Afl. 95 Eten minder interessant maken

Als eten je enige of grootste plezier is, komt daar natuurlijk niets tussen. Je kijkt ernaar uit en eet meestal meer dan je lichaam nodig heeft. Dit verander je niet op wilskracht.

Wat veel beter werkt is de kwaliteit van je dagelijks leven vergroten. Zodra je dit lukt wordt eten minder interessant.

Door zelf het middelpunt van je dag te zijn verdwijnt eten naar de achtergrond.

In deze aflevering vertel ik hoe je dit kan doen en introduceer ik een inspirerend concept dat ik het rockster principe noem. Hiermee kijk je door andere ogen naar jezelf en de manier waarop je invulling aan je dagelijks leven geeft.

Ik neem je mee in de film waarin je toestemming voelt om volledig expressie te geven aan wie je bent en wat je met de wereld wilt delen. Als je de rockster in je eigen leven mag zijn veranderd de kwaliteit van je dagen. Alles krijgt meer glans en diepte. Ook de momenten waarop je door lastige emoties gaat.

Luister naar de aflevering en ontdek hoe je afvalt door eten minder interessant te maken.

Luister naar de podcast

Wat je ontdekt:

• Het rockster principe
• Hoe je eten minder interessant maakt
• Hoe je bewuster leeft en welk effect dit op je relatie met eten heeft

Transcript Afl. 95

Je luistert naar Etenslessen, de podcast met Marjena Moll en dit is aflevering vijfennegentig. Je luistert naar Etenslessen, de podcast over afvallen zonder dieet en het creëren van een geweldige relatie met eten. Mijn naam is Marjena Moll. Ik ben je coach en ik introduceer je graag in mijn Etenslessen, waardoor je ontdekt hoe je afvalt zonder dieet en een fantastische relatie met eten creëert. Laten we beginnen.

He Baby, listen to me. You're star. You are a rockstar. Yes, yes baby you are, you're Rockstar...hahaha.

Je bent niet van mij gewend dat ik je baby noem of een Rockstar, maar vandaag wel. En het is omdat ik in deze les je meeneem in iets wat ik het Rockster Principe noem. En het is een les waar ik een tijdje aan heb gesleuteld voordat ik wist: ja, nu weet ik hoe ik het aan je uit kan leggen en ik heb hem uitgeprobeerd op een aantal mensen. En iedere keer als ik aan ze vroeg: ben ik te volgen? Snap je dit? Zeiden ze: ja, ja, ja, ik snap helemaal wat je bedoelt. Ik voel het ook. Ik voel hem. Dus oké, hij is door mijn testpanel heen gekomen.

En ik ga je in deze les helpen om je dagelijkse leven meer aan te zetten, je meer aangehaakt te krijgen in je eigen dagelijks leven, waardoor eten gewoon minder interessant voor je is. Want veel van het overeten wat je doet, zal of zijn om te ontsnappen aan de sleur of de pijn, de verveling, de stress van je dagelijkse leven. Of als je gewoon nog niet goed weet hoe je je eigen leven meer sap, meer juice, meer juicy maakt. Dan is eten makkelijk te highlight van je dag. Het hoogtepunt van je dag, het moment van de dag waar je misschien 's ochtends al naar uitkijkt. En daar is op zich niks mis mee, maar als je daardoor altijd meer eet dan je wilt, dan kan het je enorm helpen om die andere uren van de dag boeiender te maken, meer sprankeling te geven.

En daar wil ik je in deze les mee helpen met iets wat ik het Rockster Principe noem. Dit is mijn idee erachter. Als je aan een rockster denkt, dan denk je misschien aan die bohemian lifestyle. De levensstijl van de bohemien, van iemand die wars is van conventies en helemaal zijn of haar eigen pad volgt. Iemand die voelt, ik heb iets te bieden. Ik wil expressie geven aan iets in mij en ik heb geen idee of anderen er net zo geboeid door zullen zijn als ik. En net zo blij mee zijn als ik, er net zoveel bij beleef als ik. Maar het moet eruit. Dit is wie ik ben. Dit is wat ik wil uiten, wat uit mij wil komen. En dat is dan de muziek van de rockster.
Wat je vaak ook ziet bij de rockster is dat diegene zich kleedt op een manier die een afspiegeling is van de muziek die ze maken. Kortom, ze geven zichzelf toestemming om voluit expressie te geven aan wie ze zijn en wat er in ze leeft. Ze brengen het naar buiten en ze nemen daarin een enorme risico's, hebben geen idee of andere mensen het mooi zullen vinden, of ze ernaar willen luisteren. Of het een succes wordt. Maar dit is gewoon wie ze zijn. Dit is wat ze bedoeld zijn te doen en ze komen daarvoor opdagen en geven daar gehoor aan. Ja, dus dat is die rockster.

