Afl. 164 Feesten met eten

Als het op eten aankomt lijkt het soms alsof je een gespleten persoonlijkheid hebt. Aan de ene kant wil je het liefst gezond, puur en onbewerkt eten, maar er is ook een deel van jou dat daar totaal geen boodschap aan heeft en gewoon los wil gaan! Het verschil tussen die twee kan je vooral tijdens feestdagen in de weg zitten. Alsof je (vooraf) moet kiezen naar welk deel je gaat luisteren.

Het is menselijk om deze tegenstrijdige verlangens te voelen en dit hoeft gelukkig geen probleem te zijn.

Luister naar deze aflevering en ontdek hoe je hier ook tijdens de feestdagen je weg in vindt.

Wat je ontdekt: 

• De twee persoonlijkheden in je relatie met eten.

• Vragen die je relatie met eten ontwikkelen in de richting die je op wilt.

• De voorwaarden die het ontwikkelen van je relatie met eten mogelijk maken.

Transcript Afl. 164

Feesten met eten. Hoe doe je dat als je wel wilt overeten en hoe doe je dat als je niet wilt overeten? Laten we het daar over hebben.

Hallo, hoe is het? Hoe gaat het met je? Hier staat de kerstboom in huis. Als je in real time naar deze aflevering luistert, staat die bij jou misschien ook in huis. Het ruikt heerlijk naar dennengeur en ik heb een vernevelaar waar ik zo'n essentiële olie met een Christmas blend in heb gedruppeld en meer heb je dan niet nodig. Nu hoeven we niet eens ballen in de boom, het is gewoon al helemaal feest.

Ik heb een les voor je in mekaar gezet waarbij ik je help om te kunnen houden van de plek waar je nu bent. Een van de grootste pijnpunten in mijn strijd met eten was dat de feestdagen altijd een hobbel waren waarin ik twee verschillende persoonlijkheden in mij actief zag. Het deel in mij dat zo graag gezond wilde leven, goed voor mezelf wilde zorgen, gewicht wilde verliezen en mij geen slaaf wilde voelen van eten.

En er was het deel in mij wat eten altijd een goed idee vindt en wat wilde overeten met de feestdagen. En wat heel duidelijk zei: laat me die dagen mijn gang gaan, laat me met rust. Ik moet al zoveel van je. Deze dagen zijn van mij en wat ik wil is eten. En die twee bestonden dus als het ware naast elkaar. En omdat ik het contrast van die twee voelde en niet goed wist hoe ik me daartoe verhield, zag ik tegen die feestdagen op. Aan de ene kant wilde ik eigenlijk gewoon het liefst normaal doen met eten en niet aankomen. Wel genieten, maar niet te veel. En aan de andere kant wilde ik gewoon losgaan. Losgaan. Alles. Ik wilde alles en ik wilde niet dat daar moeilijk over gedaan werd. En dat alles willen was ook in reactie op het feit dat ik eigenlijk nooit wat mocht en elke dag voor mij opnieuw een proberen was. Een opnieuw mijn best doen om niet te overeten. Of om het overeten wat ik de dag ervoor had gedaan, wat opnieuw was mislukt om dat te compenseren. En die continue druk die er was in die strijd met eten, in die relatie met mezelf over dit onderwerp waren die feestdagen dagen waarvan ik zei: en nu wil ik het er even niet meer over hebben. Val me hier niet mee lastig. Vraag even niets van mij. En het was natuurlijk in een directe reactie op de pijn die ik voelde, die continu in die relatie met eten aanwezig was. Die continue teleurstelling in mezelf en over mijn eigen gedrag. En steeds opnieuw m'n schouders eronder zetten en me ze zo wanhopig voelen omdat ik het gewoon niet voor elkaar kreeg. En als het me lukte om een paar dagen niet te overeten, dan bouwde zich daar zoveel spanning over op dat ik het uiteindelijk daarna wel deed en er een eetbui op volgde die een ontlading was van die opgebouwde spanning. En dat was zo verdrietig. Het was zo pijnlijk om op die plek te zijn. Ik zag er tegen tegenop, maar ik keek er ook naar uit omdat ik me daar mezelf daar dan een carte blanche gaf.

