent dat ik mijn brein voortdurend aanstuur en mezelf help om mij te verbinden met alles wat mij brengt waar ik naar verlang.

En dat zijn de dingen die maar vervullen en waar ik graag oog voor wil hebben.

Nou, en dat alles bij elkaar maakt dat ik me heel vaak goed voel. En ik vind het maken van deze podcast verschrikkelijk leuk. Ik heb er heel erg veel plezier in, dus op het moment dat ik weer een podcast ga opnemen, zit ik ook vaak op dat niveau van mijn heel erg lekker voelen. En ik kan met hetzelfde gemak nu, door dat gesprek wat ik met haar voerde waarin ik nadacht over deze intro en dacht: oh ben ik dan te vaak vrolijk. Misschien.

Ben ik dan misschien irritant daarmee? Het is alleen voor mij geen reden om me dan aan te passen en om het kleiner te maken.

En om het nu te hebben over de dingen die ik ook in mijn leven zie gebeuren, die wel degelijk ook impact hebben. Ik kan de herinnering ophalen. Uhm, aan het gesprek wat ik van de week had met één van mijn vrienden op het speelveld in de speeltuin die daar vaak aan het trainen is. En die laatste slachtoffer werd van zinloos geweld. En daar vertelde hij mij een hartverscheurend verhaal wat mij enorm raakte en mijn hele training, we hebben heel lang staan praten en daarna ben ik alsnog gaan trainen. En ik voelde hoe moeilijk ik het had met het geven van energie aan mijn training omdat mijn gedachten voortdurend uitgingen naar dat hele verhaal dat hij me had verteld. En de emotie die ik erbij voelde, was machteloosheid. Ik vond het zo erg wat hem overkomen was en ik kon er op dat moment niks aan doen. Behalve dan dat wat ik hem had geboden in ons gesprek. En ik had hem geholpen om een beetje naar zijn gedachten te kijken. Hij is op het moment erg bang alleen in huis en ik hielp hem om, ik reikte hem wat gedachten aan die hem konden helpen of kunnen helpen als hij zich alleen voelt en onveilig.

En toch is dat voor mij geen reden geweest om nu te zeggen tegen jou: 'Ik kan het ook heel erg moeilijk hebben en ik heb het nu moeilijk want...' want dat is niet waar ik nu ben en ik vind het zo belangrijk om integer te zijn. En als dat betekent dat jij je soms aan mij vrolijkheid irriteert, dan heb ik daar geen controle over. En het mag voor mij geen reden zijn om mijn eigen glans wat, Uhm, er wat af te wrijven voor je, zodat ik jou misschien niet irriteer met alles waar ik blij mee ben en me goed door voel. Want voor hetzelfde geldt inspireert dat je juist en is het iets om je aan op te trekken. En ik weet het niet. Ik heb er geen controle over. Wat ik wel weet is dat als ik in integriteit, emotionele integriteit leef, er ongetwijfeld podcast voorbij gaan komen waarin ik je laat weten in de introductie dat ik me helemaal niet goed voel. En waarschijnlijk zal ik die podcast dan gebruiken als les om aan jou te laten zien hoe ik mezelf daar dan in coach. En dat is waar ik sta. Dat is waar ik in geloof. En dat is wie ik wil zijn. Ik hou de relatie tussen jou en mij heel zuiver. Ik leef in emotionele integriteit omdat ik daarin geloof, omdat ik zie wat me dat brengt in mijn leven. Ik zie hoe dat mijn relaties ook heel zuiver houdt en dat iedereen die met mij in verbinding staat ook in integriteit mag leven. Zij hoeven hun glans niet kleiner te maken voor mij, als ik op dat moment in een dip zit en andersom. En ik denk dat ik daarmee een geschenk geef aan mijzelf en een geschenk geef aan de ander en dus ook aan jou.

Deze les die ik voor je heb, gaat over ontwerpen.

In mijn programma, in Etenslessen begeleid ik je ergens halverwege het traject in het maken van een ontwerp. Je bent tegen die tijd zo ver in het proces dat je er klaar voor bent om een ontwerp te maken van jouw fijne relatie met eten omdat je inmiddels weet tegen die tijd hoe die relatie er voor jou uitziet.

En jij hebt voldoende ontwikkeling doorgemaakt en bagage opgebouwd om eten niet meer nodig te hebben als middel om je mentale en emotionele leven mee te begeleiden. En dus gaan we tegen die tijd bouwen en creëren. En dit is altijd een heel opwindende fase in het traject en vaak ook een beetje spannend omdat er iets op de loer ligt, wat ervaren wordt als het weer opspelen van je oude dieetmentaliteit.

