Afl. 17 Alle pijn is groeipijn

Dit is deel twee van mijn introductie op gedachtenwerk. In deze aflevering ga ik nog een stap verder en laat ik je nadenken over het concept groeipijn.  

Het woord groeipijn associeer je misschien alleen met een kind dat in de groei is. Maar ik geef je er graag nog een tweede betekenis voor: de mogelijkheid om pijn als kans te zien.  

Dit perspectief heeft mijn leven veranderd en kwam voort uit het gedachtenwerk dat ik hierover deed. Ik zocht naar een positieve betekenis voor mijn pijn. Als ik pijn had gleed ik vaak af in zelfmedelijden en dat hielp mij niet. Daar kreeg ik alleen maar eetbuien van en dus nog meer pijn.  

Het perspectief van groeipijn bleek daarvoor de oplossing. Ineens zag ik pijn niet langer als de tegenslag die ik maar te verduren had, maar als opening naar opbouw en ontwikkeling. Dit maakte mijn tolerantie voor pijn groter en daarmee de noodzaak om ervoor te vluchten (in eten) kleiner.  

Als je het lastig vindt om pijn toe te laten en daar opbouwend mee om te gaan, zal deze Etensles je leven veranderen. Dat deed het absoluut met die van mij en in alle opzichten.  

Mijn relatie met eten, mijn zelfbeeld, de manier waarop ik naar mijn leven keek en daar vorm aan gaf werd allemaal naar een hoger plan getild door het gedachtenwerk dat ik hierover deed. De manier waarop illustreer ik in deze aflevering.  

Tip: als je de vorige aflevering (nr. 16) hebt gemist, raad ik je aan om die eerst beluisteren. Deze aflevering is het vervolg.

Luister naar de podcast

Wat je ontdekt:

• Hoe je tolerantie voor pijn toeneemt als je deze als groeipijn ziet.
• Dat pijn altijd een misverstand verbergt.
• Hoe het oplossen van dit misverstand je helpt om terug te veren van pijn en daarmee het beste in jezelf naar boven haalt. 

Transcript Afl. 17

Je luistert naar Etenslessen, de podcast met Marjena Moll en dit is aflevering 17.  

Je luistert naar Etenslessen, de podcast over afvallen zonder dieet en het creëren van een geweldige relatie met eten. Mijn naam is Marjena Moll, ik ben je coach en ik doe niets liever dan al mijn Etenslessen met je delen, waardoor je ontdekt hoe je afvalt zonder dieet en een vrouw wordt met een fantastische relatie met eten. Laten we beginnen.  

INTRODUCTIE

Hallo, hallo, hallo vriendin, hoe is het met je? Wat fijn dat ik hier weer mag zijn om een mooie Etenslessen voor je in te spreken. En ik hoop dat het goed met je gaat, dat je veel aan het leren bent van de podcasts, dat je jezelf aan het ontwikkelen bent. En bedenk het volgende: alle pijn waar je doorheen gaat is groeipijn.  

Zo kijk ik zelf naar alle pijn waar ik doorheen ga in mijn leven. Ik zie het als groeipijn en dat maakt de pijn niet minder pijnlijk maar ik maak het nuttig en ik help mezelf om te zien dat het me altijd ergens op de één of andere manier iets goeds kon brengen. Daar moet ik misschien soms wat moeite voor doen. Daar gaat deze les ook over, dan ga ik zo meteen instappen. Maar dat is wel echt hoe ik er naar kijk. En het maakt mijn verzet tegen pijn veel lager. Mijn acceptatie veel groter.En ik help mezelf om onmiddellijk, eigenlijk al, vanuit mijn om onbewuste op zoek te gaan naar: hé, waar zit hier het goud? Wat me nu overkomt of wat ik nu voel is pijnlijk, maar er zit goud onder. Het komt me altijd iets goeds brengen.  

Het is groeipijn.  

Ja, neem deze alvast mee, steek em in je zak, alle pijn is groeipijn.

DE GEZONDHEIDSBEURS

En voordat ik dan nu die les induikt, kom ik eerst nog heel even bij je terug op de Gezondheidsbeurs, de Nationale Gezondheidsbeurs waar ik afgelopen donderdag heb gesproken. 