Alleen het nadeel daarvan was dat ik tijdens die dagen inderdaad overat. Maar hoewel ik mezelf die carte blanche gaf, dat andere stuk in mij wat niet wilde overeten toch niet helemaal uit kon zetten. En dus voelde ik tijdens die feestdagen een onvrede en toch ook een sluimerend verdriet. Want ik deed aan alles mee en ik legde mezelf niets op. Ik vroeg niets van mezelf. Ik mocht pakken wat ik wilde, wanneer ik maar wilde. En zo ging dan die ontbijt brunch, die ging over in het alvast pakken van de hapjes en de dingetjes die dan de hele dag op tafel stonden of in de keuken klaar stonden voor de avond. En dan was er natuurlijk de lunch en dan pakte ik die kerststol er weer bij, waar ik s ochtends al van had gegeten.

En eigenlijk had ik de hele dag geen honger. De hele dag ging alleen maar over toestaan wat anders niet mocht. En dat was verdrietig, want het voelde niet als ze iets waar ik echt daadwerkelijk plezier aan beleefde, maar alleen deels plezier beleefde. En dat deel in mij wat dan plezier beleefde, was dat er niemand commentaar had op wat ik deed. Want de mensen om me heen waren hetzelfde aan het doen, dus het viel niet op. Het overeten viel niet op. Niemand die er wat van zei. Het was gelegitimeerd. Maar ik wist natuurlijk hoe ik me voelde in m'n lichaam op dat moment. Ik wist hoe slaafs ik me voelde in m'n geest, waarin ik continu verlangde naar nog iets pakken, nog iets pakken. Zal ik nu alvast wat pakken? Wil ik daar nog wat van? Oh, zij nemen daar nog wat van. Dat wil ik ook. En dan die groeiende onvrede die zich vertaalde: ik ben straks zo blij dat dit weer allemaal m'n huis uit is, dat t klaar is. En dat is niet wat ik voor je wil.

En wat ik je wil aanreiken in deze les en waar ik de opening voor je zie is om knetter veel liefde te voelen voor de plek waar je nu bent. Want dat creëert mogelijkheden voor je en die ga ik voor je invullen nu dadelijk. Dat creëert mogelijkheden voor je om deze pijn die ik nu net heb beschreven om die niet te hoeven voelen.

Een van de grootste successen in mijn leven is mijn huwelijk. Is mijn relatie met Bob. En zo lang als wij bij elkaar zijn, meer dan dertig jaar, we vertellen het eigenlijk niet meer...haha..Maar zo lang als wij bij elkaar zijn, is dit een van de dingen waar we elkaar regelmatig aan herinneren. Wat doen wij dit toch goed. Wat zijn we toch goed in houden van elkaar. Wat zijn wij toch goed in maatjes zijn, in vrienden zijn en er altijd weer samen uitkomen. En in de loop der jaren zijn we natuurlijk allebei individuen gebleven die door groeisprongen heen gingen en daarin misten we soms de match of de aansluiting. Maar de grote kracht, het geheim, het geheim van onze fijne relatie, onze liefdevolle relatie, onze stabiele relatie is dat we zo goed kunnen praten. En wat is nou eigenlijk goed kunnen praten? Ik kan zien dat goed kunnen praten voor ons betekent dat we kwetsbaar durven zijn. Onszelf echt durven laten kennen. Echt in de kaarten laten kijken. En je echt in de kaarten laten kijken betekent dat je heel intiem bent, geestelijk heel intiem bent, emotioneel heel intiem bent. Want je durft te bekennen, je durft te delen, je durft te laten zien. Wat je zelf aan jezelf misschien nog moeilijk vindt om te laten zien.

En hoe ouder wij worden, hoe beter we hier ook in worden. We kunnen zo makkelijk grapjes maken over onze eigen schaduwkanten en ons eigen ego aanwijzen. Dus als de één iets zegt en de ander zegt: ja, nee, maar dat is eigenlijk iets wat jij altijd fout doet, dan zeggen we dat al met die knipoog om daarmee aan te wijzen. Ik zie zo duidelijk dat ik hier nu gelijk wil hebben. En dan maken we daar een grapje van om te laten zien. Ik heb mezelf aldoor. Ik zie welke machtsstrijd ik hier met je aanga, waarmee jij altijd direct de angel eruit is. Het gaat over transparantie. Het gaat over kwetsbaarheid in eerlijkheid. En dus ook al die schaduwkanten van jezelf. Daar waar je kleingeestig bent of jaloers bent. Of misschien een eigenschap van jezelf waar de ander last van heeft. Daar zelf nog zoveel issue mee hebben dat je het niet goed in het licht durft te zetten, er nog geen arm om heen kan slaan en kan zeggen ja inderdaad, dit is iets wat ik doe. Dit maakt onderdeel uit van mijn gedrag en van mijn zijn. En ik heb daar eigenlijk nog zo'n issue mee dat ik t niet verdraag als jij het aanwijst.