Mijn idee bij dit Rockster Principe. Dit idee-beeld van de rockster is dat jij jezelf zou kunnen zien als de rockster in jouw eigen leven. En wat ik hiermee voor je wil doen, is je bewust maken van de hoofdrol die jij speelt in de film die van jou is. Dit is jouw film en jij speelt daarin de hoofdrol. En als je uitgaat van dat idee en je voelt ineens dat spotlicht waar je jezelf inzet, dan ontstaat er een bewustzijn. Dan wordt ineens elk moment van de dag een scène, de scène van jouw rocksterren-leven. Hm, en ik weet natuurlijk dat de realiteit van het leven van een rockster in werkelijkheid helemaal niet alleen maar zo vrijgevochten is als dat je misschien erop projecteert. Als je kijkt naar de speellijst van een rockster, de tourneelijst. Dan weet je dat er heel veel discipline bij komt kijken en dat er ook daar soms sleur in zal zitten van veel moeten, veel verplichtingen hebben en leven uit je tas of uit je koffer. Maar, ik heb het niet over dat stuk. Ik heb het echt over dat stuk waarin iemand zichzelf toestemming heeft gegeven om voluit expressie te geven aan wie je bent en wat je drijft.

Daarnaast, naast dit idee, ben je natuurlijk gebonden aan de realiteit van je leven van alledag. Er is niet zoveel rocksterachtig aan om je was te draaien, je aanrecht te poetsen, je administratie te doen, je hond uit te laten of je kinderen op te halen van school en ze naar zwemles te brengen. Maar je kunt, door dit licht, dit idee van jouw leven waarin jij die rockster bent, wel aanzetten met net dat extra's, dat extra bewustzijn waarin je er ineens een opzettelijkheid aan weet te geven, wat dat glans geeft. Wat het een sprankeling geeft.

Als je je namelijk voorstelt, als je even in de fantasie gaat zitten dat jij jezelf toestemming geeft om helemaal jij te mogen zijn. Jou, jij, wie jij bent, hoe jij naar de wereld kijkt, wat jij voelt, wat er in jou leeft. En je stelt je daarbij voor dat je het gewicht wat je wilt hebben al hebt. Het is je al gelukt. Dus die projectie die je misschien al jaren hebt op het hebben van dat lichaam, daar hoort een bepaald beeld bij. Een idee wat jij over jezelf hebt, waarvan jij denkt: als me dat is gelukt. Als ik die fijne relatie met eten heb, als ik dat lichaam heb, dan voel ik mij...vul maar in. Zelfverzekerd, daadkrachtig, vrij, onafhankelijk. Gelukkig. Zen. Stel dat jij daar al bent. Je bent al op die plek. Het is je al gelukt. Je bent die man of vrouw al en dit is vandaag de plek van waaruit je dat beleeft.

En stel je voor dat je meer wilt aanzetten, meer expressie wilt geven, meer uiting wilt geven aan hoe het is om al op die plek te zijn. Ben je dan aan het hangen op je bank in een gestolen halfuurtje gedachteloos aan het scrollen? Of zet je muziek op in je kamer en dans je? Wat doe je terwijl je je hond uitlaat? Waar denk je over na? Hoe beweeg je door de dag? Welke kleding trek je aan? Welke kleding is de expressie van jouw rocksterren zelf? En dan heb ik het niet over het plaatje van iemand anders die een rockster is. Ik heb het niet over de veren en de pailletten van Elton John. Ik heb het over jou. Jouw versie van wie jij bent, waar jij je lekker in voelt. Wat jou blij maakt, voorgesteld met dat gewicht waar je naar verlangt. Je bent het nu al. Je hebt het nu al. Wat trek je aan?
Door dit in jezelf te activeren, met inbegrip van alles wat je nu nog bindt. En waar je ook voor gekozen hebt. Het huis waarin je woont, het werk wat je doet. De mensen met wie je samenleeft. De verantwoordelijkheden die je op je hebt genomen. Binnen dit alles, binnen dit kader kan je dit in jezelf aanzetten. En wat je merkt als je dat doet, is dat er meer kwaliteit aangegeven wordt. Je komt uit als het ware uit je eigen snoozestand en voel toestemming om meer sprankeling geven aan dat wat je doet.

