Afl. 100 Etenslessen van Eva, Barbara en Walda

Dit is de 100e aflevering van de podcast en ik heb er een feest van gemaakt! Ik heb drie deelnemers van Etenslessen voor je uitgenodigd en ze honderduit gevraagd.

Eva, Barbara en Walda delen hoe hun relatie met eten eruitzag voordat zij Etenslessen vonden en wat er sindsdien voor ze is veranderd.

Luister naar hun ervaringen, waardevolle ontdekkingen, wijsheid en humor. Je zal genieten en veel van ze leren.

Welkom op het feest van aflevering 100!

Luister naar de podcast

Wat je ontdekt:

• Wat Eva, Barbara en Walda in Etenslessen hebben geleerd en wat dit betekent voor hun relatie met eten.

Transcript Afl. 100

Je luistert naar Etenslessen, de podcast met Marjena Moll en dit is aflevering 100. Je luistert naar Etenslessen, de podcast over afvallen zonder dieet en het creëren van een geweldige relatie met eten. Mijn naam is Marjena Moll. Ik ben je coach en ik introduceer je graag in mijn Etenslessen, waardoor je ontdekt hoe je afvalt zonder dieet en een fantastische relatie met eten creëert. Laten we beginnen.

Mijn hemel. Hij is hier! De honderdste aflevering. WAAT?!!

100 Etenslessen, 100 Etenslessen, ze zijn een feit. Ik heb 100 Etenslessen met je gedeeld. Honderd afleveringen van deze podcast gemaakt en het is een groot voorrecht geweest en een van de grootste vreugde in mijn leven en dus wil ik beginnen voordat ik je meeneemt naar het feest van deze aflevering, met jou te bedanken voor het luisteren. Ik vind het fantastisch dat we deze connectie hebben, deze vriendschappen hebben met elkaar en ik wil je laten weten dat zonder jou deze podcast er niet zou zijn.

Aflevering 100 wordt natuurlijk een feest en zoals je mij kent, als je wat langer naar maar luistert, wordt ook deze aflevering waardevol en inspirerend. Maar voordat ik je meeneem naar het feest, wil ik eerst met je delen waarom ik deze podcast 100 weken geleden ben begonnen. Wat mijn visie en verlangen was. Nu is het mooi moment om daar een keer bij stil te staan.
In het oplossen van mijn strijd met eten ontdekte ik dat ons huidige model van afvallen, de manier waarop we collectief met elkaar naar afvallen kijken en er over denken, hopeloos achterhaald is. En voor velen een recept voor het ontwikkelen van een strijd met eten. Ik noem dat huidige model het wilskrachtmodel en bij dit model wordt uitgegaan van de gedachte dat afvallen gewoon een kwestie is van het graag genoeg willen. Je moet een goed dieet zoeken en dit combineren met jouw wilskracht en dan krijg je wat je hebben wil. En de ervaring leert dat dit vaak een recept is voor het ontwikkelen van een gevecht met eten, waarbij je jezelf telkens opnieuw ziet afvallen en weer aankomen, afvallen en weer aankomen. En in dat falen van dat project word je zelfvertrouwen ondermijnd en ontwikkel je gaandeweg de overtuiging dat als het om afvallen gaat, jij een hopeloos geval bent met een gebrek aan discipline.

En ik wil dat dat stopt. En 100 weken geleden besloot ik om daar een platform voor te creëren waarmee ik een verschil zou kunnen maken. Ik wilde een aantal dingen. Ik wilde je kunnen bereiken om je te laten weten en te laten zien hoe het ook anders kan. Ik wilde je bewust maken van het idee dat je een relatie met eten hebt en wekelijks inzichten over die relatie met je gaan delen. Ik wilde je laten weten dat mijn werk gaat over het creëren van een geweldige relatie met eten en afvallen zonder dieet en dat je zo slank kan worden en blijven als je wilt, zonder gevecht op wilskracht. En mijn overtuiging was dat de beste manier om jou hiervan bewust te maken is door je te gaan helpen nog voordat jij zou besluiten om mijn programma Etenslessen te gaan volgen.

Ik wilde je gaan helpen en zorgen dat je nu al successen kan boeken. Via het delen van inzichten, waardevolle kennis en inspiratie wilde ik je laten ervaren wat er voor je mogelijk is. En de feedback die ik van je heb gekregen, laat mij weten dat ik daarin ben geslaagd. Dat dat is gelukt. Ik krijgen zo vaak e-mails van mensen die me laten weten of via social media berichten van mensen die me laten weten: ik wil je even bedanken voor het maken van deze podcast, want die heeft zo'n verschil in mijn leven gemaakt. Een aantal van jullie heeft me laten weten dat je bent afgevallen en ook kilo's kwijt bent, alleen maar door je Hongerbalans te volgen. Een aantal mensen laat me weten dat er zoveel meer voor je verandert dan alleen je gewicht en je relatie met eten, maar ook de relatie met jezelf aan het veranderen is. En je zegt tegen me: wat jij met me deelt zijn niet alleen Etenslessen, het zijn eigenlijk ook levenslessen. En ik ben er zo blij mee. En je vertelt me dat je lekker luistert terwijl je wandelt of de hond uitlaat of in de auto zit op weg naar je werk. Wanneer jij jouw vrije tijd te hebt en iedere keer als ik die berichten lees, begin ik helemaal te gloeien van binnen en raak ik vervuld met dankbaarheid en blijdschap. Want dat doel, die visie die ik had die geslaagd is. Het is een succes. Mijn opzet is een succes en daar ben ik ongelooflijk dankbaar voor.

Naast dit verlangen om je mee te kunnen nemen en je te kunnen bereiken via het platform van een podcast, had ik ook een aantal persoonlijke motieven. Ik wilde in de eerste plaats een voorbeeld voor je kunnen zijn van wat mogelijk is zonder strijd met eten in je leven. Als je al jarenlang een strijd met eten voert, dan heb je vaak niet eens meer in de gaten hoe die strijd met eten je ondermijnt in alles wat je doet. En door in mijn afleveringen met je te delen wat ik zelf aan het leren ben, aan het ontdekken ben en hoe de kwaliteit van mijn leven continu groeit, omdat ik niet gehinderd word door een strijd met eten, wil ik ook dit idee bij je laten groeien en je laten zien. Een voorbeeld voor je zijn van wat mogelijk voor je is. Wie je kan worden zonder strijd met eten in je leven. En dat motiveert mij ook elke dag opnieuw om mezelf te blijven coachen en te blijven evolueren, en daarin zit een hele grote intrinsieke motivatie. Maar daarbij heb ik ook jou in gedachten.

