Afl. 65 Dubbele gevoelens opgelost

Als je overeet maar hier een oordeel over hebt, is er sprake van ambivalentie. Je doet iets wat je aan de ene kant wel wilt, maar aan de andere kant ook niet. De frictie tussen deze dubbele gevoelens doet pijn en kost je energie. Laten we onderzoeken hoe je dit kan oplossen.

Een van de uitgangspunten binnen mijn filosofie over afvallen is dat een probleem pas kan worden opgelost nadat het is begrepen.

Als je overgewicht hebt en/of niet tevreden bent over de manier waarop je met eten omgaat kan je twee dingen doen: je kan dit gedrag op wilskracht een halt toe roepen of het eerst gaan begrijpen. Ik vertel je waarom begrip je beste keuze is.

Ambivalentie is soms een verwrongen manier van verantwoordelijkheid nemen. Je doet precies waar je zin in hebt, maar door jezelf daar ondertussen in af te keuren lijk je toch nog enige verantwoordelijkheid te nemen.

Ik denk dat je daarmee net niks hebt. Je doet wat je wilt maar mag daar niet van genieten. En dus blijf je het doen, want je wacht op een voldoening die niet komt.

Dit ondermijnt de relatie met jezelf, je zelfleiderschap, plezier in eten, maar ook de ontwikkeling van je relatie met eten. Luister naar de aflevering en ontdek de kracht van je alternatief.

Luister naar de podcast

Wat je ontdekt:

• Waarom ambivalentie in je relatie met eten niet helpt.
• Wat ik bedoel met een rij omgevallen dominostenen in relatie tot wilskracht.
• Waarom je deze ambivalentie laat bestaan.
• Wat het je brengt om deze op te lossen.

Transcript Afl. 65

Je luistert naar Etenslessen, de podcast met Marjena Moll. En dit is aflevering 65.

Je luistert naar Etenslessen, de podcast over afvallen zonder dieet en het creëren van een geweldige relatie met eten. Mijn naam is Marjena Moll. Ik ben je coach en ik doe niets liever dan al mijn Etenslessen met je delen, waardoor je ontdekt hoe je afvalt zonder dieet en een vrouw wordt met een fantastische relatie met eten. Laten we beginnen.

Hallo, hoe is het met je?

Ik hoop dat goed met je gaat. Zorg je goed voor jezelf? Zorg je goed voor je gedachten? Ik heb mijn bulterriër hier in het kantoor liggen. Ze heeft zich heerlijk opgekruld op een bankje en een dekentje wat op het bankje ligt. En ze is op leeftijd. Charlie heette ze Charlie is 11 en bulterriërs die hebben een neus die je hoort als ze slapen...hahaha...Dus als je wat gezucht wordt op de achtergrond, dat is Charlie, maar ze lag er zo lief bij. Ik vond het zielig om haar wakker te maken. Oude dame die wil ik niet storen als ze slaapt. Dus dan weet je dat.

Vanmorgen bedacht ik dat ik na de feestdagen nu lekker niet terug hoef in het gareel. Ineens kwam dat woord zo binnen dwarrelen in mijn hoofd. Ja, ik hoef niet terug in een gareel, want er is geen gareel. Zo fijn! Is natuurlijk al jaren zo maar mooi om weer eens bij stil te staan.

Mijn relatie met eten heeft zich zodanig ontwikkeld dat eten en vieren gewoon niet langer met elkaar verbonden zijn. En ik geniet nog steeds heel erg van eten. Ik vind het ook lekker om te doen, maar het eten wat mij voldoening geeft, dat eet ik al dagelijks. En ik heb daarbij ook geen feestdag nodig om toestemming te voelen om iets te eten dat ongezond is. Ik ben vrij en ongebonden en eten trekt niet aan mij. Zo fijn.

Ik wil het met je hebben over de pijn van ambivalentie en hoe je deze kan oplossen binnen de context van overeten. En ik vind het een heel waardevol onderwerp omdat het jou zelf leiderschap stimuleert en de relatie met jezelf ook verder ontwikkelt. Dus het werkt op alle niveaus, zowel in je relatie met eten als in relatie met jezelf. En dat wat daar onder zit, die relatie met jou, die vind ik zo waardevol voor je.

Als je overeet, maar hier een oordeel over hebt, is er sprake van ambivalentie. Ambivalent betekent met twee verschillende waarden of mogelijkheden.