Ik ga je eerst vertellen wat de stappen zijn van het ontwerp en ik ga je vertellen waarom je eigenlijk een ontwerp nodig hebt.

Waarom maken we dat ontwerp?

Dit is wat ik heb ontdekt. Als je geen dieet volgt, zal je toch iets van structuur nodig hebben, want je lichaam heeft dagelijks behoefte aan brandstof en die moet er op de een of andere manier komen op het juiste moment. En je wilt weten wat waar die brandstof uit bestaat voor jou en je wilt zorgen dat je dat op orde hebt. Het is heel logisch als je gaat kamperen zorg je dat je kampeerspullen bij je hebt. En als je een aantal keren per dag gaat eten, wil je zorgen dat dat eten er voor je is.

En dit is het ding: als je niet heel goed weet wat je dan wilt eten of welke keuzes je wilt maken, waar je uit wilt kunnen kiezen. En als je niet heel goed weet wat voor jou het verschil is tussen overeten en niet overeten, is de kans erg groot dat je ermee blijft rommelen. En in het ergste geval echt vechten.

En je blijft dan dagelijks toch vaak met spijt naar je bed gaan. Of met ontevredenheid omdat je denkt: ja, het is vandaag toch niet helemaal gegaan zoals ik wilde. En waarom at ik nou dit? En waarom deed ik nou dat? Balen. Dit is niet wat ik wil.

En waar komt dat nou door? De oorzaak ligt in het feit dat de hoeveelheid energie die je hebt om in lijn met jouw diepere verlangens te kunnen functioneren, dus te doen wat je werkelijk wil doen, die energie is beperkt. En het is heel lastig om dagelijks volledige controle te hebben over het spenderen van je energie. Dat is een vaardigheid waar je een leven lang mee bezig blijft.

In de eerste plaats omdat je niet kunt controleren wat je op een dag gaat tegenkomen in je leven. Er zijn dagen waarop de dingen helemaal op rolletjes lopen en er niets bijzonders gebeurt. Maar er zijn ook dagen waarop er dingen gebeuren die je helemaal niet had voorzien.

En dat betekent vaak dat je ook de manier waarop je je energie verdeeld over de dag niet volledig kan controleren. Ga maar na, en nu noem ik even een heel simpel voorbeeld, je moet ergens zijn om een bepaalde tijd en je kan je sleutels niet vinden. Nou, iedereen die dit wel eens heeft meegemaakt, die weet wat er dan gebeurt: hoe je zoekt op de plekken waar je dacht dat ze zouden moeten liggen. Daar kan je ze niet vinden. Ineens kijk je op de klok en denk je: ik moet ze nu echt vinden, want anders kom ik te laat. Je moet bedenken: ga ik alvast even bellen en zeggen joh, ik ben wat later. Ik ben mijn sleutels kwijt. Of denk je dat je het misschien nog gaat halen en ga je nu gewoon hollen en harder zoeken? In dat zoeken ontwikkel je natuurlijk stresshormonen en voel je gejaagd opgejaagd, je krijgt last van negatieve gedachten en reken maar dat dit je veel mentale energie kost. Dus uit jouw reserves van die dag is al een aardige flinke hap genomen tegen de tijd dat je daadwerkelijk de deur uitgaat en je sleutels gevonden hebt. En er hoeven maar een paar van dit soort dingen te gebeuren op een dag. Of je moet een lastig gesprek voeren met iemand waar ook wat stresshormonen bij vrijkomen. En je bent tegen het eind van de middag behoorlijk gaar.

Soms kunnen we ook niet helemaal overzien hoeveel inspanning iets kost, dus je zet je aan een taak en je hebt onderschat hoe spannend het is. En er zijn nog meer dingen die je had afgesproken met jezelf af te krijgen die dag of met andere mensen hebt afgesproken dat je af zult krijgen. En dus moet je harder werken en je mentaal veel meer inspannen dan je had voorzien. En aan het eind van de middag ben je er gaar van. En het meeste overeten wat we doen, doen we ergens in die namiddag en in de avonduren. En dat hangt samen met jouw energie. Want wat gebeurt er op het moment dat je echt moe bent? Mentaal vermoeid bent? Dan is het deel van je brein dat voor jou in gedachten wilt houden hoe jij voor jezelf wilt zorgen en wat je wilt eten en hoe je je wilt voelen nadat je hebt gegeten, dat deel van je brein raakt wat op de achtergrond in je bewustzijn en het deel van je brein wat genotzuchtig is, domineert. En vanuit die dominantie maak je andere keuzes. En dit is iets wat je een leven lang zal blijven gebeuren, mits je ondersteund vanuit een heel goed ontwerp en goed weten wat jouw ontwerp is van je fijne relatie met eten, ook onder die omstandigheden nog steeds de keuzes kan maken waar je blij mee bent.