Mijn tweede motief is het verscherpen van mijn eigen vaardigheden door lessen te creëren. Vaak wordt ook gezegd: joh, als je ergens heel erg goed in wil worden, ga er dan zelf les in geven. Want lesgeven dwingt je om altijd tot de kern te komen, om de essentie van iets bij te pakken en altijd op zoek te gaan naar hoe je het nog beter onder woorden kan brengen en nog meer helder kan laten landen bij een ander. En in dat proces ga je het zelf altijd weer op een dieper niveau begrijpen en leren.
En mijn laatste motief, een heel persoonlijk motief was dat ik mezelf deze microfoon wilde geven, waar ik nu in praat met de boodschap om mezelf toestemming te geven helemaal en volledig mezelf te mogen zijn. Hier, alsjeblieft Marjena, maak de grappen die je wil maken. Ga zo diep in de materie als jij fijn vindt en leuk vindt en boeiend en interessant. Maak je lessen zo lang of ze kort als goed voor je voelt. Wees helemaal jezelf. Geef jezelf deze microfoon als een speeltuin. En voel je vrij. Voel je vrij om in overgave die Etenslessen te delen die zo in je hart leven. En ik kan je zeggen ik ben nog steeds bezig om die speeltuin te verkennen en die vrijheid uit te leven, die toestemming die ik mezelf heb gegeven om die uit te leven. Het is iets wat in ontwikkeling is en ik kan zien tussen aflevering 1 en aflevering 100 hoe ik daarin ben gegroeid en hoe ik inderdaad ook steeds meer die ruimte durven in te nemen om echt volledig mezelf te kunnen zijn. En ik kan niet wachten om te zien wat er allemaal nog meer tot ontwikkeling is gekomen tussen aflevering 100 en 200 en 300. Ik noem het de laatste tijd vaak ook in mijn programma, in Etenslessen, die rockster in je eigen leven zijn, die sprankeling, die levenslust in jezelf kunnen activeren en je vrij voelen om daar expressie aan te geven. En deze microfoon en het delen van die Etenslessen is één van de dingen die ik mezelf heb gegeven om dat mee te kunnen doen. En daar geniet ik van.

En dan nu het feest. Kom naar het feest van Etenslessen. Een feest vieren doe je niet alleen. Ik heb drie prachtige vrouwen uitgenodigd op dit feest om met jou te kunnen delen. Ik stel je voor aan Eva, Walda en Barbara. Zij zijn alledrie leerlingen van de Etenslessen. Barbara zit nog in het basisprogramma en Eva en Walda zitten in mij meesterschapprogramma. Je gaat ongelooflijk veel van ze kunnen leren hier op dit feest. Je gaat ons horen genieten. Eva, die zat tijdens de opnamen op vakantie in Spanje en helaas viel af en toe de wifiverbinding er een klein beetje tussenuit. Die haperde wat, dus soms vallen er wat stiltes in, dat je niet denkt: wat gebeurt er? En dat is dan omdat het geluid pas later bij Eva aankwam en het ook weer even duurde voordat wij haar konden horen. Maar dat zijn maar hier en daar enkele seconden, maar dan weet je dat, dat het daaraan ligt een en niet aan de techniek van de podcast.

Dus without further ado: kom naar het feestje en als je niet zonder cadeautje naar het feestje wil komen of na het feest denkt: ah, ik had een cadeautje willen meebrengen. Je kan me geen groter plezier doen dan een review achterlaten op de provider van jouw podcast via Apple, podcasts of Stitcher, Google Podcast. Dit zijn een aantal providers waar je waarschijnlijk mee naar deze podcast luistert. En door daar een review achter te laten wordt deze podcast nog makkelijker gevonden. En dat is het grootste cadeau wat je mij geven kan. Dus als je een feestje niet zonder cadeautje naar het feestje wil of achteraf een cadeautje achter wil laten, dan kan dat. En dan nodig ik je nu uit om te komen luisteren naar de ervaringen van Eva, Walda en Barbara.

Marjena: Daar zijn we dan, aflevering 100. Oh, ik vind het zo leuk. Ik ben zo ontzettend blij. Zo blij dat ik jullie heb kunnen uitnodigen voor deze podcast en dat jullie Ja zeiden! Ik laat iedereen heel graag met jullie kennismaken. Ik heb hier voor jullie Walda, Barbara en Eva en ik zal ze vragen om zich even te introduceren en te vertellen hoe zag je relatie met eten eruit voordat je Etenslessen vond? En zal ik dan bij jou beginnen Eva?

Eva: Ja, dat is goed. Mijn relatie met eten was op zijn zachtst gezegd nogal een obsessie. Voor zo lang als ik me eigenlijk kan herinneren, werden mijn dagen bepaald door gedachten over eten. Ik stond ermee op en ik ging ermee slapen. Alles wat ik ondernam, ging eigenlijk over eten en het was enorm krampachtig. Ik at eigenlijk al jarenlang zes keer per dag dezelfde maaltijd. En ik durfde daar gewoon niet van af te wijken. Ik had eigenlijk alleen maar verboden vruchten. Dus ja, uiteraard, om de zoveel tijd had ik een gigantische eetaanval die soms wel weken duurde. En eigenlijk werd ik daardoor gewoon heen en weer geslingerd tussen eetaanvallen en diëten en kenden gewoon niet anders.

Marjena: En zou je daarin zeggen dat die gedachten over eten bijna nog meer pijn deden dan het bezig zijn met je gewicht?

Eva: Ja, enorm. Het gene wat me de meeste pijn deed was het oordeel dat ik over mezelf had. Dat ik het gewoon niet begreep. Ik was jaloers op alles en iedereen. Ik was jaloers op dikke mensen, omdat het nu blijkbaar niets kon schelen. Op dunne mensen omdat het hun allemaal makkelijk leek af te gaan. En ik worstelde met dit helemaal alleen in mijn hoofd. Het was ook heel erg eenzaam en ik had geen andere manier om tegen mezelf te praten dan op een hele boze, afkeurende manier. Ik was eigenlijk nooit goed genoeg. Als ik slank was, dan had ik er zoveel moeite voor moeten doen dat ik er niet van kon genieten. Dan kocht ik heel snel allemaal kleren, omdat ik eigenlijk wist dat ik ze over een bepaalde tijd toch niet meer zou passen.

Marjena: Ja, oh en hoe was dat voor jou Walda?

Walda: Nou, ik herken heel veel van wat Eva vertelt. Inderdaad de grote pieken en de dalen. De pieken van: nu gaat het goed en ik ben aan het afvallen. En nu moet het wel zo blijven hé. En ik merk dat ik dan bijna een soort van cirkeltje om me heen tekende van krijt. En daar moest ik dan ook binnenblijven, dus daar mocht ik dan ook niet meer uit. Dus zodra ik daar dan met één voet zeg maar een beetje zo uit ging, dan schrok ik al. En ik merk dat ik heb zoveel spanning rondom eten opgebouwd. Ik zat er vanmiddag nog over na te denken. Ik heb gewoon helemaal mijn eigen soap, mijn eigen Goede Tijden, Slechte Tijden rondom eten geschreven. Het was echt een drama driehoek. Ik heb in de reddersrol gezeten, in de aanklager en in het slachtoffer en ik was het allemaal. En ik had overal eten bij nodig. Wat Eva ook vertelt, ik snapte het gewoon niet van mezelf. Ik wilde zo graag afvallen. En ik wist wel dat ik daarvoor moest doen. En toch lukte het me niet om dat te doen. En dat begreep ik niet van mezelf. Ik dacht echt: ik spoor niet. Ik ben gewoon gek. Waarom kan iemand anders gewoon één Bastogne koekje eten en moet ik gelijk het hele pak op? Haha...Dat vind ik zo bijzonder en ik keek ook alleen maar naar mensen die dat wel konden. En daarop heb ik ook een soort van gedachte gebaseerd van alle mensen die dat kunnen. Die zijn hartstikke gelukkig. Ik wil dat ook. Ik wil ook zo slank zijn als hen, want zij hebben dat en zij hebben iets wat ik niet heb. Er kwam ook een soort van dubbele lading bij. Ik was zo bezig met het daar en dan van als ik dan maar dat streefgewicht heb, dan zijn al mijn problemen uit de wereld verholpen. Nou niet dus...haha. Zo werkt dat niet, dus dan ben je weer een illusie rijker...haha...

Marjena: Ja, weet jij nog hoeveel jaar dat alles bij elkaar heeft geduurd? Die soap? Hoeveel seizoenen haha.