En waarom deel ik dit met je? Waarom praat ik hierover met je? Omdat het een mooi voorbeeld is van de relatie met jezelf, waarin zich dit ook allemaal afspeelt.

In je strijd met eten kan je zien dat jij waarschijnlijk ook deze delen in jou hebt. Dat deel in jou wat los wil gaan met eten, wat niet herinnerd wil worden aan: goh, ben je nu verzadigd? Hoe voel je je als je dit straks gegeten hebt? Neem je dit nu omdat anderen het nemen en je het niet wilt missen? Al die vragen, dat gesprek. Als je dat niet met jezelf wil voeren, is het meestal of omdat je bang bent dat het eten je anders wordt afgepakt door jou. Je hebt nu eigenlijk geen honger. Ja, je kan nu al voorspellen dat je hier misselijk van wordt of dat je broek straks echt helemaal knelt omdat je maag onder spanning staat. Maar omdat je bang bent dat je het anders niet eten mag, wil je het hier niet over hebben. Dus dat deel in jou wat los wil gaan met eten, dat stuk dat wil geen gesprek met jou voeren hierover. En het deel in jou wat niet wil overeten, wat gezond wil zijn, wat zich niet overbelast wil voelen, wat wel wil genieten van feestdagen en van feesten met eten, maar tot op dat punt waar het leuk blijft.

Maar dat deel heeft nu nog niet alle antwoorden. Het weet nu nog niet zo goed hoe het dat creëert voor jou, dus daar is dat stuk in jou wat gewoon los wil gaan en wat bang is voor kritiek. Wat bang is voor afwijzing, wat bang is voor straks wordt dat eten mij afgepakt en ik wil genieten. Ik wil het gewoon naar mijn zin hebben. Leg geen meetlat voor me neer. Heb geen verwachtingen van mij. Laat me met rust en het deel wat zegt: ik wil straks niet na die feestdagen helemaal opgelucht zijn dat dat eten de deur weer uit is en die alcohol de deur weer uit is, want ik was mezelf helemaal kwijt. Ik wil dat niet.

Hoe doe ik dat? Ik weet dat op het moment dat je naar beide delen van jezelf kan kijken en kan zien: die fijne relatie met eten die ik wil creëren, dat gewicht wat ik wil creëren, ik ben daar nu nog niet, maar wat wel tot mijn beschikking staat is dat ik wil en ervoor kan kiezen om te houden van de plek waar ik nu ben. En het contrast tussen deze delen in mij, het deel wat los wil gaan en overeten en het daar eigenlijk niet over wil hebben en het deel in mij wat zegt: ik wil dat niet. Ik wil me zo niet voelen, niet zo opgeblazen en volgegeten en met een droge mond en spijt en oh, dat zware lome gevoel in mijn lijf. Ik wil dat niet, maar ik weet ook nog niet zo goed hoe ik feest met eten op een manier die voor mij mijn sweetspot is.

Als je jezelf met jezelf afspreekt dat je niet hoeft te kiezen, maar dat je ruimte vast houdt voor beiden, voor beide delen in jou. En dat je het één niet slecht betitelt en het ander goed, het één fout en het ander goed. Maar dat je zegt: dit is alles in mij, dit is waar ik nu ben. Dit maakt allemaal onderdeel uit van wie ik nu vandaag ben. En hoe mijn relatie met eten er nu uitziet. En ik hoef het één niet te bevechten en te demoniseren, te veroordelen als slecht en het ander als goed en daar een prestatie op te plakken. Want zodra je er een prestatie van maakt is het logisch dat je rebelleert en zegt: lukt me toch niet. Zodra je dan net één hulsblaadje te veel hebt gegeten of eerst bij jezelf dacht die stokbroodjes met satésaus, die doe ik er niet bij. Ik neem alleen de soep. En je bent later toch van gedachten veranderd en aan dat stokbrood begonnen. Prestatie niet behaald.

