Afl. 93 Groeipijn

De lessen die ik voor de podcast maak gaan regelmatig samen op met de lessen die ik zelf leer. In deze aflevering bespreek ik een aantal inzichten die ik opdoe in de groeipijn waar ik op dit moment doorheen ga.

Ik ben aan het veranderen en het is niet gemakkelijk. Zo opwindend als het is, zo pijnlijk is het vaak ook. Het is de prijs die ik betaal voor het realiseren van mijn dromen en de enige manier om de volgende versie van mijzelf te kunnen worden.

In het oplossen van je strijd met eten zal jij ook veranderen. Je gaat daarbij door groeipijn.

Laat je door mij inspireren en helpen om te begrijpen wat je hierin tegenkomt.

Luister naar de podcast

Wat je ontdekt:

• Vier inzichten over groeipijn.
• Waarom groeipijn zo waardevol is.

Transcript Afl. 93

Je luistert naar Etenslessen, de podcast met Marjena Moll en dit is aflevering 93. Je luistert naar Etenslessen, de podcast over afvallen zonder dieet en het creëren van een geweldige relatie met eten. Mijn naam is Marjena Moll. Ik ben je coach en ik introduceer je graag in mijn Etenslessen, waardoor je ontdekt hoe je afvalt zonder dieet en een fantastische relatie met eten creëert. Laten we beginnen.

Hallo. Hoe is het? Hoe gaat het met je? Ik ben aan het genieten van een hele nieuwe, hysterische olie: lime. Wat ruikt dat lekker zeg. Ik heb zo'n vernevelaar in mijn werkkamer en die was net allemaal een lime olie aan het vernevelen en dat ruikt echt verrukkelijk. Het was binnengekomen in een pakketje. Mijn man, die vroegen wat er in het pakketje zat, Ik zei: hysterische olie. Hij moest zo lachen. Ik bedoel natuurlijk etherische olie en essentiële oliën. Lime, het ruikt echt verrukkelijk.

Wat heb ik voor je in deze les. Laten we het hebben over groeipijn. Ik gebruik vaak onderwerpen voor deze podcast die op dat moment een thema in mijn eigen leven zijn. En groeipijn is op dit moment heel erg voelbaar. Ik vertel het nu heel erg vrolijk, maar ik heb de afgelopen dagen echt veel, veel veel last gehad van de pijn van groeien. De pijn van veranderen. Dit is het ding.
Ik wil zoveel mogelijk mensen kunnen helpen om een einde te kunnen maken aan hun strijd met eten. Als jij in strijd met eten ervaart, dan wil ik je daarmee kunnen helpen. Dat is de taak die ik mezelf heb gegeven en waar ik me aan gecommitteerd heb en diep verbonden mee voel.

Om zoveel mogelijk mensen te kunnen helpen, is een goede coach zijn alleen niet genoeg. Ik moet ook echt een goeie ondernemer zijn en ondernemerschap is iets wat ik nooit heb geambieerd. En het ontwikkelen van mijn ondernemerschap gaat gepaard met groeipijn. De vrouw die ik ben, die heel veel mensen kan helpen, is een volgende versie van mezelf. En in ondernemerschap moet ik een aantal vaardigheden ontwikkelen die er nu nog niet zijn. En ik moet een aantal vaardigheden loslaten die me hierin remmen. En wat ik voor je wil doen in deze les is iets delen van mijn eigen ervaring hiermee. Ik ga een paar van de eigenschappen bespreken die hier een rol in spelen. Maar ook met je delen wat mijn ervaring met groeipijn in het algemeen is. Want jij gaat daar natuurlijk ook doorheen.

De persoon die jij bent, met die fijne relatie met eten, met het gewicht dat je wilt, met stabiliteit in de relatie met eten is niet de persoon die je nu bent. En dus zal ook jij door groeipijn gaan om diegene te worden. Ik kan je daarbij helpen door iets te laten zien en iets te delen van mijn eigen ervaring hiermee en dat doe ik voor je in deze les.