Man, wat was dat fantastisch. Ik stond daar in een prachtige gouden jurk die ook nog eens echt heerlijk zat. 

Ik heb mijn helden ontmoet in de green room. Ralph Moorman kwam even gedag zeggen, Juglen Zwaan kwam gedag zeggen, Juriaan Galavazi kwam gedag zeggen, dokter Juriaan, beter bekend als dokter Juriaan. En die heb ik al eerder ontmoet. We hebben al eens samen een lezing gegeven, wat ontzettend leuk was en ik vond het heerlijk om hem en zijn geweldige lieve, leuke vrouw ook weer te ontmoeten. Dus dat was de Nationale Gezondheidsbeurs in The Green Room. De organisatie was echt fantastisch.  

Alles liep geolied en voor mij was het aller aller allermooiste moment, toen ik van het podium afstapte en naast het podium de vrouwen mocht ontmoeten die in de zaal hadden gezeten en geraakt waren door wat ik ze had verteld. En een aantal van ze heb ik een enorme warme hug gegeven en de gevoelens waren echt wederzijds.  

Annet, als je hier naar luistert. Nou, ik ben blij dat ik je daarna heb gesproken en vond geweldig om je te ontmoeten.  

Voor wie zijn e-mailadres bij mij had achtergelaten. Ik kon niet elk e-mailadres even goed lezen of de naam echt helemaal goed lezen. En ik heb iedereen een bericht gestuurd, een persoonlijk bericht en je uitgenodigd. Maar niet iedereen heeft gereageerd. En omdat ik zo heb zitten puzzelen op die handschriften, blijft bij mij het gevoel een beetje knagen: O jee, misschien heb je mijn e-mail helemaal nooit ontvangen. En als dat zo is en je luistert hiernaar en je weet: ja, ik heb mijn e-mail adres achtergelaten en daarna nooit meer iets gehoord. Weet dan dat ik naar je op zoek ben. Ga naar mijn website Etenslessen.com en ga dan naar de contactpagina. Daar kan je een berichtje voor me achterlaten en dan vinden we elkaar alsnog.  

Ik kom graag volgend jaar weer spreken op die beurs. Ik kan me er nu al op verheugen en ik kijk ernaar uit je dan in de zaal te zien.

ALLE PIJN IS GROEIPIJN

Oké. En dan nu de les. Waar gaan we het over hebben? Ik heb nagedacht over de les van vorige week en daarin heb ik je een introductie gegeven in gedachtenwerk. En die introductie gaf ik onder de titel "De oplossing voor je grootste obstakel".  

En ik legde in die les uit dat je grootste obstakel altijd in je eigen gedachten zit, in jouw interpretatie van de werkelijkheid. En in deze les wil ik daar op voortborduren en je meenemen in een van de meest waardevolle ontdekkingen die ik daarin heb gedaan en waar ik jou ook heel erg graag de vruchten van wil laten plukken.  

Gedachtenwerk betekent, om het nog weer even kort terug te pakken, dat je je realiseert, dat alle prikkels om je heen, jouw interpretatie van de werkelijkheid, hoe je je lichaam ziet, hoe je over je gewicht denkt, hoe je over jouw strijd met eten denkt, hoe je over je leven denkt, jouw zelfbeeld, je werk, je verlangens, je verleden, je heden.  

Kortom, al jouw waarnemingen zijn nooit neutraal. Nooit. Ze zijn altijd gekleurd door interpretaties uit het verleden. Gekleurd door jouw onbewuste overtuigingen, die altijd net onder dat dunne ijs van je bewustzijn sluimeren en daar de boel filteren. En als je die euhm, dat filter als je je daar niet bewust van bent.  

Als je niet bewust bent van het feit dat je altijd gekleurd naar jouw werkelijkheid kijkt, dan reageer je op die werkelijkheid vanuit die kleur. En dat is fijn en helemaal prima als het je ook brengt wat je wilt.  

En daarmee bedoel ik dat als jij een heel positief zelfbeeld hebt en daardoor heel goed buiten je comfort-zone durft te stappen, het onbekenden in durven te stappen op het moment dat je kritiek krijgt, daar heel constructief mee om kan gaan en jezelf en die kritiek gebruiken om jezelf verder op te bouwen. Als je door jouw positieve zelfbeeld ook veel positieve zelfpraat ervaart en dus jezelf gedurende de dag heel constructief en opbouwend begeleid bij alles wat je meemaakt. Prima, perfect. Never change a winning team. Dan hoef je helemaal niet aan de slag hiermee.  