Walda: Haha. Als die net zo lang was als Goede Tijden, Slechte Tijden! Haha. Ik ben echt in de puberteit begonnen. Ik denk op mijn 16e 17e en ik ben nu 51.

Marjena: Ja. En jij Barbara?

Barbara: Ja, ik bewogen eigenlijk altijd heen en weer tussen twee uitersten, dus ik zat of ontzettend in restrictie. Alles afwegen, méten, punten tellen, op de klok eten en dan na een paar weken, dan kwam de klad erin en dan gleed ik hemel af in verwaarlozing. En dan dacht ik: laat maar. Dan ga je er weer een hele zak drop opeten achter je computer. En er was helemaal geen maat in te houden eigenlijk. Dus er was geen middenweg en dat vond ik heel frustrerend, dus ik draaide echt steeds zo in een cirkel rond. Als ik het dan weer zat was dan begon die restrictie-periode weer totdat dat niet meer volhield. En dan was het weer afgegleden. Na wat ik inmiddels vanuit jouw coaching heel erg geleerd heb, is dat ik heel veel emoties altijd maar verwerkte door te eten. En helemaal geen grote emoties. Niet van diep verdriet of ruzies, maar gewoon hele kleine dingen. Zenuwachtig, even geen zin hebben. Onrust, dan maar eten. Alles maar eten. Eten kan altijd dacht ik. Kan je ook heel goed combineren met al die andere dingen. Dus had ik het gevoel dat ik wat voor mezelf had als ik at. Rare gedachtenkronkels.

Marjena: Wat ik bijzonder vind, als ik naar jullie luister is dat ik ogenblikkelijk die overlap hoor. Wat zit hier nou aan gemeenschappelijkheid in? Dan is dat het alles of niets. Die alles of niets ervaring hebben gehad omdat je alleen maar vanuit wilskracht wist, weer je schouders eronder zetten en weer op je tandvlees van: kom op. En dit keer, als het me lukt laat ik het niet door mijn vingers heen glippen. Maar precies zoals jij omschrijft. Als je, bijvoorbeeld, ook emoties weg eet, dan kun je dat eten wel onder jezelf vandaan trekken maar dan ben je natuurlijk super rauw als het ware. Je hebt geen plek om jezelf te kunnen laten en zolang je nog gefixeerd bent op: ja maar ik probeer dat streefgewicht te halen! Ben je nog bereid om die ellende, als een soort van uit te zingen om maar af te vallen. Maar uiteindelijk gaat dat op de lange duur tegenstaan.

Barbara: Ja. Je houdt het ook niet vol.

Marjena: Nee, er komt ergens een barst in. Er komt een scheurtje in. Je laat de bal een keer vallen. En dan begin je al een klein beetje te twijfelen. Oh nee, oh nee, weet je wel, het moet wel lukken. En dan nog een keer je schouders eronder. Maar dan valt die bal weer en dan langzaam maar zeker stort dat hele kaartenhuis van vertrouwen in elkaar en dan wordt het weer het andere uiterste. Uit teleurstelling ook en pijn en daarin. En dat vind ik zo. Het is een van de belangrijkste redenen waarom ik deze podcast maak. Iedere keer als je denkt dat het aan jou ligt dat dit niet lukt, doet dat iets met je zelfvertrouwen in je zelfbeeld. En daarom vind ik het zo belangrijk dat duidelijk wordt dat afvallen op wilskracht geen duurzaam succes kan creëren. Sterker nog, het kan schadelijk zijn. Voor je psyché, voor die relatie met jezelf. En dat is in ieder geval van jullie drie wat ik hier hoor duidelijk de overlap en mijn eigen ervaring inclusief. Ik heb exact dezelfde ervaring. En waar ik benieuwd naar ben is ook wat was met die geschiedenis je verwachting van het volgen van dit programma. Haha? Zal ik dan weer bij jou beginnen Eva?

Eva: Nou, ik heb had hier een dubbel gevoel over. Het heeft me maanden gekost om moed te verzamelen ervoor. Ik hoorde jou op de radio en je zei in een aantal zinnen precies de dingen die in mijn hoofd zaten die niemand wist. Dus ik dacht: hoe kan dit? Toen heb ik je opgezocht en toen heb ik het programma bekeken. En uiteraard met grote achterdocht, want ik was vastberaden om bewijs te vinden waar de...

Marjena: Je valt even weg...

Eva: Ik heb al je recensies gelezen en ook...

Marjena: Je je viel even weg. Je zei ik had grote achterdocht en ik was vast van plan om bewijs te vinden dat.…en toen was je weg.

Eva: Oh oké, nu gaat het nu beter. Ja. Oh, en ik heb gelukkig ook alle recensies die er over je bestaan gelezen, vastbesloten dat ik iets zou vinden wat erop zou wijzen dat ik ook hierin zou falen en dat dit dus weer een van die routines niet lukken in...

Marjena: Oh, we zijn Eva kwijt, ze is eruit. Wat jammer, we zijn de verbinding kwijt. Eva is op vakantie in Spanje en ze had ze vertelde dat ze wifi had ingekocht, maar blijkbaar was de kwaliteit daarvan niet al te best. Nou, ze zal er zo wel weer inkomen. En misschien is het gewoon het handigste als we even doorgaan en dan komt ze er zo wel weer in. Wil jij het overnemen Walda? Wat was jouw verwachting van het programma?

Walda: Mijn verwachting van het programma was wel al anders dan alle andere verwachtingen van alle andere dingen die ik ooit heb gedaan. Ik was altijd heel veel aan het lezen en heel veel boeken gelezen over mensen die van alles vertelde over afvallen. En inderdaad, volg deze zeven stappen of dit is de sleutel. Of ik was altijd op zoek naar: oké dan. Als ik dan dat heb gelezen dan komt het goed of dan ga ik het snappen. En op het moment. Ik zag jou een keer in een interview met dokter Juriaan Galavazi. En ik merkte dat jij zei een aantal dingen en toen dacht ik: jij weet precies wat er in mijn hoofd gebeurt en jij snapt precies wat ik denk. Er zit iemand in mijn hoofd en dat is Marjena. En toen dacht ik: dit heb het nog niet eerder meegemaakt en toen was ik aangehaakt en toen heb ik jouw podcast gevolgd en dat was voor mij een eerste eyeopener. Maar ik heb ook de valkuil om dan heel veel in het ruïneren te gaan zitten. Dus heel veel luisteren en denken: ah, dit is een inzicht. En dat is ook een inzicht en heel veel theorie maar om dan echt ook door de deur te stappen. De theorie zet de deur op een kier, maar om er dan echt doorheen te gaan en me echt aan te melden bij jou voor je programma. Dat heeft bij mij wel wat. Daar had ik wel wat weerstand tegen. Niet zozeer omdat ik bang was dat het mij niet zou lukken, maar ik had ook iets van: Groepscoaching. Wat moet ik daarmee? Ik heb niet zoveel met andere mensen. Het klinkt misschien een beetje respectloos. Maar ik dacht: kan ik daar dan wat mee en wil ik dat wel? En wil ik me daar zo open en kwetsbaar neerzetten? Dat was wel een beetje de dubbele bodem die ik had in mijn koffer.

Marjena: Had jij misschien ook last van de gedachte: ik moet dit toch zelf kunnen als ik snap wat ik niet hoor? Als ik al die inzichten iedere keer dat zo'n inzicht hoorde ik dan denk van: oh, ik snap het, Nou ja, dan moet...