Dus in het geval van overeten betekent het dat je iets doet wat je aan de ene kant wel wilt, maar aan de andere kant ook niet. En de frictie tussen deze dubbele gevoelens, die doet pijn en kost je energie. Dus laten we onderzoeken hoe je dit kan oplossen.

Een van de uitgangspunten binnen mijn filosofie, mijn opvatting over afvallen, is dat een probleem pas kan worden opgelost nadat het is begrepen.

Dus als je overgewicht hebt en niet tevreden bent over de manier waarop je met eten omgaat of geen overgewicht hebt en niet tevreden bent over de manier waarop je met eten omgaat, kan je twee dingen doen. Je kan dit gedrag op wilskracht direct een halt toeroepen of het gedrag eerst gaan begrijpen en vandaaruit oplossen.

Als je een dieet volgt, is dat eerste wat je doet. En dat is waarschijnlijk de route die je tot nu toe hebt bewandeld, maar nooit met duurzaam succes. En dat is gewoon dus je eigen gedrag op wilskracht een halt toeroepen.

Ik vergelijk het de laatste tijd vaak met een rij dominostenen die zijn omgevallen. En de laatste steen in de rij is het overeten wat je doet. En alle stenen daarvoor zijn de oorzaak van dat overeten.

Nou, als je een dieet volgt, probeer je op wilskracht de laatste steen rechtop te duwen. Maar omdat alle stenen daarvoor omliggen, zal je moeten blijven duwen. Want zodra je loslaat, valt je steen opnieuw om. En dat is het volhouden wat je doet. Continu blijven duwen tegen een systeem.

In Etenslessen zeg ik logischerwijs: laten we naar het begin van de domino lopen en daar eerst onderzoeken hoe we die stenen zodanig positioneren dat de domino vanzelf rechtop blijft staan. Een goed gepositioneerde domino heeft natuurlijk geen wilskracht of volhouden nodig.

Het werk is gedaan en dit is mijn definitie van een geweldige relatie met eten. Dit is wat ik wil dat jij voor jezelf kan creëren. En het is een relatie die aandacht nodig heeft. Zoals elke andere waardevolle relatie in je leven dat ook heeft. Maar er is geen sprake van een continu gevecht tegen jezelf, een gevecht tegen een systeem.

Nou, zolang die eerste dominostenen nog niet op hun plaats staan, omdat jij nog niet weet hoe de juiste positie en positionering er voor jou uitziet en ook nog niet weet hoe je ze daar krijgt, zal je natuurlijk zoekende zijn. Dat hoort bij dat proces, dat hoort bij het bouwen van een goeie domino.

En misschien zit je zelfs nog een fase daar voor en weet je gewoon ook nog helemaal niet of je wel iets met die domino wilt. Of je de moeite wil doen om deze echt te heroverwegen. Maar je ziet in beide gevallen dat je nu nog overeet. Je kiest daar nu nog voor. En soms lijkt het alsof er geen sprake is van een keuze en dat het overeten je overkomt. Maar ik garandeer je dat als je van dichtbij gaat kijken, je absoluut zal kunnen zien dat er wel degelijk sprake is van een keuze die je maakt. En het is misschien een pijnlijke keuze, maar nog steeds een keuze.

En dat zeg ik niet om je te beschuldigen, integendeel. Ik zeg het om je te helpen realiseren dat jij gelukkig alle macht bezit. Je begrijpt alleen je eigen domino nog niet goed. Maar jij hebt wel de macht en je bent ook verantwoordelijk voor die domino. En dat is mooi en goed. Het is jouw relatie met eten.

Dus je zit in een fase waarin je regelmatig dubbele gevoelens hebt over de keuzes die je met eten maakt. En dit is mijn punt. Het gaat je enorme helpen als je die ambivalentie eruit haalt.

Ik kreeg een tijdje geleden een vraag hierover van één van mijn cliënten en ze vertelde me dat ze veel aan het overeten was. Het waren de feestdagen, maar zij zag zichzelf daar een feestvakantie van maken...hahaha...ik vond het zo grappig hoe ze dat omschreef. Het zijn de feestdagen, maar ik maak er een feestvakantie van.

En ze wilde liever eten volgens haar hongerbalans. En ze zei dat ze de focus enigszins kwijt was en voor haar gevoel vastliep.