Maar als je pijn ervaart in je leven, als er dingen zijn die niet gaan zoals je wilt, of je bijvoorbeeld heel erg graag invloed zou willen hebben op iets waar je gewoon geen invloed op hebt. Dus er gebeurt iets met je kind. Ik zal zo'n voorbeeld noemen, iets wat moeders altijd een hele lastige vinden.  

Jouw kind wordt niet uitgenodigd voor feestjes in de klas. Jouw kind wordt misschien door een paar kinderen afgewezen en het is niet zo dat je echt kan zeggen: mijn kind wordt gepest en getreiterd en daar moet op worden ingegrepen. Maar je kind ligt gewoon niet zo in dat clubje. En jij kan dat niet afdwingen. Jij bent daarin machteloos.  

Wat je wel kan doen is ervoor zorgen dat jij optimaal komt opdagen in het begeleiden van jouw kind daarmee. Als je nu kijkt naar dat gedachtenwerk en ik raad je van harte aan om die vorige aflevering nog een keer goed te beluisteren, want daarin leg ik de constructie van een gedachtenmodel uit. En dan zeg ik je hebt een situatie en die situatie is altijd neutraal. Dat zijn de feitelijke omstandigheden van de situatie. En dan is er jouw interpretatie van die situatie, de gedachten die je daarover hebt.  

Nou, als we nou dit voorbeeld pakken hé, jouw kind ligt niet heel goed in dat groepje en word niet uitgenodigd voor feestjes. Dan zou je geneigd zijn om in het gedachtenmodel wat je hierover wilt schrijven, op te schrijven: mijn kind wordt buitengesloten. Uhm, mijn kind, even kijken hoe ik het gekleurd zou kunnen omschrijven: mijn kind gaat gebukt onder plagerijen. Dat is een interpretatie van de situatie. De feitelijke omstandigheid is dat er een feestje is waarop jouw kind niet is uitgenodigd.  

Hoe jij dat inkleurt, bepaalt hoe jij gaat reageren hierop. En omdat je natuurlijk als de compassie volle, krachtige ouder naast je kind wil staan hierin, sta je voor de keuze: ga ik proberen de omstandigheden te veranderen. Dus ik ga de ouders bellen van de kinderen waar dat partijtje is. Ik ga de andere ouders bellen die naar dat feestje gaan en zeggen: hé zou je blablabla, en proberen de situatie te veranderen.  

Of...je kan besluiten dat je de situatie helemaal laat zoals die is en met je eigen gedachten aan de gang gaat. En daar waar jij weinig invloed op hebt, is dat altijd je beste zet.

Onderzoek hoe jij de situatie nu nog interpreteert; welke betekenis je die geeft en welk gevoel het in je oproept. En ik verzin nu ter plekke dit voorbeeld over dat kind wat niet is uitgenodigd.  

En daar heb je misschien de volgende gedachten over:' O jee, nu voelt hij of zij zich afgewezen. Straks zal je zien dat die helemaal alleen komt te staan. Het gaat al niet zo lekker op dat ene clubje of het gaat al niet zo lekker met lezen en schrijven. Mijn kind komt steeds meer alleen te staan en wordt onzeker. Straks krijgt mijn kind een laag zelfbeeld. Hier gaat ze haar hele leven last van hebben. Dit gaat helemaal mis.'  

Hoe voel je als je deze gedachte hebt? Als je kinderen hebt, kun je het zo uit je mouw. Je voelt je ongerust, je voelt je machteloos. En waarschijnlijk heb je pijn, verdriet. Dit haalt niet het beste in je naar boven, dat zal je met me eens zijn. Als je pijn voelt, verdriet en machteloosheid, is de kans dat je als een compassie volle getuigen naast je kind komt, staan heel klein. De kans is veel groter dat je jouw kind gaat bevestigen in daar gaat hier iets niet goed. Ik ga dat voor je compenseren en dat kan betekenen dat je probeert die andere kinderen minder leuk te maken. 'Weet je wat? Binnenkort geef jij een feestje en dan nodig jij hun niet uit'.  