Walda: Ja precies. Dat ik heel erg van: nou ja, dat kan je toch zelf? Je snapt nu toch hoe het werkt? Dan ga je dat gewoon doen. En zo werkt het niet. Maar dat is wel inderdaad wat me een tijdje tegenhield. Ja, ik wil dit gewoon zelf kunnen fiksen. Ja, ik moet mezelf kunnen coachen en ik mis daar gewoon voor een aantal tools die ik nu wel heb. Ja, absoluut.

Marjena: Wil jij het overnemen Barbara? Ik ben benieuwd. Wat was jouw verwachting?

Barbara: Ja, ik kan heel erg aansluiten bij Walda, want ik was zo benieuwd hoe die theorie van die podcast die echt zo bij mij binnen. Alles was even herkenbaar en elke dag dacht ik: ja, nog één. Dit herken ik allemaal. Maar hoe wordt het dan praktisch? Wat gaan we dan nog meer doen dan wat in die podcast zit? En toen dacht ik: nou wat zit er niet in die podcast? Dat het concreet overeten gaat? Dan zal het programma wel concreet over eten gaan en de lijsten over eten. Maar dat is helemaal niet zo, want het gaat vooral over de tools die op emoties en gedachten management richten. En hoe je dat dan zelf praktisch vormgeeft. En dat is dus veel breder toepasbaar was. Maar daar had ik echt helemaal nog geen beeld van vooraf.

Marjena: Ja, ik heb er wel eens geprobeerd. Nou ja, iedereen die naar die podcast luistert weet dat ik dol ben op metaforen. Dat is blijkbaar ook hoe ik denk. Ik denk heel erg in beelden. Als ik probeer om iets onder woorden te brengen, schiet me altijd een beeld te binnen. Ik heb het wel eens verwoord als, in die podcast kan ik lessen geven, maar die zijn natuurlijk eenzijdig. Dus als ik bij wijze van spreken een tennisleraar zou zijn, dan kan ik in die podcast vertellen: joh, deze les gaat alleen maar over de backhand. En dan kan ik heel veel gaan uitleggen. De vier stappen van het slaan van een goede backhand en de volgende les kan ik alles vertellen over een volley of over de spelregels van tennis. En zo kan ik voortdurend lessen geven. Maar dan ben ik natuurlijk alleen maar aan het zenden. En dat is iets heel anders dan coachen. Coachen is een wederkerig. Coachen is dynamisch en er zijn natuurlijk een heleboel tools die ik niet kan delen in de les, omdat die allerlei vragen bij je gaan oproepen waar je vervolgens weer in contact met je coach stappen over uitwisselt van: hé, ik loop hier tegenaan of ik begrijp dit stuk nog niet. En dat is natuurlijk een groot verschil tussen de podcast of daadwerkelijk ook coaching volgen. Eva, heb jij nog iets te laten liggen? Of zeg je van ga door naar de volgende vraag want ik ben de draad kwijt.

Eva: Nee, hoor ik. Ik kan de draad nog vinden, want buiten het gevoel dat ik dus enorm achterdochtig was. Ik was niet eens zozeer achterdochtig over het programma, want ik geloofde wel dat dat zou werken. Ik had altijd van nature wel een aantrekking tot psychologie en dus ik had wel vertrouwen in het programma. Maar ik wist wel zeker dat ik de enige kandidaat zijn die dus zou mislukken en dat jij op een gegeven moment na jarenlang zelf maar de stekker eruit zou trekken, weet je wel...haha... Ik was echt zeker van dat ik de uitzondering op de regel zou zijn en dat het voor mij niet zou werken. Iedereen had succes, maar ik niet. En aan de andere kant was ik ook heel hoopvol. Had ik al mijn hoop geprojecteerd op het programma, dus ik was ook helemaal afhankelijk ervan. En ik was ook daardoor heel erg bang over wat er zou volgen als dit ook niet zou lukken. Want dan had ik het gevoel dat ik helemaal in een zwart gat zou vallen en waar ik weer heel erg onzeker van werd. En uit die onzekerheid kwam dan weer de gedachte: doe het nou maar niet, want dan kan je ook niet teleurgesteld worden. Ik heb echt tussen die gevoelens maandenlang heen en weer gaat gestuiterd voordat ik eindelijk dacht: nee, tot hier en niet verder. Ik ga er gewoon voor en hier ben ik.

Marjena: Ja, waarmee we dus kunnen zien hoe spannend het kan zijn. Dat is natuurlijk met al dat mislukken van die diëten. Dan wordt er zoveel bewijs van onvermogen verzameld dat tegen de tijd dat je dan iets gaat proberen waarvan je denkt: als er dan iets zou kunnen werken dan denk ik dat dit het wel eens zou kunnen zijn omdat ik hoor aan alles wat ik in die podcast hoor dat dit echt iets anders is dan het volgen van een dieet. Maar toch door al die mislukte pogingen, eerdere pogingen kun je heel makkelijk toch snel denken: maar je zal zien dat niet voor mij gaat werken. En dat hangt ook samen vaak met het niet goed begrijpen hoe die genotzucht in het brein werkt. Die kan zo intimiderend krachtig zijn dat je denkt van: ja, je vertelt het leuk, maar je weet niet tegen wie je het hebt. Dat was vaak de gedachte die ik had, die genotzucht in mij, die kon zo krachtig zijn, die prikkel, die drive om te willen eten zo intens dat ik echt dacht van: joh, je weet niet tegen wie je het hebt. Ik eet elke vrachtwagenchauffeur eruit. Ik kan bodemloos zijn en moet ik dan geloven dat ik dit eruit kan krijgen? Dat dit kan veranderen, dat moest ik echt zien te overwinnen. En Barbara het leuke van jou is, jij zit er nog middenin.

Barbara: Ja, ik zit er nog middenin!

Marjena: Walda en Eva zit in meesterschap programma. Maar jij volgt nu nog het basisprogramma. Je hebt zelfs nog niet eens alle modules gehad. Misschien leuk om als eerste aan jou te vragen. Ok dus je stapte erin. En wat is er sindsdien voor jou veranderd?

Barbara: Ja, ik zit even te kijken wat het verschil was met de vorige diëten die ik had gedaan. Want dat is echt het grootste verschil. En het doel was altijd afvallen en het hele proces wat je dan volgde, dat draaide daar helemaal omheen. Dus je had voedingslijsten of punten of boodschappen die je moest doen en verplicht sporten en op de klok eten. En nu is het doel eigenlijk niet het afvallen, maar het doel is omgaan met die triggers die tot het eten leiden. Dus de gedachte die ik allemaal heb van: ik moet ontbijten of...want anders kan ik niet sporten. Of ik moet altijd eten meenemen. Of ik voel me vervelend, dus ik wil eten. En nu leer ik met dat als doel daarmee om te gaan en eet ik minder. En het resultaat is afvallen en daarom voelt het zo anders. En ook duurzaam, want ik ben gewoon helemaal veranderd met hoe ik met eten omgaan. Dat is een echt totaal verschil en dat pas halverwege dus. Ik ben benieuwd wat er nog komt...haha...

Marjena: Ja ja ja. En merk je daarin ook dat je het dus niet op wilskracht aan het doen ben?