En dan, tijdens jouw feestdag word je verteld dat je iets niet goed doet. Nogal logisch dat je dan teleurgesteld bent en er eigenlijk gewoon helemaal niet meer naar wilt kijken en dan dus kiest voor dat stuk in jou wat losgaat, maar eigenlijk dagenlang een lichte onvrede voelt van: wat ben ik aan het doen? Waarom eet ik dit allemaal? Waarom? Het is eigenlijk niet wat ik wil. Herken je dit? Herken je die delen in jezelf?

Ik geef je een derde optie.

Je hoeft niet te kiezen tussen het een of het ander in een liefdevolle relatie met jezelf. En je kan vandaag kiezen om hier liefdevol naar te willen kijken. In een liefdevolle relatie met jezelf kan je ruimte vasthouden voor beiden. En wat je wilt leren is om dat deel in jou wat eten altijd een goed idee vindt en wat los wil gaan om het verlangen wat je daar kan voelen in dat deel om dat te verkleinen.

En ik laat je onder andere zien hoe je dat doet in mijn workshop van 23 december, mijn Winter Wonder Weight loss MAGIC workshop waarin je bent uitgenodigd. Het is mijn cadeautje voor jou voor de feestdagen en de tijd die ik voor je wil inruimen om echt even helemaal met jou, met jezelf bezig te kunnen zijn en met jouw verlangens en dat wat jij wil creëren in het nieuwe jaar. Dus meld je straks aan voor mijn workshop en ik zal je vertellen hoe je dat kan doen. Maar wat je kan zien, dus nu hier op die plek waar je bent, is dat die twee delen in jouw onderdeel uitmaken van de relatie die je nu met eten hebt. En je weet nu nog niet zo goed hoe je dat verlangen van helemaal los willen gaan, hoe je dat verkleint.

Dus wat kun je nu voor jezelf doen als je wilt feesten met eten en deze beide delen herkent? Ik heb een aantal vragen voor je verzameld.

En mijn aanbeveling is dat je die vragen gebruikt, maar alleen tijdens feestdagen, maar alleen op voorwaarde dat je geen consequenties verbindt aan de antwoorden die je geeft. Want zodra je consequenties verbindt aan de antwoorden die je geeft, voel je het appel bij jezelf om jezelf dan vervolgens eten af te pakken of om iets te moeten presteren. En dat kan niet voor je werken onder die omstandigheden.

De afspraak binnen een oordeelvrij ruimte is dat je een vraag stelt, daar een eerlijk antwoord op geeft zonder dat je eerlijkheid negatieve consequenties voor je heeft. En met negatieve consequenties bedoel ik dan dat je eten wordt afgepakt of dat je wordt verteld dat je het niet goed doet. Openheid en eerlijkheid betekent dat je eerlijk antwoord kan geven zonder dat het negatieve consequenties heeft.

Wat is hier nu het wonder? Beloof ik je. Als het jou lukt om dit te doen met jezelf. Vragen te stellen waar je eerlijk antwoord opgeeft, echt eerlijk antwoord op geeft, zonder dat je daar vervolgens negatieve consequenties aan verbindt. Dan zal je zien dat je op een andere manier door die feestdagen komt en niet in uiterste vervalt. Van jezelf eten afpakken, op wilskracht je best doen om niet te overeten, waarbij uiteindelijk de bom barst, waardoor je dat eten wat je eerder op dag één hebt laten staan, eet je op dag twee ineens bij het aanrecht met je jas aan, waarbij je dan denkt: ja, nu had ik net zo goed gewoon mee kunnen doen met iedereen.

Dat is wat er gebeurt als je jezelf op wilskracht probeert je eigen verlangens te onderdrukken of waarbij je inderdaad losgaat en voortdurend je verlangens laten vieren, maar ondertussen ontevreden bent over wat je doet en je heel ongemakkelijk voelt in je lichaam.

Op het moment dat je de vragen die ik je ga geven gebruikt om oordeelvrij naar jezelf te kunnen luisteren. Zonder consequenties te verbinden, zonder verwachtingen van jezelf te hebben. Dan zal je merken dat je relatie met eten ook tijdens die feestdagen zich ontwikkelt. En dat kan soms betekenen dat je minder overeet. Dat er eten is wat je ineens moeiteloos laat liggen. Dat er eten is waarvan je denkt: ik kan al voorspellen hoe dit smaakt. En als ik nu stop blijft het nog leuk. Zo goed.