Dat zal je misschien, haha, niet de meest wijze oplossing vinden. Maar misschien gaan er wel dat soort gedachten door je hoofd.'Weet je wat, we gaan op zoek naar andere vriendjes voor jou.' En we gaan dit en dat doen. Dus dan probeer je onmiddellijk het gevoelsleven van je kind te beïnvloeden, vanuit het verlangen om de pijn van de afwijzing weg te nemen.  

En daarmee geef je ogenblikkelijk de boodschap: pijn wil je zo snel mogelijk van tafel zien te krijgen. Pijn moet je zo snel mogelijk bij weg.  

En de vraag is daarmee: is dat daadwerkelijk de beste zet die hier kan maken? Is dat wat je jouw kind wilt leren? Zorg dat je altijd zo snel mogelijk bij pijn vandaan bent.  

Als dat is wat je doet. Wat leert jouw kind dan? En wat gaat het daarmee doen? En hoe groot is de kans dat je kind veel vluchtgedrag gaat ontwikkelen in zijn leven. Als die pijn voelt, zonder dat direct bij zichzelf weg te kunnen nemen?  

Iets om over na te denken.

Dus als ik zelf heel erg getriggerd ben in bezorgdheid, laat ik meestal niet het beste gedrag zien voor mijn kind. Dan ga ik of proberen te manipuleren of te proberen de omstandigheden te manipuleren en te veranderen. Of ik raak gefrustreerd omdat ik denk dat mijn kind daar zelf iets anders in had moeten doen. Of ik raak gefrustreerd omdat mijn kind niet snel genoeg aan zijn of haar pijn voorbijkomt. En ik vind dat heel moeilijk om getuigen van te moeten zijn. Kortom, het beste wat je altijd kan doen als ouder, eerst je eigen zuurstofmasker opzetten hé, in dat vliegtuig, eerst zorgen dat het met jou goed gaat en dan kan je zorgen dat het met je kind goed gaat. Ik pak hier nu dit voorbeeld uit, gewoon in de flow, omdat het een goed voorbeeld is van: hé, hoe ga ik om met situaties waarin ik niet direct de realiteit naar mijn hand kan zetten?  

Goed dus, die eerste gedachte die ik heb: dit gaat helemaal mis, mijn kind komt steeds meer alleen te staan, mijn kind krijgt een laag zelfbeeld, mijn kind raakt beschadigd voor het leven, mijn kind krijgt negatieve associaties over vriendschappen. Als ik deze gedachte kies, ga ik vanuit machteloosheid en frustratie en angst op mijn kind reageren. En daarmee haal ik niet het beste in mezelf en in mijn kind naar boven.  

Als ik dit in een gedachtenmodel zet en ik zie deze gevoelens staan en ik zie dat ik ga proberen om de pijn zo snel mogelijk bij mijn kind weg te nemen in het gedrag.  

Dus een gedachtenmodel bestaat uit situatie, gedachten, gevoelens, gedrag.  

De situatie is mijn kind is niet uitgenodigd. Mijn gedachten heb ik net opgesomd, al die negatieve voorspellende gedachten. Het gevoel is machteloos, gefrustreerd, verdrietig. En vanuit die gevoelens reageer ik op mijn kind en probeer ik de pijn bij mijn kind zo snel mogelijk weg te nemen. Het resultaat is dat mijn kind de boodschap krijgt: pijn is iets om zo snel mogelijk voor te vluchten.  

En wat ik nu net een begin van deze opname vertelde is: hé, als je pijn gaat bestempelen als groeipijn, open je een bron van informatie voor jezelf die heel positief en opbouwend is en die altijd tot je beschikking staat. Onder alle omstandigheden.  

Soms zullen die omstandigheden zo pijnlijk zijn, zo traumatiserend dat je niet direct bij dat goud kan, dat je niet direct bij die positieve opbouwende houding kan. Maar laat dat geen aanleiding voor je zijn om wat ik je nu verteld direct van tafel te vegen en te zeggen: ik heb een kind verloren, vertel jij mij maar hoe ik daar positief en opbouwend mee om moet gaan? Vertel jij mij maar welk goud daaronder zit? Dan ga ik mee in jouw pijn en ik wil die pijn helemaal niet bij je weghalen. Ik weet alleen ook dat er na het verlies van je kind nog een heel leven voor jou ligt, waarin jij waarschijnlijk dat verlies van jouw kind op de een of andere manier ten goede wil laten zijn voor de andere mensen om je heen en voor jezelf. Omdat je weet dat jouw kind dat ook voor jou gewild zou hebben. Dus.