Waar ik tegen aanloop. Het stuk van mij wat ik aan het loslaten ben. Is een stuk in mij wat ooit en ik denk dat dat op de basisschool is gebeurd, leerde: als ik nou maar gewoon doe wat me wordt gevraagd. Als ik de instructies die ik krijg keurig opvolg, dan kom ik waar ik wil zijn en dan word ik geprezen. Met andere woorden ik was een heel braaf meisje in de klas. Op de basisschool. Ik zeg niks over de middelbare school...haha...

Ik heb het over de basisschool. Ik was dat kind, als de leraar zei: jongens allemaal netjes rechtop gaan zitten en als de hele klas stil is, mogen jullie je jas aandoen en lekker naar buiten. En dan was ik de eerste die keurig in het gelid sprong, meteen en dan om zich heen keek van: jongens toe nou, doe mee! Dan mogen we naar buiten. Ik was echt een braaf kind in de klas en ik ben me zo gaan gedragen omdat ik ontdekte dat ik daar succes mee had. Ik merkte dat ik dan geen straf kreeg, maar geprezen werd. Daardoor kon ik makkelijker dingen gedaan krijgen. Kortom, het was een winnende strategie. En dit stuk, dit stuk in mij, wat verlangt naar het ontvangen van instructies, vertel mij maar wat ik moet doen. Dan ga ik de stappen volgen en dan word ik geprezen. Dit stuk ben ik aan het loslaten. Dit stuk in mezelf wat gewoon de stappen wil krijgen, de instructie wil krijgen is niet de ondernemer die ik moet worden. En dus ben ik dit stuk aan het loslaten en het verlangen naar zekerheid aan het loslaten. Mijn verlangen naar zekerheid leer ik steeds meer loslaten en dat doet pijn. Want wat ervoor in de plaats komt is mij leren verhouden tot onzekerheid. Tot het niet krijgen van een stappenplan. Niet krijgen van een handleiding, maar zelf ontdekken hoe ik Etenslessen steeds opnieuw naar het volgende niveau til. En dat is die groei in mijn ondernemerschap. En daarin moet ik heel stevig op eigen benen staan en man, dat gaat soms met pijn gepaard, met het voelen van onzekerheid.
En als ik observeer wat ik dan in mijn lichaam waarneemt, is dat gewoon een variant van angst. Ik voel angst. Ik voel de onzekerheid, de angst die onzekerheid losmaakt in het brein en waarmee het brein dan alarm begint te slaan, zegt: Ho ho, ho ho. Dit is niet Ok. Dit gaat niet goed, er is onveiligheid, er is onveiligheid. En mij hier goed toe leren verhouden is één van de vaardigheden die ik in mijn ondernemerschap aan het ontwikkelen ben. En het doet zeer.

Het andere stuk, een ander stuk wat ik aan het ontwikkelen ben, is het loslaten van mijn continue behoefte aan harmonie. Binnen harmonie wil je eigenlijk altijd dat de ander begrijpt wat je aan het doen bent en dat de ander daarin goedkeurt wat je aan het doen bent. Want als je elkaar begrijpt is er meestal ook harmonie en goedkeuring. Ok. Dit is wat je doet. Ik begrijp dat, ik begrijp waarom je het doet, waarom je dit wil. Het is oké. En opnieuw, dan voel je verbinding en daarmee ook weer veiligheid. En ook dit ben ik aan het loslaten. Ik hoef niet altijd begrepen te worden. Ik wil niet meer ambiëren om altijd begrepen te worden, want als ik dat wil, zolang ik dat wil, kan ik niet, zonder zelf uit te kunnen leggen wat ik aan het doen ben, maar stappen zetten. Ik moet ook kunnen uitleggen wat ik aan het doen ben en de ander moet het kunnen begrijpen. En dat is een rem, een rem in wat mijn werk van mij vraagt. Wat mijn taak van mij vraagt.