Dus hoe kan dat eruitzien? Welke vragen heb ik voor je?

Op het moment dat je besluit om iets te eten waarvan je van die feestdagen weet, er is aldoor eten. Ik kan aldoor eten. En die carte blanche is er, want het mag en iedereen doet het. En als ik niemand om me heen heb, dan mag ik het ook doen, want dan vind ik mezelf misschien zielig. Ik heb die carte blanche. Maar nu komt daar dat moment waarop je voelt: ik heb nu geen honger. En ik eet het nu alleen of ik ga dit nu alleen eten omdat ik een verlangen voel. Dan heb ik een aantal interessante vragen voor je. Vragen die je relatie met eten stimuleren, ontwikkelen en je bewustzijn vergroten en die je helpen om een brug te vormen, te mitigeren tussen dat deel in jou wat graag gezond wil eten, niet wil overeten misschien het liefst puur en onbewerkt wil eten en dat deel in jou wat zegt: laat me met rust, ik wil gewoon losgaan. Ja, hier bouw je een brug tussen beiden waarmee ze naast elkaar kunnen bestaan. Zonder verwachtingen, zonder labels van keuze a is goed en keuze b is fout. Je houdt ruimte vast voor beiden in jou en je voelt verlangen.

En hier komt de eerste vraag en je vraagt aan jezelf: hmm, wil ik nu overeten omdat ik bang was dat het ging gebeuren? Maakte ik me druk, maakte ik me zorgen dat ik ging overeten en kan ik voelen dat ik het nu op het punt sta om het te doen, omdat ik er al die tijd al zo bang voor was? Is dit een ontlading van opgebouwde spanning voor overeten? En iedereen die in een pijnlijke, obsessieve relatie met eten zit, waarin je echt het gevoel hebt dat je machteloos bent en het overeten je steeds overkomt, die weet nu waar ik het over heb. Alleen al dat pauzeren hier bij dit moment en het herkennen. Dit moment vangen en de tijd even stilzetten en zeggen: hé, waarom wil ik dit nu eten? Is het omdat ik bang was dat het ging gebeuren? Jouw eerlijke antwoord daarop, zonder verwachting, zonder negatieve consequenties, hier met jou zijn in de intimiteit van dit moment, creëert ontwikkeling. Beloof ik je.

Een andere vraag. Wil ik dit nu eten omdat ik eigenlijk vind dat het niet mag, omdat ik nog zoveel dieetmentaliteit in mijn hoofd heb waarbij ik altijd bijhoud wat ik al gegeten heb, wat ik nog ga eten, hoeveel calorieën daarin zaten, of dit binnen mijn intermittent fasting window valt en het daarom nu mag of eigenlijk net niet meer mag. Is mijn motief, is mijn verlangen, het motief onder het verlangen wat ik nu voel, gevoed door het mag niet? Het mag niet. Je mag dit nu niet hebben en daarom wil ik het. Heb ik mezelf getriggerd met restrictie? Met het niet mogen?

Zet de tijd stil. Neem een moment voor jezelf. De kamer kan vol mensen om je heen zijn. Dat maakt helemaal niks uit. Jij kan dit moment vangen voor jezelf en hier inchecken. Is dat zo? Is dat wat hier nu speelt? Is dit waarom ik het wil?

Wil ik nu overeten omdat ik niet wil voelen, niet bij mijzelf wil zijn omdat ik uit wil staan? Is het dat de reden waarom ik dit nu wil? Niet meer horen, niet meer denken, niet meer aanwezig zijn hier.

Ik ben moe. Veel aan mijn hoofd gehad. Ik heb gehold, gedraafd, veel taken afgetikt en nu wil ik een time out. Is dat waarom ik nu wil eten? Is dat waar het over gaat?

Neem de tijd. Wees eerlijk. Heb geen oordeel over het antwoord. Wees alleen maar daar met jezelf.

Wil ik dit nu eten omdat ik getriggerd ben door de suiker die erin zit, wil ik dooreten omdat die snelle suikers me hebben aangezet en die dopamine die dat heeft geactiveerd, nu roept: nog een keer nog een keer. Doe, neem nog wat, neem nog wat, neem nog wat. Is het dat wat hier nu speelt? Is het biochemie, die dopamine? Of wil ik dit nu eten omdat ik nu eigenlijk voel. Deze is voor mij een hele belangrijke geweest.