Barbara: Ja, heel erg groot verschil. Ik durf nu mijn lichaam de leiding te geven en dat blijkt gewoon veel minder te willen dan ik altijd dacht. Veel minder voeding en ook ik durf bijvoorbeeld weg te gaan zonder eten mee te nemen of zonder überhaupt te eten vooraf. En dat onthechtingsproces waar je het ook regelmatig over hebt in de podcast, dat begint zich nu te voltrekken dat ik ook veel vaker denk van: ja, maar ik vind het eigenlijk ook gezellig zonder dat ik nog iets neem. Ik hoef nu eigenlijk niet te eten en dat voelt zo anders dan dat je ergens op een feestje zit en denkt: zij hebben allemaal taart en zit ik hier met alleen mijn spa. Dat is een heel andere beleving.

Marjena: Wauw, dit is zo groot. Want wat ik vaak probeer uit te leggen is dat bij een dieet voel je: ik mag het niet, maar ik zou het wel graag willen en dus je voelt je verlangen naar eten, maar je zegt tegen jezelf afblijven, je moet afvallen. Je wilt toch afvallen? Kom op, kom op, zet nu door. Doe het niet, terwijl je tegelijkertijd dat verlangen voelt van het wel willen doen. En de kunst van afvallen zonder dieet en de kunst van het creëren van een fantastische relatie met eten is dat je een switch maakt via alle tools die hij nu allemaal aan het ontwikkelen bent en je eigen aan het maken bent. Maak je de switch van het wel mogen, maar niet meer willen. En dat is precies wat je nu net zei dat je dat steeds vaker tegenkomt.

Barbara: Ja en het fijne is dat het een proces mag zijn en dat ik dus mag leren dat ik mezelf daarin ook die ruimte geef. Dus er is ook geen mislukken als het een dag anders loopt. Het maakt niet uit. Ja, het gaat echt heel gewoon zo veel luchtiger en leuker ook. Dieet was altijd zo hard werken. Ik vond dat het zo...Het voelde altijd alsof...grrr. En dat is nu niet. Veel frivoler eigenlijk.

Marjena: Ik had daardoor ook altijd het idee van: oké, alle lichten moeten op groen staan om me heen, want om dit voor elkaar te krijgen mag er nu even niets anders aan de hand zijn. Dus even geen drukte of kinderen of stress of crisis ergens, want dit wordt zo een krachtsinspanning. Daar kan ik geen andere stress bij gebruiken. En dit is gelukkig van een andere orde.

Barbara: Ja absoluut. En dus kan je het ook implementeren in je dagelijks leven. Wat mijn grootste angst was dat het helemaal niet te combineren was met mijn jonge gezin en dat ik altijd apart moest eten en dat ik nooit meer mee kon doen. Maar dat is helemaal niet zo. Het past allemaal prima.

Marjena: Ach, wat fijn. En voor jou Walda, wat is er veranderd?

Walda: Wat er bij mij vooral is veranderd is dat het cirkeltje waar ik het over had in begin, dat krijtcirkeltje waar ik dan maar in moest blijven. Ik heb dat een soort van of uitgeveegd of ik ben er gewoon uitgestapt. En ik ben eigenlijk een soort van om mezelf heen gaan lopen. Ik ben een soort van nieuwsgierig geworden naar wat er nu eigenlijk allemaal in mezelf allemaal leeft. En dat heb ik heel lang niet gehad. Ik was niet nieuwsgierig, ik was alleen maar aan het oordelen. Je doet het niet goed. Je doet het fout. Je hebt iets gegeten wat niet mag. Dat. Ik zat heel erg in dieettaal. Het is goed of het fout. Je hebt gezondigd, of het was een goede dag of slechte dag. En dan ben ik van af. En ik ben nu een soort van nieuwsgierig naar mezelf, ook van: oké, als ik nu voel dat ik iets wil eten, maar ik heb geen honger, waar komt dat dan vandaan? Dus dat. Ik ben in mezelf weer zoveel laagjes verder aan het onderzoeken en aan het graven. En ik vind dat zo mega interessant. En ik heb ook het gevoel dat ik nog lang niet uit uitgezocht ben en dat er nog veel meer zit. Ik voel in mijn hoofd dat het weer veilig is om in mijn hoofd te zitten. Ik heb heel lang het gevoel gehad dat mijn hoofd geen veilige plek was om te zijn, omdat ik altijd maar bezig was met mezelf afkeuren. Ik heb wel de basis ook voor zelfliefde weer opnieuw ontdekt en dat is voor mij een heel mooi vertrekpunt om op een andere manier met eten om te gaan.

Marjena: Ja ja, Wow, ja. Ah ja, die strijd met eten, die staat niet op zichzelf. Daar zit die relatie met onszelf ook helemaal in. Want is dat kringetje zoals je het eerder omschreef, bedoel je met dat kringetje waar je inzat, waar je niet uit mocht, de regels die je in je hoofd had? Moet ik het zo zien?

Walda: Ja, dat waren de regels in mijn hoofd. En daar mocht ik dan niet buiten. Ik stond gewoon heel strak in het leven, laat ik het zo zeggen. En een van de eerste dingen die ik bij jou leerde in het programma is ook dat één nachtsijs. Je weet wel een beetje hoe je over jezelf heen, maar als je het echt eens allemaal op gaat schrijven en daar de tijd voor neemt. En met schrijfwerk is al je overtuigingen die je over jezelf hebt hoe je naar jezelf kijkt. Toen ik dat dus allemaal op ging schrijven. Toen schrok ik echt over welke onbewuste overtuigingen, negatief ik allemaal over mezelf had en welk gevoel dat ook weer bij je oproept, hoe je je daarbij voelt en welk gedrag daaraan vastzit. En toen kon ik in één keer dingen aan elkaar koppelen van; oh ja, maar dit doe ik niet alleen met eten. Dit doe ik ook in mijn relatie met mijn man. Dit doe ik ook in mijn ondernemerschap, dus ik merkte in één keer van oké dit is dus een hele paraplu. Hier hangt heel veel aan vast.

Marjena: Ja ja, heel vroeger hoorde ik voor het eerst, toen ik net zo aan het begin stond van het oplossen van die strijd met eten: how you do one thing is how you do everything en ik snapte het niet. Haha... Ik snapte echt niet wat daarmee werd bedoeld van: hè, maar dat overeten wat ik doe, dat doe ik toch alleen met eten? Hoe moet ik dit nou eens zien? Maar die gespannen relatie die ik met eten had, die had ik ook met mezelf. En die had ik met alles wat ik aanpakte. Daar zat perfectionisme in. Er zat een gebrek aan vertrouwen in mezelf in. Oeh, ik zat mezelf altijd enorm op de vingers te kijken. En dat is een beetje die dynamiek die jij hier ook omschrijft.

Walda: Ja, ja, en dat nieuwsgierige wat ik dan nu heb. Dat zorgt er ook voor dat je kan experimenteren zonder dat er nou gelijk zo'n drama driehoek, zo'n soapserie van wordt gemaakt. Ik kan nu bij wijze van spreken gewoon een stukje appeltaart eten zonder dat ik gelijk in de paniek schiet van: oh mijn God. Maar nu kan ik de rest van de dag niets meer eten, want dit waren toch wel heel veel calorieën, want er zat ook nog slagroom bij. Want o nee, dit in zus en zo. Nee, dit is gewoon: nou, hier had ik zin in. En hoe voelt het? Dat. Ik ben er een ander lichtje op gaan schijnen?

Marjena: Ja, ja. En jij Eva. Wat is voor jou veranderd?