Dit heeft allemaal helemaal niets te maken met eten en tegelijkertijd ook alles te maken met eten.
Want als er iets is wat ik leerde in het oplossen van mijn strijd met eten, was om anders om te gaan met falen. Al die momenten waarop ik nog overat, moest ik een andere betekenis leren geven, namelijk de betekenis van een Etensles. En nu komt dit er gewoon opnieuw naar me terug, maar dan in de vorm van een ondernemersles. Telkens opnieuw leren van de stappen die ik zet, dat is wat ik aan het ontwikkelen ben in dat ondernemerschap. Mijn bereidheid om te falen. Dus dat kind wat instructie wil, dat kind wat denkt: als ik nou maar gewoon laat zien dat ik enorme best doe en jij maar vertelt wat ik moet doen, dan komt het allemaal goed. Ja, zij hielp mij op de basisschool, maar nu remt ze me, remt ze me in mijn ontwikkeling en dit stuk in mijn geest ben ik aan het loslaten. En dat stuk, dat kind wat om toestemming vraagt, wat begrepen wil worden ben ik ook aan het loslaten. En dat gaat gepaard met groeipijn.

Nou, dit zijn een paar eigenschappen en vaardigheden. En wat ik daarover in het algemeen aan het ontdekken ben, is dat groeipijn vaak een golfbeweging maakt. Het zien van mijn eigen potentieel. Wie ik aan het worden ben, wie die volgende versie van mij is en waar ze allemaal toe in staat is en wat ze allemaal kan. Iedere keer als ik dat opzoek in mezelf, dan voel ik daar levenslust bij. Dan bruist het. Dan ben ik geïnspireerd. En dan merk ik dat er veel energie in mijn vrijkomt. Ik word er ook heel blij van. Ik ga ervan aan: ja, daar wil ik naartoe. Haar wil ik zijn. Ik zie, ik zie wat er voor mij mogelijk is daarin. En iedere keer als dat gebeurt en ik daarin opgetild word door mezelf, merk ik ook dat er vaak daarna een kramp komt. Een terugtrekkende beweging alsof mijn brein zegt: ho wacht even. Dit mag nog niet. Dit kan nog niet. Dit is te hoog gegrepen. Dit is wie je bent. Hier is het veilig. Dit is wat we kennen. En dan lijkt het alsof ik terugschiet in die identiteit die ik mezelf wil toestaan, die ik mezelf wil geven. En ineens juist bijna het tegenovergestelde doe, van die grootsheid die ik net nog heb ervaren. En daarmee kan ik zien dat groeipijn een soort van golfbeweging is die je maakt. Je voelt je potentieel, je voelt het enthousiasme van die volgende versie van jezelf en daarna schiet je brein weer wat terug in een kramp van: hoho. Nee nee. Maar wacht even, dat gaat zomaar niet.