Bij mij vroeger thuis, in het gezin waarin ik opgroeide, was er veel conflict met licht explosieve karakters om mij heen en het was nooit de vraag of er conflict ging komen, maar wanneer er conflict ging komen. En omdat ik daartussen was opgegroeid, herkende ik het niet als een onveilige situatie, een onveilig klimaat in huis. Het was mijn blauwdruk. Ik wist niet beter. Maar in reactie op een onveilige omgeving met licht explosieve karakters was ik altijd gespannen aan tafel. Altijd. Ik wist niet dat ik alles in mijn vastzetten. Alles in mij aanspanden en dat ik hyper alert was op mijn omgeving en altijd probeerde in de gaten te houden waar er veenbrandjes aan het branden waren die elk moment konden ontvlammen in een heftige bosbrand. Maar dat was wat ik deed en dat was zo m'n tweede natuur. Dat het een tijd heeft geduurd voordat ik erachter kwam. Ik ben eigenlijk heel gespannen..haha. Ik ben hyper alert, helemaal bezig met het scannen van de omgeving continu en ik probeer te bemiddelen. En ik probeer mensen te masseren en ik probeer een bliksemafleider te zijn en een olijftak uit te delen wat niet hielp. Maar het heeft lang geduurd voordat ik zag: oh, ik eet om mijn spanning, de spanning die ik voel, om die te dempen, om mezelf zoet te houden. Letterlijk en figuurlijk. En pas op het moment dat er dus geen prestatie van mij werd verwacht van: het is de bedoeling dat je nu niet overeet met een tafel vol met eten. En het is kerst en het mag want iedereen doet het nu. Dit heet gewoon een brunch. Voor mij was het de B van binge, maar het heet een brunch. Het mag nu, dan zeggen: hé, waarom wil je nu dooreten? Waarom wil je nog een plak kerststol op je bord leggen? Hoe voel je je nu? Waar gaat dit eten nu over? En dan eerlijk kunnen zeggen. Of ontdekken daardoor, door die open vraag zonder dat ik riskeer dat ik dan die kerststol niet mag hebben. Ik voel me gespannen. En het enige wat hier fijn nu is aan tafel is het feit dat ik net zoveel eten mag pakken als dat ik voel dat ik wil doen. En die kerststol, die spijs en die boter en blijf smeren, blijven pakken. Dat was mijn vorm van verdoven en het zoeken naar veiligheid. En dat zat al zoveel jaren in mijn systeem dat het ook was waar ik me op verheugde, zonder dat ik wist dat het over verdoven gingen, niet hoeven voelen en mezelf zoet houden en me veilig voelen. Me indekken.

Dus voor jou. Deze vragen helpen je om beide naast elkaar te kunnen laten bestaan. Het deel in jou wat niet wil overeten en het deel in jou wat los wil. En door deze intimiteit met jezelf aan te gaan. Deze vriendschap. Deze kameraadschap. Deze veiligheid van: hé, een eerlijk antwoord is welkom en het gaat geen negatieve consequenties voor je hebben, zal je merken dat de kans, dat je ondanks dat er aldoor eten voor je staat en ondanks dat niemand er iets van zal zeggen en het volledig gelegitimeerd is om te eten tot je er bij neervalt, de kans dat je zal zeggen: hé, weet je, tot hier blijft het leuk. En ik neem dit op een ander moment. Ik bewaar dit. Ik berg dit op. Er komt straks nog dat. D'r is morgen weer dat. Maar ik voel me zo gezien en gehoord nu door mij. Dit hoeft nu niet.

En ook als je daar dan wel voor kiest om het toch te eten, heb je een stap gezet. En ben je meer te weten gekomen over jezelf en jouw relatie met eten. En als je dit even als een soort van vluggertje er tussendoor doet zo van: dan heb ik de tip opgevolgd. Dan ben je niet echt in gesprek gegaan met jezelf. Maar voel je toch dat dat stuk in jou wat zegt: laat me met rust. Dat dat is degene is met wie je daar aan tafel zit en dat andere deel in jou wat zich steeds meer ontevreden gaat voelen in de loop der dagen en een beetje verdrietig over wat je aan het doen bent wordt niet gehoord. Maar hier die ruimte voor jezelf creëren en dit gesprek aangaan. Dat is intimiteit. Dat is liefde. Dat is kameraadschap en het staat tot je beschikking, ongeacht de keuzes die je daarna maakt.