Eva: Ja, maar wat jullie vertellen is super herkenbaar. Ik zag mijn lichaam altijd als een project. Ik was er eigenlijk niet eens van bewust dat mijn lichaam en mijn gevoel echt soort van samengingen. Maar aan de andere kant was ik er ook weer van overtuigd dat mijn lichaam mij wel een bepaald gevoel zou kunnen geven. Dus ik was er wel van overtuigd dat als ik eenmaal blijvend slank zou kunnen zijn, dat ik dan heel erg gelukkig zou zijn. En dan zag ik mezelf langs de kustlijn dribbelen in mijn kleine bikini en ja, daar helemaal blij mee zijn, ik koppelde daar gevoelens aan als vrijheid en luchtigheid. En inderdaad, als je nooit meer een zorg zou hebben. En sporten deed ik eigenlijk alleen maar om af te vallen. Ik at altijd alleen maar om af te vallen. In restaurants at ik eigenlijk alleen maar als ik dacht van: nou, dit zal wel het magerste zijn van de kaart. Of als ik in mijn andere periode was, dan at ik vaak het meest vette en ongezonde omdat het nu kan, omdat het toch al was verpest. Dus wat er is veranderd is dat ik nu met eten omga en met mezelf vanuit binnenuit. Dus wat ik besluit om te eten doe ik vanuit een gevoel van binnenuit. Van wat doet het voor mijn lichaam? Hoe voel ik me hierbij? Hoe weerbaar maakt het mij voor de dag? Voor tegenslag? Ik denk dat dat een van de mooiste dingen is die ik heb geleerd, omdat ik altijd dacht dat dat mijn hele leven inderdaad en dat dat komt ook wel weer overeen met de paraplu die jij zei Walda en dat jij zelf net ook vertelde Marjena, dat ik dacht van dat eigenlijk alles wel op rolletjes liep in mijn leven. Alleen ik had dan wel een dingetje met eten, zeg maar, en ik zag dat als een op zichzelf staand probleem en ik dacht als ik dat eenmaal heb gefikst, dan weet je wel.

Marjena: Ja.

Eva: En het was niet te fiksen voordat ik kritisch ging bekijken en ik inderdaad ook zag dat mijn drang om altijd maar perfect te willen zijn, om uit te willen blinken, om niet om te kunnen gaan met kritiek of lastige gevoelens. Dat het allemaal samenhing en dat het me eigenlijk zoveel meer heeft gebracht dan mijn slanke lichaam dat ik nu heb. Eigenlijk is dat iets wat mooi meegenomen is, maar niet de hoofdprijs. Terwijl ik dat van tevoren nooit had gedacht. Toen jij tegen mij zei: ik ga jou iets leren waardoor je bepaald eten nog wel mag maar niet wil dacht ik: dat bestaat niet. Dat bestaat niet. Ik dacht als je voor mij een slagroomtaart neerzet, dan is het onmogelijk te bedenken dat ik dat niet wil. Maar toch is het zo. Ik kan het nu met alle liefde laten staan, omdat ik weet dat het me van binnenuit niet zo veel brengt.

Marjena: Ja, ja, ongelofelijk. En dat terwijl die angst, wat ik me van jou kan herinneren, die angst van: als ik ook maar een millimeter afwijkt van dat plan met die zes maaltijden waar je over vertelde net van: ik had zes maaltijden, zes dingen die ik mocht eten. Het waren niet eens maaltijden. Het waren zes dingen die je mocht eten. Als ik daar millimeter van afwijkt, dan barst de bom. En om dan nu aan deze andere kant te staan en dat vind ik echt fantastisch. Ik ben zo blij voor je. Zou blij voor je.

Eva: Dank je wel. Ja, ik ben ook heel blij.

Marjena: En over afvallen gesproken, want dat wil natuurlijk iedereen die hiernaar luistert. Ja ja ja, fijne relatie met eten maar he! Ben je afgevallen? Hoeveel ben je afgevallen? Ik weet niet wat jullie daarover kwijt willen, maar aan wie oh wie. Walda? Ben je afgevallen?

Walda: Ja, ik ben wel afgevallen. En in het verlengde van wat ik al aan het doen was. Ik was op wilskracht al sowieso al heel veel afgevallen. Alleen ik merkte toen, op het moment, het was een beetje tegen de corona-tijd. Toen merkte ik alweer van oké, dit gaat weer de verkeerde kant op. Ik kan het niet volhouden natuurlijk, dat stukje en vanaf dat moment kwam ik weer aan en toen ben ik jouw programma gaan volgen en eerst al die podcast gedaan en ik merk wel dat ik sinds die tijd, denk ik, dat ik wel zo'n 9 tot 10 kilo kwijt ben.

Marjena: Wauw!

Walda: Ja, en het zit nu ook mee. Ik ben bijna bij mijn streefgewicht en het is een beetje het laatste stukje, het laatste staartje wat ik nog aan het opruimen ben. En ook een beetje het stukje plateau waar ik nog een beetje mee worstel. Waar ik in blijf hangen. Maar ja, ik ben er zeker kilo's mee kwijtgeraakt en ik weet ook zeker dat deze er niet meer mee aankomen.

Marjena: En kan je onder woorden brengen aan waar je die zekerheid dat ze er nimmer aankomen. Waar baseer je dat op? Hoe weet je dat zo zeker?

Walda: Omdat ik gewoon voel dat het niet een trucje is of een dingetje van: oh, dan doe je even dit en dan is het gefikst. Het is geen quick fix. Het is wel echt gewoon iets wat je gedurende het hele proces onderzoekt en ontdekt bij jezelf. Je maakt het jezelf eigen. Je maakt op zo'n andere manier weer contact met jezelf en dat voelt zo fijn. Ik heb een soort van innerlijk kompas. Dat heeft iedereen natuurlijk. En ik merk dat als ik niet goed eet of niet gezond eet of als ik te veel ga eten dan werkt die niet. En ik merk gewoon dat als dat niet goed zit, dan voel je gewoon van dat mijn hele lijf komt eigenlijk gewoon in protest als ik weer gaan overeten. Dat is het.

Marjena: En nu weet ik dat er mensen zijn die hiernaar luisteren en denken van: ja, maar mijn lijf komt ook in protest en toch kan ik het niet laten. Dus wat maakt nou dat dat je nu wel als je voelt van: ja dit voelt gewoon niet fijn in mijn lichaam. Dat dan nu ineens genoeg is om te kunnen zeggen: ik stop hier. Ik ben klaar met eten.

Walda: Voor mij is dat vooral omdat ik niet meer zo gefixeerd ben op: maar ik moet dat streefgewicht, want dat speelt dan op dat moment helemaal niet. Maar het is meer de vraag die ik me dan altijd stel: hoe wil ik me nou zo meteen eigenlijk voelen? Hoe wil ik mij voelen als ik zo meteen naar bed ga? Of hoe wil ik me de rest van de dag voelen? Wat neem ik me voor? Ik ben zo meer bezig met: oké, wie ben ik eigenlijk? Hoe wil ik het leven staan? En om maar even jouw woorden te gebruiken. Hoe wil ik opkomen dagen voor mezelf? En dat heeft zo'n switch gemaakt. En daarmee heb ik ook een soort van de compelling why van waarvoor doe je het nu eigenlijk? Nou niet om af te vallen, maar gewoon omdat je je een andere onweerstaanbare reden om dit te doen.