Zodra je jezelf ziet als de hoofdrolspeler in de film die jij leeft, de film van jouw leven met de uitdagingen die je daarin op dit moment hebt. Misschien werk je naar een examen toe of misschien heb je te kampen met een ziek familielid. Wat jouw zorgen of uitdagingen op dit moment ook zijn, binnen het leven van die rockster kijken we dan naar de film en zien we hoe die rockster, hoe jij daarmee omgaat. Hoe jij jouw eigen uitdagingen overwint en je ertoe verhoudt. En daarmee zeg ik dus dat dit niet een leven is dat pijnvrij is. Het is niet een glamourleven zoals je dat misschien ook projecteert op het leven van een rockster. Het is niet een glamourleven waarin je je alleen maar aldoor goed voelt en leuke dingen aan het doen bent. De dingen doet waar je zin in hebt. Nee, je doet de dingen waar je voor gekozen hebt. Alleen nu met het bewustzijn dat het ertoe doet. Want dit is die scène waarin jij, die rockster, iets doet waar ze tegenop ziet. Of wat ze lastig vindt. Of een moeilijk gesprek moet voeren. Of aan een andere vorm van weerstand overwint. Want is het niet zo dat we in films en in boeken juist altijd geboeid zijn doordat wat de hoofdpersoon moet overwinnen? Dat wat de hoofdpersoon tegenkomt in de weg zit en wat hem of haar weerhoudt om zijn dromen te kunnen realiseren. Het is een gegeven dat je als mens altijd verlangens zal hebben. Zodra je een verlangen hebt ingelost, maakt het namelijk plaats voor een nieuw verlangen. Dat is wat de geest altijd zal doen.

Het springt altijd ergens op, het verlangt ergens naar, die wil die je hebt, die zal altijd aanstaan en er zal altijd iets zijn wat je wilt. En je zal altijd denken als je naar je eigen leven kijkt wat er op orde is. Wat klopt met de verwachtingen die je hebt. En dat wat nog niet klopt met de verwachtingen die je hebt of waarvan je gelooft dat het zo niet zou moeten zijn. En dat is in die film waar je naar kijkt, met jou in de hoofdrol, dat wat jou in de weg zit en wat je te overwinnen hebt in dit leven. En hoe wil je jezelf daarmee om zien gaan? Hoe wil jij jezelf daarin zien groeien? Overwinnen, worden wie je bedoeld ben te zijn. En hoe wil je die scène inkleuren? Want daar zit die marge die je misschien nu nog laat liggen. Als je van dit idee uitgaat, dan denk je misschien: oh maar dan ben ik daar niet aan het scrollen. Dan is dit niet de kleding die ik draag. Dan zijn dit niet de verplichte nummers waar ik ja tegen zeggen of de mensen die ik wil zien. Wat doe je met je tijd als je het dus belangrijk maakt? Als je het van waarde maakt? Als je het bekijkt door de lens van die film? De scène start en wat zie je?

En dit idee dat elk moment van je dag een scène is, een scène waarin jij jezelf observeert, de scène van jouw rocksterren-leven. Wat doe je er dan mee? En door hiermee te spelen gaat er iets aan. Wat je namelijk ziet als je hiermee gaat spelen, is dat je ineens voelt: oh wacht even. Ik hoef niet te wachten op die betere plek totdat die kilo's eraf zijn. Ik hoef niet te wachten totdat al mijn werk af is. Ik mag het nu al die glans geven. Ik mag er nu al die kwaliteit aangeven. Ik mag mezelf nu al toestemming geven om uit te leven wat er in mij zit. Wie ik bedoel ben te zijn. En als je dat oppakt en je gaat hiermee experimenteren en je geeft jezelf hier de ruimte voor om met je af te vragen, om je er bewust van te worden. Dan merk je dat je ineens tot andere keuzes komt en het kunnen kleine nuanceverschillen zijn. Het kan zijn dat je ineens, zegt: ik pak dat mooiste kopje uit de kast, dat kopje wat ik eigenlijk altijd bewaar voor speciale gelegenheden. Of: ik weet dat er dingen nog niet af zijn. Maar waarom zou ik wachten met die ene vriendin weer zien. Waarom zou ik nu thuis zijn? Of binnen zijn. Ik wil dat deze scène zich afspeelt op mijn balkon...haha...Dat! Door dit te openen voor jezelf, jezelf hier toestemming voor te geven, merk je dat er veel van het brein wat eigenlijk altijd taken wil aftikken en wat jou voortduwt of opjaagt in eerst dit. Eerst moet dit af. Dan mag je misschien dat. En dat komt er eigenlijk nooit van, merk je. Dat schiet er steeds bij in en daarvan kun je herkennen dat overeten daar een rol in speelt.