En wat ik hoorde was een perfect voorbeeld van de ambivalentie die ik hier nu met jou bespreek. Aan de ene kant waren het de feestdagen, maar aan de andere kant zag ze zichzelf veel meer eten dan ze wilde. En ik vroeg aan haar wat zou het je kunnen opleveren als je de ambivalentie eruit haalt? En dit betekende dat ze de keus had tussen twee dingen.

Ze kon nu besluiten om te overeten en haarzelf daar dan ook echt toestemming voor geven. Dus zonder schuldgevoel erkennen dat je jezelf wilt verdoven of meer wilt eten dan je lichaam prettig vindt en dat dit mag. En jezelf dan ook niet lastig vallen met gedachten over aankomen of ongezond gedrag. Want dat is niet eerlijk.

Je wilt integer met jezelf omgaan en als je ervoor kiest om te overeten, sta jezelf dan ook toe om dit te doen zonder dubbele signalen. En dan kan je er altijd nog op een ander moment voor kiezen om te onderzoeken waarom je van je feestdagen een feestvakantie maakt. Maar dit is blijkbaar wat je nu wilt. Dit is wat je doet en geef jezelf daar alsjeblieft toestemming voor. Anders kan je er ook niet van genieten. En dan heb je gewoon eigenlijk net niks. Ken je dat? Ik heb dat vaak genoeg meegemaakt. Zo was het eigenlijk bijna altijd. Maar dat je het wel doet, maar eigenlijk niet goed vindt van jezelf en er dan dus ook niet echt van kon genieten.

Dus dit was haar ene optie. Zich eraan overgeven en zeggen: dit is blijkbaar wat ik nu wil en dan doe ik dat ook zonder dubbele gevoelens of...en dit was haar andere optie.

Je besluit dat je niet wilt overeten en zoals in haar specifieke geval jezelf volledig ondersteunen in het afkicken van suiker. Want dat was dat was voor haar een speciaal aspect daarvan. En dan omring je jezelf met liefdevolle zorg en support. Je vermijdt op de korte termijn situaties die het lastig voor je maken en je accepteert volledig het chagrijn en de overgevoeligheid die je de eerste dagen voelt.

En je ziet jezelf daarin niet als zielig. Maar gewoon als iemand die het even moeilijk heeft met haar brein en dat is oké. Want je weet dat je je na een paar dagen al stukken beter gaat voelen en blij bent dat je in lijn leeft met wat je het liefste wilt. Het is het één of het ander, maar die dubbele houding? Die haal je er daarmee uit.

Want die ambivalentie, die lijkt soms ook een beetje op een verwrongen manier van verantwoordelijkheid nemen. Van rekenschap afleggen. Zo van: ik doe nu gewoon precies waar ik zin in heb en wat ik lekker vind. Maar door mijzelf daar ondertussen wel in af te keuren, neem ik toch nog een soort van verantwoordelijkheid. En zoals ik net zei: ik denk dat je daarmee net niks hebt. Je doet het, maar je mag niet genieten.

En dus blijf je het doen, want je wacht op een voldoening die op deze manier gewoon niet komen gaat.

En andersom geldt natuurlijk precies hetzelfde. Als je gezonde, verstandige keuzes maakt, maar ondertussen jezelf lastig valt met gedachten van: ik vind het niet lekker, zo vind ik het saai. Nu voelt het net alsof ik op dieet ben dan. Dan zit er ook natuurlijk een dubbelheid in, waardoor je niet kan genieten van dat wat waar je voor gekozen hebt.

Dus maak een keuze. Haal de verwijten of de klachten eruit en maak de keuze daarmee zuiver.

En terwijl je er naar luisterde, kan er misschien iets heel anders zijn gebeurd en dat is dat er bij jou een vraag is opgekomen over het afkicken van die suiker. En jij vraagt je misschien af: maar dat afkicken? Dat doet ze dan toch op wilskracht? Dus hoe zit dat?

En dit is het ding.

Het doorbreken van een patroon vraagt absoluut om een inspanning van je brein. Maar...dit is een tijdelijk ongemak dat beperkt is tot het veranderen van gewoonte. De handelingen van die gewoonte en je brein moet even wennen aan dat andere gedrag of het loslaten van gedrag. Alleen de motieven die deze handelingen ondersteunen, die heb je daarvoor al veranderd.

Dus volg me nog even in dit idee. Het idee van die domino...Bij een dieet ligt de hele domino om en duw je tegen dat laatste steentje en moet je aldoor blijven duwen anders valt het meteen weer om.