Marjena: Ja, juist ja ja!! En die gaat zoveel dieper dan dat uiterlijke plaatje. Dat is de kers op de taart. Dat is die die bijvangst. En ik zeg altijd: het is oké om slank te willen zijn. Het is helemaal prima. Je mag je eigen esthetische voorkeuren hebben en het is helemaal gelegitimeerd om te zeggen: hey, ik wil knetter veel van mezelf houden en ik vind mijn eigen lichaam mooier als ik 10 kilo minder weeg zonder dit overgewicht en ik voel me dan energieker en ik voel me vitaler. Maar het is helemaal prima om het mooier te mogen vinden. Betekent alleen niet dat zolang die 10 kilo er nog niet af is dat je jezelf met de grond gelijk hoeft te maken. Dat is natuurlijk een belangrijk verschil. Maar wat ik je hoor zeggen is de focus lag altijd op de activiteit van het afvallen, terwijl nu ligt de focus op de relatie met mezelf. Ja, en die relatie met eten. Dat eten is de ingang naar die relatie met mezelf. En daardoor ben ik nu niet iets aan het volhouden.

Walda: Nee klopt.

Marjena: Voelt gewoon fijn die plek waar ik ben.

Eva: Ja. En ik voelde ook wel dat ik heb eten zo lang gebruikt om te verdoven, dingen niet te voelen en ook om mezelf de mond te snoeren. Om gewoon maar uit te checken en er dan niet meer te zijn. En het leven biedt zoveel meer als je gewoon op het podium blijft staan, de scene uitspeelt en met alle ongemak die erbij komt. Maar dat is wel het hele spectrum van het leven. En ik heb het idee dat ik daar nu weer van proef en dat ik een hele tijd lang gewoon een bepaald stuk heb overgeslagen. Dat.

Marjena: Oh dit vind ik zo mooi want Eva, jij vertelde net zo mooi van ja, want ik had die verwachting. Als ik nou maar straks dat lichaam heb, dan voel ik me altijd heerlijk, want dan ga ik zo blij mee zijn. Dan loop ik continu op wolkjes. En jij vertelt nu net van: er is genoeg ongemak in mijn leven. Hoe is dat voor jou Eva? En ook inderdaad de vraag natuurlijk ben je afgevallen?

Eva: Ik ben zeker afgevallen. Maar wat Walda eigenlijk zegt, ik kwam bij jou na jarenlang zelfs zo erg strak houden dat ik niet...Ik had geen overgewicht, maar ik ben nu zo slank als dat ik op de middelbare school was. Ik ben gewoon heel blij met hoe ik er nu uit zie. Maar waar ik vooral blij mee ben inderdaad met het feit dat ik weet dat het zo zal blijven en dat alles wat ik nu aan mijn lichaam geef qua beweging, qua voeding dat dat iets is voor de lange termijn, niet voor het moment zelf, maar iets waar ik over 60 jaar nog steeds profijt van heb. Ik geniet van de vitaliteit in mijn lichaam, van de energie, alles wat ik kan voelen. Het is echt alsof een filter is weggevallen. Alsof mijn obsessie een soort van bedompte deken was over mijn gevoelsleven en ik gewoon niet goed bij mijn emoties kon komen. En ik voel mijn emoties nu zeker en misschien nog wel meer dan daarvoor. Alleen, misschien is het raar om te zeggen, maar het is het zo waard. Het is het zo waard om je echt bedroefd te kunnen voelen omdat het ook zo intiem is, omdat je zo dicht bij jezelf kan komen. En het is zo iets moois om jezelf te kunnen troost. En het geeft je zo'n onafhankelijk gevoel dat je gevoelsleven niet wordt bepaald door je omstandigheden. Of doordat iemand iets naars tegen je zegt. Of omdat er iets is gebeurd waar je geen raad mee weet, maar omdat om in jezelf op te kunnen vangen en daar niets of niemand bij nodig hebt. Het is niet dat dat je je niet meer goed voelt, maar ik denk ook niet dat dat bedoeld is om zo te zijn. Het voelt echt alsof Etenslessen zeg maar de weg, een verbinding zeg maar naar mijn kern heeft vrijgemaakt. Hoe ik altijd bedoeld was te zijn. Dat kan ik nu zijn.

Marjena: Ach jeetje, wat zeg je dat mooi! Ik vind zelf, en daar sta ik voor, ik ben niet geïnteresseerd in het verliezen van tijdelijke kilo's. Ik ben alleen geïnteresseerd in de kilo's die je verliest, die er ook niet meer aankomen omdat jij zelf veranderd bent. En niets is zo pijnlijk als op wilskracht er vijf of tien of ik weet niet hoeveel kilo, ik spreek dagelijks mensen natuurlijk ook, in intakegesprekken, die me dan vertellen hoeveel kilo's ze zijn kwijtgeraakt, die er allemaal daarna weer aankwamen. En dan weet ik uit eigen ervaring natuurlijk hoe ongelooflijk pijnlijk dat is. Geestelijk is dat zo pijnlijk en vaak is dan de schaamte ook echt torenhoog. Want iedereen in je sociale omgeving heeft gezien dat je zou was afgevallen, je complimenten gemaakt en een langzaam maar zeker. Eerst merk je het natuurlijk zelf al voordat nog die kilo's zich alweer laten zien, voel je al van: oh stik, het glipt me weer door de vingers. Het kaartenhuis is weer in elkaar aan het storten en dan voel je je zo'n mislukking. Zo'n intense pijn en verdriet en schaamte. En dan komen die kilo's eraan. Andere mensen beginnen het te zien en je wilt het liefst onder een steen kruipen. Vooral als je nog in die fase bent dat je denkt dat het allemaal aan jezelf ligt, dat het gewoon jouw eigen tekortkoming is. En dat vind ik zo naar daaraan. Dus om dan te horen wat je nu verteld dat je al je gevoelens kan voelen, onafhankelijk en vrij, zonder dat je eten nodig hebt om dat te managen en dunner bent dan dat je op de middelbare school was. En dat dun zijn op zich is niet de Heilige Graal. Het is alles wat je daaromheen vertelt en wetend dat dat inderdaad een duurzaam succes is, waarbij ook aan je kind kan voor leven hoe je dat doet. Gevoelens voelen zonder eraan te ontsnappen.

Marjena: Barbara, hoe is dat voor jou? Want jij zit er nog in.

Barbara: Ik zit er nog in. Euh, ik ben wel al een aantal kilo's afgevallen. Rond de vijf nu, denk ik, wat ik zelf echt nooit had gedacht dat dat zo zou gaan en het voelt als een soort van ongemerkt en ik zat een beetje te denken aan jouw metaforen. En het lijkt wel door dit programma alsof je al die tijd een soort rugzak of een soort koffer ofzo met je meegesleept hebt, met allemaal dingen die je nooit wilde zien. En dat dat ook het gewicht is wat je eigenlijk kwijtraakt, dat je dat opendoet en dat je denkt oh, dat perfectionisme. En altijd maar dat strak erop zitten wat Walda zei. Dat had ik ook heel erg. En denken dat mijn streefgewicht halen alleen maar haalbaar was als ik als ik heel hard was voor mezelf en doordat ik dat loslaat alsof dat zelf gewicht had ofzo. Alsof ik daarmee mijn gewicht al verloren ben.

Marjena: Ja ja, ja, fantastisch, fantastisch. Ik heb ook van jullie gehoord eigenlijk dat die coaching ook effect heeft gehad op de andere gebieden van je leven. Dat je merkt van hoe je één ding doet doe je elk ding en met het uitpakken van dat perfectionisme of dat zo streng met jezelf omgaan, hard met jezelf omgaan. Heb je het daar misschien nog iets hebben? En dan gooi ik het maar even open hoor. Kom er maar in als je denkt: oh ja, daar wil ik wel op antwoorden. Kan je merken dat het inderdaad ook in andere dingen is gaan zitten? De tools die je hebt geleerd en hoe je met jezelf omgaat?