Met andere woorden je hebt wat ondersteuning nodig en die creëer je in je automatische brein door jouw ontwerp goed in te trainen en in te laten slijten, kost je het op een gegeven moment geen inspanning meer en kan je, ook als je nog heel erg moe bent, precies weten wat je wilt. Hoe je het wilt. Wat bij je past. Wat voor je werkt en waar je blij mee bent, zonder dat je daar nog echt over na hoeft te denken.

Moet je er nog wel over nadenken? Weet je niet precies wat je wilt en waarom je het wilt en hoe je het wilt? Dan is de kans dat je dat gaat lukken om dat vorm te geven op dagen waarop je mentaal vermoeid bent. Die kans is heel erg klein.

En dat is natuurlijk zonde, want we willen ook op dagen dat we moe zijn en prikkelbaar en misschien erg geëmotioneerd zijn geweest nog steeds goed voor onszelf kunnen zorgen zonder dat dit als volhouden voelt en zonder dat het heel veel mentale inspanning van je vraagt. Dus het is eigenlijk je vangnet.

Het ontwerp van jouw fijne relatie met eten is je vangnet en het maakt dat je heel gemakkelijk om niet te eten.

Dus jij hebt een ontwerp nodig. En hoe ziet dat eruit? Hoe geef je dat vorm? Hier zijn een aantal stappen aan verbonden. En ik noem er hier vier.

De eerste stap van een goed ontwerp is dat je wilt weten waarom je voor dit ontwerp kiest. Het is jouw onweerstaanbare reden voor het creëren van dat ontwerp en die onweerstaanbare rede moet heel erg goed voelen.

Als jouw onweerstaanbare reden is: ik ben te dik. Ik zie er niet uit en ik moet nu eens een keertje normaal gaan doen met eten, dan is dat een pijnlijke reden. En die is allesbehalve onweerstaanbaar. Die voelt alleen maar als een bestraffing en een ontwerp wat gedragen wordt vanuit negatieve gedachten is gedoemd te mislukken.

Dus je wilt de reden vinden die jouw ontwerp, het ontwerp van jouw fijne relatie met eten voor je draagt en je wilt dat die heel erg goed voelt. Je wilt je ertoe aangetrokken voelen zodat het vormgeven gebeurt vanuit positieve, opbouwende energie. Vanuit inspiratie. Ja, je wilt dat het je blij maakt.

De tweede stap hierin is dat je goed op basis van al het onderzoek wat je hebt gedaan naar je relatie met eten, wilt weten wat voor jou de structuur is van die fijne relatie met eten. En die is individueel bepaald. Ik ben er een groot, groot, groot voorstander van. Het is voor mij een voorwaarde voor het hebben van een duurzame, geweldige relatie met eten en dat die duurzaamheid is voor mij inherent aan de definitie van een geweldige relatie met eten. Ik denk dat jij een geweldige relatie met eten hebt als hij voor jou niet als volhouden voelt. En als je tegen mij zegt: 'Marjena hier kan ik oud mee worden. Dit voelt echt geweldig. Dit voelt als maatwerk. Dit is mij op het lijf geschreven. Ik vind dit eten lekker. Het past goed bij mijn lichaam. Ik word er blij van als ik het zie. Als ik het maak. Dit is precies hoe ik het hebben wil.' Die structuur is voor iedereen anders. Het ziet er voor iedereen anders uit en ik zal je nog meer vertellen; het gaat ook nog in de loop van je leven veranderen. Het is een dynamische structuur. Voor de meeste van mijn cliënten betekent het dat ze kiezen voor het volgen van hun hongerbalans.