En iedere keer als ik door zo'n golfbeweging heen ga, als een katapult die helemaal wordt opgerekt en dan weer terugveert, doet dat pijn. En schrik ik van mezelf. En moet ik daar even van bijkomen. En het geeft niet. Het is Ok. Dit is wat er gebeurt. Dit is blijkbaar de vorm die het aanneemt. En toen me dit begon op te vallen, dat het telkens deze golfbeweging maakt waar ik dan weer wat terugschieten om vervolgens weer op te rekken. En iedere keer daarin, in die golfbeweging kom ik verder en verder en verder. Dus ik kom wel waar ik wil zijn. Alleen die groeipijn die laat zich zien via een oprekken en terugschieten, een stukje terugschieten en dan weer optrekken en dan weer een stukje terugschieten. En de pijn daarvan aan, die hoort er dus blijkbaar helemaal bij. En toen ik dit zag, deed het me ook denken aan wat er gebeurt op macroniveau. Ik luisterde een keer naar een interview aan waarin Barack Obama werd gevraagd hoe het voor hem was om al die prachtige ontwikkelingen die hij tijdens zijn presidentschap had doorgevoerd om die weer te zien hoe die werden teruggeschroefd onder het presidentschap van Donald Trump. En toen had hij het hier over. Toen benoemde hij deze bewegingen. Maatschappelijke groei gaat vaak op deze manier. Er wordt een ontwikkeling doorgemaakt waarin een potentieel wordt benut en een nieuwe horizon wordt gecreëerd en in een kramp vindt er dan weer een krimp plaats. Een krimp binnen die horizon. Binnen die potentie. Alsof er meer ruimte weer eerst moet ontstaan en er opnieuw een aanloop genomen moet worden om opnieuw die ruimte te mogen vullen. En die ontwikkeling door te kunnen maken. En ik vond het zo mooi hoe hij dat omschreef en hoe hij dus voor zichzelf dat al helemaal een plek had gegeven. En dat had geaccepteerd als mogelijk een wetmatigheid. Een wetmatigheid van maatschappelijke ontwikkeling.
En ik kan die op microniveau in mezelf herkennen. En misschien terwijl ik dit aan jou vertel en met je deel kan jij het ook herkennen. En wat ik hierover wil zeggen tegen je is: zie dat dus, als je dat met mij deelt als de vorm waarin zich dat laat zien en accepteer het als de groeipijn die erbij hoort, want de volgende stap hierin is dat het dus van je vraagt dat je tolerantie hebt. Tolerantie ontwikkelt liefde, geduld en begrip voor deze golfbeweging en daar waar het je nog niet lukt omdat nieuwe gedrag, die nieuwe vaardigheden continu te kunnen laten zien. Ze zijn nog niet je nieuwe normaal. Af en toe vang je daar even een glimp van op. Of ben je daar al een tijd om dan ineens weer geconfronteerd te worden met waar je het nog niet kan en nog niet beheerst. En daar groeit jouw tolerantie en liefde, geduld en begrip op. Die beoefen je daar op die stukken waarin je ziet dat je bewust onbekwaam bent. En dat is natuurlijk een prachtige bijvangst, want in de relatie met jezelf is tolerantie voor onvermogen en de zelfliefde en het geduld en het begrip wat dat van je vraagt natuurlijk van een prachtige meerwaarde.

Dus groeipijn gaat in een golfbeweging, valt me op en ik ontwikkel daar nog meer liefde, tolerantie, geduld en begrip in voor mezelf.

Een derde stuk, een ander stuk wat mij hierin opvalt is dat die volgende versie van jezelf worden niet zaligmakend is en ook niet pijnvrij. Het is alleen een andere ervaring die je jezelf geeft en dit is zeker als het om afvallen gaat en het veranderen van je relatie met eten, iets waar we vaak ons blind op staren. We zijn zo geneigd om te blijven denken, hardnekkig vast te houden aan het idee dat het slank zijn en het hebben van die fijne relatie met eten fantastisch is en je heerlijk gaat voelen. En dat is dus ook de valkuil ervan.

En de reden waarom je vaak, als je dan eenmaal dat gewicht hebt, niet op dat gewicht blijft. Want het wordt je nieuwe normaal en het is niet continu fantastisch. Het enige wat er gebeurt is dat je nu een andere kledingmaat hebt en vaak niet eet op momenten waarop je dat normaal gesproken wel zou hebben gedaan. En als je dat nog doet op wilskracht gaat je dat op een gegeven moment vervelen en ga je opnieuw verlangen naar wel op die momenten eten, want je voelt je niet aldoor helemaal de bom. Met dat nieuwe gewicht. En dat was wel wat je had verwacht. En in die teleurstelling en in de saaiheid daarvan. De sleur daarvan. Ga je vaker eten. Dus het is belangrijk om je te realiseren dat de volgende versie van jezelf, die slanke versie van jezelf niet zaligmakend is en niet pijnvrij. En de vraag is dan natuurlijk: waar doe je het dan voor? Dat is het vierde stuk wat ik hier voor je wil aanstippen.

Waar je het voor doet is omdat je jezelf de ruimte geeft om andere ervaringen op te doen. Ik vond dat script, wat zich dagelijks herhaalde van mijn strijd met eten, zo uitgekauwd, letterlijk en figuurlijk. Ik wilde daar niet oud mee worden en toen ik mij realiseerde dat die volgende versie van mezelf, die slanke versie van mezelf, niet pijnvrij zou zijn, kreeg ik alleen wel het inzicht ja: maar dan heb ik wel eindelijk de ruimte in mijn leven voor andere problemen.
Ken je dat liedje van de Jay-z? I got 99 problems, and a bitch ain't one of them.