Barbara: Ja, als ik, als ik voor mezelf spreek. Ik durf veel meer te proberen en ik ben niet zo bang om fouten te maken. Bijvoorbeeld het echt waarvan je denkt wat heeft het ermee te maken, maar ik ben ineens mijn huis opnieuw aan het inrichten en dan denk ik: ja, maar gewoon dat je denkt: je kan wel tien jaar nadenken of dat schilderij op die muur kan en of het perfect is. Maar als het niet leuk is, dan haal ik het volgende week toch gewoon weer eraf. Ik kom mezelf daar helemaal in vast denken in dat soort. Of het is heel ongezellig als ik nu naar bed ga. Maar ik ben eigenlijk gewoon moe. Nou, daar ga ik naar bed en dan verzin ik morgen wel weer iets anders. Maar ja, dat soort dingen, dat stond ik mezelf eigenlijk niet toe. En dat zie je nu in doordat programma dat dit allemaal ruimte krijgt.

Marjena: Ja, fantastisch, fantastisch. En het klinkt misschien als details, maar het is heel veelzeggend om jezelf toestemming te geven. Lekker naar je bed te gaan, waar je voorheen zou hebben gedacht: maar dat is ongezellig voor anderen. Jezelf op de laatste plaats zetten, je eigen gevoelens op de laatste plaats zetten en die van anderen belangrijker maken. En jij Walda?

Walda: Ik ben altijd heel gevoelig voor wat andere mensen van mij vinden. De erkenning van de ander dat je daar voortdurend naar op zoek bent. En ik merk wel dat ik die aan het loslaten ben en ook kan accepteren dat er inderdaad mensen zijn die mij leuk vinden. En er zullen altijd mensen zijn, die hebben niks met mij. Nou prima, dat is ook goed. En het andere stuk wat ik wel merk is dat het uitstellen van ongemak, dingen die ongemakkelijk voelen of waar je tegenop zit in je werk bijvoorbeeld, als ik een offerte moet schrijven en ik vind dat lastig, dan ga ik hem uitstellen en dan ga ik eerst wat eten. Maar ik heb mezelf wel begeleid in het feit je kan daar ook doorheen bewegen. Ik ben wel steeds beter geworden in het me rot voelen of gewoon ongemakkelijk voelen, ook in de dingen in je werk. En dat dan niet tegelijk de hele wereld instort en dat je nog steeds door kan ademen. En verder gebeurt er niets. Je bent er gewoon nog...haha...

Marjena: Terwijl je zei van: ik had last van me veel aantrekken wat van wat anderen van me vinden en ineens ging er bij mij ook zo'n lampje branden en daarom had je er geen zin in die groepscoaching! Klopt dat?

Walda: Klopt! Haha.

Marjena: Ik hou niet zo van mensen terwijl ik weet je bent gek op mensen, je werkt met mensen. Maar het was dit kwetsbare stuk van jezelf laten zien in groepen mensen die je niet kent en anders gewoon niet weten van: oké, weet je, wat wordt er van mij gevonden?

Walda: Ja ja, wat vind je er ervan? Ja, dat is dan een beetje mijn koffer met de dubbele bodem die het altijd maar weer meezeul en daarin heb ik wel lessen geleerd. Absoluut.

Marjena: Ik ben waanzinnig blij voor jullie en vind fantastisch om je in Meesterschap verder te zien groeien en te coachen en bij alle masterclasses en calls te hebben. En voor jou Barbara, je hoort wat er wat je allemaal nog te wachten staat en hoeveel mooier het allemaal nog wordt. En eigenlijk zou ik met jullie willen afronden met de vraag: wat zou je tegen iemand willen zeggen die hiernaar luistert en die denkt van: ja, leuk voor jullie, maar ik ben zo bang dat het voor mij niet gaat werken. En wat zou je willen zeggen? Eva, wil jij er wat over zeggen?

Eva: Ja zeker. Tegen iemand die twijfelt die dit nu hoort zou ik willen zeggen dat ik weet op welke plek je nu staat, omdat ik er zelf ook zo lang over heb gedaan om moed te verzamelen en de voor mijn gevoel laatste sprong te wagen. Maar ik wil ook zeggen gun jezelf dit en sta jezelf toe om de donkere plek waar je nu staat te verlaten. En je hoeft daar niet te zijn en je hoeft je gedachten niet te zijn. Je hoeft niet genoegen te nemen met zo ben ik nu eenmaal of ik heb dit al te lang. Ik zou willen zeggen: laat je naar het licht leiden. Het kan echt. Het bestaat echt. Ik dacht ook dat die niet kon. Echt, en het is ook echt en omdat jij verandert, omdat jij zelf kan bepalen door welke bril je die ziet. Het maakt alles zoveel intenser, zoveel mooier. Je bent het zo waard om jezelf te leren kennen, zo waard om verzorgd te worden, om geliefd te zijn en ga dit aan. Ga dit avontuur aan. Het is echt het allermooiste geschenk dat je jezelf kan geven.

Marjena: Ach ja, dank je wel. Dank je wel en jij Walda?

Walda: Ik ga een quote van iemand even lenen. Hij is dus niet voor mezelf. Maar iemand zei ooit een keer: je bent in de wachtkamer van je eigen leven gaan zitten en dat vind ik wel een hele mooie voor iedereen die nu denkt: ik zou het wel willen, maar allemaal beperkende overtuigingen over jezelf die je ervan weerhouden, zou ik zeggen: kom uit je wachtkamer, maak een afspraak en gaat fiksen. Ja, dat is het eigenlijk de enige wat ik wil zeggen. Je zit echt te wachten op iets en je kan zelf de deur opendoen.

Marjena: Ja ja. Ah, geweldig ja. En jij Barbara? Wat zou jij willen zeggen?

Barbara: Ja, ik zou graag iets over jou willen zeggen, Marjena omdat dit programma met jou mij nu al zoveel brengt. En ik zou hoe jij voor mij bent. Jij bent in plaats van een opzwepende coach die tegenover je staat en je die je aanspoort, ben jij een coach die naast me komt staan. En je bent niet bang om ons te confronteren, met onszelf, maar je doet dit altijd met zoveel mildheid en liefde en je vangt ons als we vallen. En daarnaast leer je ons om onszelf te vangen en om of van onszelf te houden. En niet pas als we er zijn als we het doel hebben bereikt. Maar nu al. En dat ja, ik kan echt niet beschrijven hoe dat voelt. Na die paar weken al.

Marjena: Nee. Ach, nou ik. Ik ben ontroerd. Ik ben echt echt echt ontroerd. En ik vind het ook mooi om te zien. Jullie ook?
Ik vind het een feest. Daarom heb ik jullie ook uitgenodigd. Ik wilde met jullie die honderdste aflevering vieren. En wat jullie hier gedeeld hebben, wat je verteld hebt. Echt! Ik voel aan alles. Het komt recht uit je hart. Het is je oprechte ervaring en ik weet dat je hier heel veel mensen mee geholpen hebt en ik ben zo blij. Vooral ook natuurlijk voor jullie dat je die stap hebt durven zetten en voordat je in jezelf gelooft, moet je soms eerst een leermeester tegenkomen waar je dan wel in durft te geloven. Soms is er eerst het geloof in de leermeester, voordat het geloof in jezelf er pas kan zijn. En jullie hebben die dappere stap gezet en nu ook best wel weer een dappere stap gezet door hier je eigen ervaring te delen in deze podcast en ik vind dat fantastisch. Ik vond het een feest om met jullie deze aflevering te maken en ik dank jullie wel. Dank jullie wel.

Barbara: Ja, jij ook. Het was een eer.