En dat is ook absoluut een structuur. De structuur van de hongerbalans is: ik wacht met eten op een uitnodiging van mijn lichaam en als ik die voel, als ik voel dat mijn maaghonger opkomt, ga ik bedenken wat ik wil eten. En wat ik wil eten baseer ik op wat mijn lichaam mij daarover vertelt. En het kan zijn dat ik dan behoefte hebben aan iets warms, aan iets koud, aan iets knapperig is of juist iets zacht, aan iets vloeibaars of iets in vaste vorm. Het kan zijn dat ik behoefte heb aan een maaltijd die lekker zwaar is, die mij aard of een maaltijd die licht is. En als je het op deze manier gaat vormgeven, kom je waarschijnlijk uit op een aantal menu's waarvan jij zegt: oh, ik vind ze allemaal even lekker. Ik vind ze allemaal even fantastisch en al naargelang wat mijn natuurlijke behoefte is op dat moment maak ik daar mijn keuze in. Het kan ook zijn dat je zegt: ik volg mijn hongerbalans niet. Wat het beste bij mij past is dat ik drie keer per dag eet en ik weet precies wanneer ik dat ga doen, waar ik dat gaat doen. En ik weet ook welk eten dan heel erg goed bij mij past. In welk seizoen van het jaar, ik heb dat allemaal uitgewerkt. Ik heb dat gaandeweg ontdekt. Dit is hoe ik voor mijzelf zorg. Wat het ook is, je wilt dat het jouw ontwerp is. Jij bent een autoriteit in je relatie met eten. Jij weet welk eten perfect bij je past en dat is hoe je die relatie vorm geeft.

De derde stap is natuurlijk dat je die relatie vervolgens gaat vormgeven en gaat organiseren hoe je die structuur, die je voor jezelf hebt bedacht, orkestreert en zorgt dat je het eten wat je daarvoor nodig hebt altijd in huis hebt. En vergis je niet, deze stap brengt wat organisatie met zich mee waarin jij jouw relatie met eten absoluut heel belangrijk maakt. En het kan betekenen dat jij anders eet dan je andere gezinsleden. En dit brengt je allemaal naar dat eerste deel van het traject waarin je het gedachtenwerk hebt gedaan wat hier in de weg voor je vrijmaakt. Zolang je andere mensen niet tot last wil zijn, zolang jij zelf niet op je eigen prioriteitenlijst voorkomt, zal het je regelmatig gebeuren dat je de dingen eet die je niet wilt, dat je niet in huis hebt wat je in huis wilt hebben en dat je niet andere mensen op je laat wachten omdat je nog wat boodschappen wil doen voor jouw ontwerp, zodat jij kan eten zoals je wilt. En dat is echt doodzonde. Dan blijf jij last houden van de onvrede dat het niet gaat zoals je wilt. En als je even een paar stappen vooruit denkt, kan je ook zien dat uiteindelijk de mensen die je niet tot last wil zijn wel degelijk last hebben van het feit dat jij continu ontevreden bent van de manier waarop je met eten omgaat.

Omdat je jezelf dat kwalijk neemt. Omdat je jezelf misschien verwaarloost daarin, daardoor ook niet de energie hebt die je zou hebben als je dat wel zou doen. Dus zowel het gebrek aan fysieke energie die je mist, als de onvrede en naar jezelf toe die jou in een mineur brengt. Je baalt eigenlijk van jezelf. En die negativiteit, die straal je natuurlijk ook uit. Dus neem dat mee en denkt daar eens heel goed over na.

Als ik anderen niet tot last wil zijn, ben ik ze dan niet evengoed nog steeds tot last, maar dan op een negatieve manier. Als ik andere mensen even op mij laat wachten, als ik het belangrijk maak dat ik voor mezelf kan zorgen en me daardoor optimistisch voel, trots ben, blij ben, veel energie heb. Geïnspireerd ben, dan profiteer ik daar niet alleen van, maar mijn omgeving ook.

Dus de eerste stap gaat over waarom. Waarom wil ik niet over eten? Waarom wil ik dit prachtig ontwerp maken? Wat is de structuur van mijn ontwerp? Hoe wil ik eten? Wanneer wil ik eten? Wat wil ik eten? Welke keuzes maak ik daarin? En die derde stap is hoe organiseer ik dit en maak ik dat belangrijk?

En de vierde stap gaat over het testen van je ontwerp. Je kunt onmogelijk van tevoren helemaal uitdenken en weten wat je wil. Hoe dat ontwerp voor jou gaat werken. Je zal het gewoon moeten uitproberen, het is je instapmodel zeg ik altijd in mijn programma haha: dit is je instapmodel. Je hebt het voorwerk gedaan. Je hebt jezelf er vragen over gesteld.