In het veranderen van je relatie met eten zet je die eerste stenen op een andere plek en dan heeft dat laatste steentje geen reden meer tot omvallen en zet je het daarmee eenmalig overeind. En daar heb je inderdaad wat wilskracht bij nodig. Wat inspanning bij nodig. Maar omdat de rest van de stenen overeind staat, is het daarna ook klaar. Ja, is dat helder?

Mijn cliënt heeft de tools waarmee ze die eerste stenen anders positioneert, die heeft ze in handen, maar ze is nu nog aan het uitzoeken welke plek ze deze wil geven. Onder andere dus tijdens de feestdagen. En door haar te helpen zichzelf geen pijn te doen met gedachten van spijt en schuld, zolang ze dit stuk van haar zelf nog niet begrijpt, kan ze veel sneller leren en ontwikkelen. En dat was ook precies wat hier gebeurde.

Doordat we deze conversatie hadden. En dit is wat ze daarover zei: dit is inderdaad precies wat er aan de hand is. Ik sta met één been in oud en één been in nieuw gedrag. En die tweestrijd vind ik gewoon irritant.

Maar ik zie ook, dat besef kon nu zichtbaar worden voor haar, maar ik zie ook dat ik ervan geniet om nu elke dag lekkere dingen te kunnen eten, zonder dat daar meteen een eetbui van komt. Want voorheen was het altijd de trigger voor een eetbui. En dus deed ik het gewoon niet, at ik dit soort dingen niet, totdat die eetbui losbarstte.

Dus zie je hoe ze hier nu ineens zich bewust kon worden van haar onderliggende motief om een feestvakantie van te maken? Doordat ze het oordeel eruit haalde, kon ze ineens gaan zien waar haar keuze vandaan kwam en voelde ze daar gewoon alleen maar begrip voor.

Van: oké, ik begrijp het nu eigenlijk ook wel van mezelf. Nu ik die eetbuien niet meer heb en echt gewoon kon kiezen voor dit soort eten, merk ik hoe fijn ik dat vind.

Dus er was zich hier iets aan het aan het inlossen, als het ware aan wat er voorheen nooit kon zijn. En nu, doordat het oordeel over haar gedrag eraf was, kon ze ineens haar eigen keuze beter begrijpen.

En dat is iets wat jij ook kan gaan doen. En de vraag is natuurlijk: wat denk je dat dit voor haar doet? N het schuldgevoel eruit is, kan ze vanuit begrip kijken naar de keuzes die ze maakt en besluiten om iets anders te doen of niet. Maar zonder de spanning van dubbele gevoelens verliest ze er geen energie meer aan.

En dit...is persoonlijke kracht in uitvoer. Zelf leiderschap in practicum. En dat is mijn ding. Dat is waar het mij werkelijk om te doen is, want ik weet dat de relatie met haarzelf hierdoor groeit. Welke keuzes ze ook maakt. Ze zal er ook voor kiezen om voorlopig nog aan feestvakanties te doen en daar dan ook echt blij mee zijn en van genieten. Of ze zal het kunnen loslaten en kunnen zien als iets wat zich even uit wilde leven in haar maar waar van ze ziet: ik kan altijd dit soort dingen eten. Ik hoef niet los te gaan omdat het nu mag, omdat het de feestdagen zijn.

En dan zet ze die stenen op de plek waarvan zij voelt: dit is precies waar ik ze hebben wil. Die dominostenen.

En mijn aanbeveling aan jou is dat je hierover nadenkt en voor jezelf gaat onderzoeken waar jij mogelijk nu nog op een verwrongen manier met de ambivalentie in je relatie met eten omgaat. Op een verwrongen manier verantwoordelijkheid neemt en rekenschap aflegt voor de keuzes die je maakt.

Waar sta jij jezelf nu nog niet toe om te genieten nadat je hebt besloten om iets te eten? Waar verwacht je nog ander gedrag van jezelf zonder dit gedrag eerst te willen begrijpen? Dit zijn zulke waardevolle vragen die je kunnen helpen. Ze brengen de relatie met je zelf tot ontwikkeling, de relatie die je met eten hebt tot ontwikkeling. En je zelfleiderschap groeit ervan.

Daar waar je jezelf niet langer klein houdt, in die dubbele gevoelens, kan je veel beter tot ontwikkeling komen en dat is wat ik je gun.

Oké. Denk hier over na. Ga ermee aan de slag. Ik ben er volgende week weer. Zorg goed voor jezelf. Zorg goed voor je gedachten. En ik zie je volgende de week. Bye.