Je hebt dan nog steeds 99 problems but food ain't one of them. En dit is wat mij boeit in mijn leven. Ik wil zo veel mogelijk mensen kunnen helpen om een einde te kunnen maken aan hun strijd met eten. Het geschenk daarin voor mezelf is dat het me dwingt om te blijven groeien en ontwikkelen en in het groeien in mijn ondernemerschap kom ik vaardigheden tegen, groeipijn tegen die ruimte creëren voor hele andere beleving van mijn realiteit. Die volgende versie van mezelf, die functioneert anders, denkt anders, komt op een andere manier tot haar keuzes. En hetzelfde geldt voor jou, voor de persoon die jij bent zonder strijd met eten. Je denkt dan anders je kijkt anders. Je komt op een andere manier tot je keuzes. En is dat niet woest aantrekkelijk. Ben je niet nieuwsgierig naar wat daar gebeurt? En waar je pijn dan overgaat Waar je onzekerheden dan over kunnen gaan. Ik wilde dat meemaken en ik maakte het mee.

En nu wil ik meemaken wie ik ben in die volgende versie van mezelf als ik gegroeid ben in mijn ondernemerschap. En is dat ook niet altijd wat een film of een boek boeiend maakt. We willen weten wat er gaat gebeuren. En meestal in een goed boek of in een goeie film moet dat hoofdpersonage daarvoor eerst iets overwinnen. Er is een obstakel wat overwonnen moet worden en wij identificeren ons daarmee. We herkennen dat het zo moeilijk is om jezelf te ontstijgen, om iets in jezelf te overwinnen, om aan de andere kant van je obstakel te komen. En we herkennen wat er allemaal gebeurt in de ontmoediging die er soms is. De groeipijn die er is. En dan is er uiteindelijk vaak die scène waarin dat hoofdpersonage dat heeft overwonnen. En dan zitten ze soms in de auto met muziek aan, op weg naar dat nieuwe hoofdstuk in hun leven. En we zijn daardoor geraakt en we leven helemaal mee. Worden ook gedragen door die muziek, daarin die auto en we voelen helemaal de blijdschap en de ontlading van dat wat overwonnen is. En ik denk dat dat je leven zo boeiend maakt.

Dus ik ben bereid om de groeipijn te gaan. Ik ben bereid om steeds geconfronteerd te worden met dat wat mij nog niet lukt en opnieuw op te zoeken waar het me wel kan lukken. En oude stukken van mezelf die mij niet verder helpen los te laten en nieuwe eigenschappen tot ontwikkeling te brengen. En het is niet gemakkelijk. Ik vind het af en toe echt heel erg lastig en er schuurt het enorm in mij. Maar daar is ook telkens opnieuw dat opgetild worden in het voelen dat ik gegroeid ben. En dat maakt me zo blij en het maakt me zo dankbaar voor het opzoeken van die moeilijkheid daarvan. Altijd weer kan ik herkennen dat het helemaal waard was.

Ok. Ik hoop dat je hiermee hebt geïnspireerd en je hebt aangemoedigd om jouw groeipijn helemaal te omarmen en om te accepteren dat je daarin zo'n golfbeweging maakt. En ik ben ook heel erg benieuwd. Ik hoor ook heel graag je feedback hierover. Laat het me weten of jij dit ook herkent. Dat je als een katapult soms helemaal opgetild kan worden in het voelen van die volgende versie van jezelf. De potentie daarvan, jouw enthousiasme daarover. En dan kan herkennen dat je brein in een soort van kramp terugschiet naar nee, nee, nee, nee, nee, nee, nee, dat is te hoog gegrepen. Dit is. Dit is de plek waar je moet zijn en wie jij bent en dit is wat je kan. En dan doet het even heel erg zeer.