En ik wil ook niet dat je het daarna dan teniet doet en zegt: ja, dat gesprek was er, maar ik heb uiteindelijk toch dat en dat en dat gegeten. Dan ben je niet liefdevol in het houden van de plek waar je nu bent. Want wat had je kunnen verwachten van jezelf? Je weet nog niet hoe je verlangen verkleind. Je bent nog niet op een andere plek. En nu maak je er achteraf toch weer iets van waarvan je verwacht dat je iets had moeten kunnen presteren.

Ik ben zo geïnvesteerd in deze benadering, omdat ik zelf uit een gruwelijke strijd met eten ben gekomen. En heel veel mensen heb begeleid die ook uit een gruwelijke strijd met eten kwamen of uit verwaarlozing. En ze zijn er uitgekomen. Ze zijn er uitgekomen. En vanmorgen in mijn call was er nog iemand die zei: dit programma gaat zoveel verder dan eten. Ik coachte iemand en ze zei: ik stond op de weegschaal en ik was zo verbaasd. Ik was licht, ik was licht en ik had er een tijd niet op gestaan. Ik ben nu een paar maanden in dit programma en ik durfde het er niet op te staan, omdat ik bang was dat het mijn obsessies zou voeden. En ik vond het ook eng om er nu op te gaan staan. Maar ik was nieuwsgierig en ik ben erop gaan staan en ik was gewoon licht. En ik vroeg aan haar. Ik vroeg er naar, ik zei: kan je zien, want ze was heel enthousiast over de relatie met haarzelf en hoe die nu is veranderd en hoe ze zichzelf gedurende de dag begeleidt op haar werk en privé en in alles wat ze voelt en in alles wat ze denkt. En ze zegt: de relatie met mezelf is zo liefdevol geworden en ik vroeg aan haar: kan je zien. Ze zei: ik binge niet meer. Ik zei: kan je zien dat het feit dat je niet meer binged. En dat je nu licht bent samenhangt met die relatie die je met jezelf hebt opgebouwd?

En het raakte er. Ze was ontroerd en dat ontroerde mij ook weer, dus we hadden even een moment daar samen en ze zei: ja, ja, dat is het. En dat is precies wat ik je hier nu heb laten zien. Waar jij nu ook staat in jouw proces. Ook als je mijn klant niet bent. Ook als je niet in Etenslessen zit. Dit is iets wat je jezelf kan geven. Ik heb het je nu gegeven. En als je denkt: oh Marjena, iets in mij resoneert hiermee. Ik voel hier wat bij. Ongeacht of je die vraag gaat gebruiken in je feestdagen, tijdens je feestdagen. Voordat die feestdagen beginnen, ben je welkom in mijn workshop Winter Wonder Weight loss MAGIC workshop. En waarom zeg ik Magic? Omdat ik je laat zien in die workshop, en ik ga je ook coachen en je kan door mij gecoacht worden. Ik ga je in die workshop laten zien hoe je steeds meer creëert van wat je wel wilt en steeds minder van wat je niet meer wilt op de meest effectieve, efficiënte, snelste manier. En zonder liefde gaat het nooit werken. Daarom leer ik je in mijn programma onvoorwaardelijk van jezelf houden. Maar in die workshop ga ik je laten voelen hoe dat eruit ziet. Ik ga je laten zien hoe dat eruit ziet. Dus je krijgt inzichten van mij. Ik ga je aan er mee laten experimenteren. Dus ik ga je een aantal coachvragen stellen. En als je wilt kan je door mij gecoacht worden.

Als je zegt: wanneer is dit? Ik doe mee! Op 23 december in de ochtend. Meld je aan via mijn website. Via social media kan dat ook door je aan te melden voor mijn gratis ebook of aan te melden voor m'n wachtlijst. En ik geloof dat ik zelfs in mijn menubalk een kopje heb met workshop. Door je daar aan te melden kom je op mijn lijst en nodig ik je uit voor mijn Winter Wonder Weight loss MAGIC workshop. En ik laat je zien hoe je steeds meer creëert van wat je wel wilt en steeds minder van wat je niet wilt. Op de mij snelle, efficiënte manier. Altijd vanuit liefde. Ik wens je heerlijke dag. Ik verheug me er op je te zien op de 23e. En natuurlijk wens ik je ook heerlijke feestdagen. Ik ben er volgende week weer. Tot dan!