Ik heb natuurlijk allerlei coachvragen die mijn cliënten begeleiden in dat proces, waardoor ze heel concreet, heel concreet kunnen maken. En dan gaan ze het toepassen. Dat ontwerp, gaan ze het in gebruik nemen en ze gaan daarin tegen situaties aanlopen waar ze nog niet over na hadden gedacht. En dan gaandeweg slijpen aan dat ontwerp en zorgen dat het steeds beter wordt afgestemd op hun verlangens.

Deze stappen werken ongelofelijk goed. Werken voor het leven.

Behalve, als je het onderliggend werk niet hebt gedaan. Als je de redenen waarom je nu nog eet als je geen honger hebt niet hebt onderzocht. Niet voor jezelf hebt uitgewerkt en niet hebt opgelost, dan heb je eten nog steeds nodig als kruk om op te leunen.

Dan gebruik je het nog steeds als beloning of als middel om je te helpen ontspannen en stress te verwerken. En al die negatieve gevoelens die je liever niet wil toelaten. En als je dan gaat ontwerpen en dat ontwerp toepast, voelt het als een dieet.

Dan voelt het als regels die je moet zien vol te houden. Want daaronder, onder dat ontwerp zit nog steeds alles wat je niet hebt uitgewerkt en opgelost in jezelf. En dan voelt het echt opnieuw als meer van hetzelfde, alleen is het nu een zelfbedacht dieet. En dat gaat gewoon niet werken.

En daarom maken wij dat ontwerp pas halverwege mijn traject. Zodat alles wat je te leren had om overeten los te kunnen laten aan bod is geweest, onderzocht is, uitgewerkt en je alle vaardigheden hebt kunnen leren om je mentale en emotionele leven te leren begeleiden zonder dat je daar eten bij nodig hebt.

En dat is het goud van mijn succes. Het is het goud van het succes in mijn eigen relatie met eten en in dat van mijn cliënten. En daarom gaat dat fijne ontwerp een leven lang mee en kan het ook evolueren omdat het geen dieet is.

Dus je merkt dat je in de winter andere voorkeuren hebt dan in de zomer. En je merkt dat je naarmate je ouder wordt je brandstofbehoefte wat terugloopt. En zeker ook als je zittend werk doet versus heel fysiek werk. Als je heel veel sporten of weinig sport, dan merk je dat het ontwerp meebeweegt en dynamisch is en dat het altijd maatwerk blijft.

Maar het voelt niet als volhouden.

Dus als je je nu afvraagt hoe concreet is dat nou, dat afvallen zonder dieet weet ik dan waar ik aan toe ben? Absoluut. 100 procent. Het is net zo helder en concreet als een dieet. Het voelt alleen niet zo. Je beleeft het compleet anders. Waar een dieet vaak voelt als iets wat je moet volhouden, alsnog een taak erbij, als iets wat je wordt opgelegd, is dit een verlengstuk van jouw verlangens. Het voelt als je vangnet. Het inspireert je, het draagt je. Het helpt je door moeilijke momenten heen bewegen en het is een absolute aansluiting op jouw behoeftes, jouw natuurlijke behoeften. Je weet precies waar je naar verlangt, wat bij je past en wat voor je werkt.

Dus als je merkt dat jouw prachtige ontwerp wel als volhouden voelt en als een dieet, dan weet je dat je het onderliggende werk nog te doen hebt.

En dat is natuurlijk voortdurend ook het misverstand geweest. Zolang je eten nog nodig hebt als kruk om op te leunen of als beloning, heb je eerst nog wat werk te doen. En daarom doen we dat eerst in mijn programma voordat we naar dat ontwerp gaan kijken. Maar dan, als het eenmaal staat, is het fantastisch. Is het de liefdevolle zorg, jouw vangnet. Jouw inspiratiebron waarmee je jezelf ondersteunt in jouw prachtige leven. Oké...Dat was het voor deze les

A.s. Zaterdag op 30 mei geef ik opnieuw mijn online workshop over het volgen van de Hongerbalans. Als je nieuwsgierig bent naar deze tool, wil weten hoe die werkt, wil weten hoe je hem toepast en mij daar vragen over wilt stellen ben je van harte welkom. Meld je aan voor de workshop via etenslessen.com en je ziet daar in het menu Workshop staan.

Ik ben hier volgende week weer en ik zie je dan. Bye.