Als je jezelf klein houdt en je laat leiden door dat wat je aldoor vindt dat je moet doen en je bokst jezelf daarmee in en je legt voortdurend verwachtingen bij jezelf neer die maken dat die sprankel in die ruimte, dat stukje bohémien lifestyle in jezelf, expressie geven en jezelf toestemming geven om nu al te mogen leven alsof je er al bent, daar kom je nog steeds niet aan toe en dan wordt overeten zo makkelijk de highlight van je dag. Dan wordt het zo makkelijk the next best thing. Je b-keuze: oké, de dag was een aaneenschakeling van taken aftikken van gedachten ook die je dan veel hebt. Dat zal je zien als je dit gaat observeren. Als je dit gaat aanzetten in jezelf, dan zal je dus ook zien waar jij jezelf alleen maar aldoor vertelt: ik moet eerst nog de dit. Ik moet vandaag dat. Ik moet vandaag zoveel. Ik heb nog zoveel te doen. Ik krijg het niet af. Dat is niet je rocksterren-leven. Dat is niet de versie van jezelf waarin jij geboeid bent door de film waar je naar kijkt. Ja, het klopt. Je hebt een aantal verantwoordelijkheden. Ja, het klopt, het wc-rolletje moet vervangen worden en dat is niet glamoureus.

Maar er blijft genoeg ruimte over in de marges, tussen je verantwoordelijkheden, tussen het doen van de repetitieve taken van je dagen om er net die extra opzettelijke glans aan te geven die maakt dat je zegt: en toen werd het boeiend. En toen vond ik het leuk. En toen merkte ik dat ik aan ging, dat ik mezelf plezierde, dat het opzettelijk werd. En die ene scène waarin ik verdriet had, waarin ik teleurgesteld was, of die scène waarin ik gestrest was: oh, ik zag mezelf daar op een andere manier inbewegen. Ik zag mezelf daar ook in die film gaan zitten van: oh, en dit was de scène waarin ie het moeilijk had en last had van frustratie. En dit is wat hij deed. Je ziet jezelf dan met meer bewustzijn je eigen pijn verwerken, door je eigen moeilijke momenten heengaan. Je kleedt die scène net iets anders aan, waar je anders misschien zou zijn gaan overeten, scrollen op je telefoon, snauwen tegen de mensen om je heen, kijk je nu ineens door de lens van dat Rockster-idee en zeg je: ah, en hier verwerkte hij zijn pijn. Met deze muziek en hij ging hardlopen of hij belde die vriend en vertelde wat hem in de weg zat.

Voel je de verschuiving? Van die lens. Wat er ontstaat door die lens als je dat ineens aanknipt en zegt: is dit de film waar ik naar wil kijken? Binnen de omstandigheden van mijn leven met de verantwoordelijkheden die ik heb, is dit hoe ik mijn rocksterren leven wil inrichten? Is dit hoe ik wil dat de scène eruitziet? Is dit hoe ik de scène zou aankleden? Of...kan ik de kwaliteit daarvan opschroeven? Het bewustzijn, de opzettelijkheid waarmee ik die scènes inricht. Kan ik daar iets mee doen wat maakt dat ik zeg: wauw. Nu boeit het me. En als je dat lukt, als je dat gaat doen, dan zal je merken dat wat je veranderd misschien kleine tweaks zijn. Kleine nuances, details die je aanpast, maar ze voelen zo anders. Ze voelen anders in hoe je het ervaart. En dat geeft je kracht, dat geeft je energie. Dat voed je, dat inspireert je en het maakt eten minder interessant, minder belangrijk. Het maakt het gemakkelijker om je hongerbalans te volgen, omdat de rest van je uren, de andere uren, de overige uren sprankelender zijn, interessanter zijn. Je bent geboeid door wat je jezelf daarin ziet doen. En je leeft niet meer zolang je zelf heen. Je leeft niet meer zo onbewust. En je leeft niet zo automatisch van taak naar taak naar taak. Want ineens speel jij de hoofdrol.

Ga hiermee experimenteren en onderzoeken wat het voor je doet. Onderzoek wat er wat er dan voor je verandert? Schrijf erover en zet het aan en je kan alleen al door jezelf af te vragen: als dit in scène zou zijn. De scène waarin ik mijn post openmaak of de scène waarin ik mijn boodschappen ga doen. Is dit dan ook hoe ik wil dat het eruitziet? Is dit de kwaliteit die ik eraan geven? En dan zal je zien dat er iets op stroom komt voor je. Het is echt prikkelend, inspirerend om hiermee te gaan spelen en te experimenteren en te kijken wat het voor je doet. Je bent daar al. Je bent daar al. Je bent die versie van jezelf al en nu start de scène. En wat gebeurt er dan? Because Baby, you are a star. Ik ben er volgende week weer. Tot dan.