Dus voordat je nu besluit: uhm, ja, groeipijn, ammehoela. Wacht daar even mee en realiseer je dat er momenten zijn om jezelf niet direct te herinneren aan groeipijn. En als je net getraumatiseerd bent en enorme rouw en je emoties enorme rauw zijn, dan is dat niet de timing.  

Maar er gaat een moment en een punt komen waarop je besluit dat je door wilt en misschien ook door moet. En als je dan naar je pijn kijkt vanuit de groeipijn, dan geeft je dat de vleugels die je nodig hebt om te gaan zien waar de opening voor jou zit. Naar groeipijn. De groei in de pijn.  

Oké, dus ik heb nu gezien. Ik haal niet het beste in mijn kind naar boven. Als ik direct vanuit die frustratie en machteloosheid op mijn kind ga reageren.  

Dus wat kan ik nu beter doen? Wat helpt mij beter? Laat ik nog eens kijken naar het gedachtenmodel.  

Mijn kind is niet uitgenodigd en ik maak ergens de sprong naar: mijn kind raakt beschadigd. Mijn kind krijgt een laag zelfbeeld. Is dat een gedachte die mij hier helpt? Is dat een gedachte die ik wil kiezen?  

En nu komt de boodschap die ik voor je heb, over deze, over dit gedachtenwerk en wat ik in deze aflevering aan je mee wil geven, in deze Etensles aan je mee wilt geven.  

Alle pijn die jij voelt als je een gedachtenmodel schrijft. Laat jou als een kompas zien dat er ergens in de gedachten die je kiest een misverstand zit. En net zoals het bestempelen van pijn als groeipijn, jou de ongelooflijke rijke en krachtige bagage geeft dat er altijd een weg is, een uitweg is naar groei, naar opbouw. Zo is het idee van een misverstand, ergens hier zit het misverstand en ik wil dat misverstand vinden. Dat zit jou ook direct in het spoor van opbouw en ontdekking.  

En dit is met name voor het primitieve deel van je brein zo belangrijk, want dat deel van jouw brein wil altijd alles zwart-wit maken. Dus zodra jij springt van: mijn kind is niet uitgenodigd naar, mijn kind raakt nu beschadigd en krijgt een laag zelfbeeld en zal nooit in staat zijn om goede vriendschappen op te bouwen en intimiteit veilige, gehechte intimiteit op te bouwen. Dan zal je dus, dan geef je jezelf daar een heel zwart-wit conclusie op de pijn die je voelt. Deze interpretatie is dermate negatief dat je er echt helemaal niks positiefs meer mee kan. En het haalt het slechtste in je naar boven.  

Dus wat je nu wilt gaan doen is je realiseren: wacht even, ergens in wat ik nu voel, de pijn die ik nu voel, die machteloosheid, de behoefte om direct de pijn bij mijn kind weg te nemen, daar zit ergens een misverstand. En ik ga nu op zoek naar dat misverstand.  

En dan ga je terug naar de gedachten die je hebt opgesomd. Wat is mijn interpretatie van de werkelijkheid? Mijn kind is niet uitgenodigd en mijn interpretatie is: mijn kind ontwikkelt nu een laag zelfbeeld en raakt beschadigd.  

Als ik ervan uitgaan dat het feit dat ik me nu zo machteloos voel en zo in pijn zit dat dat een indicatie is dat er ergens hier in een misverstand zit, dan kan ik nu aan de slag. Dan kan ik nu opnieuw naar die werkelijkheid gaan kijken en tegen mezelf zeggen: hé, er even van uitgaand dat de gedachten die ik hierbij heb gebaseerd zijn op een misverstand. Wat zou dat dan kunnen zijn?  

En dan, zoals ik in de vorige aflevering heb uitgelegd, zal je waarschijnlijk in eerste instantie geen antwoord hebben, omdat je brein helemaal niet aan de slag wil en wil gaan morrelen aan je huidige overtuigingen.  

En dus blijft het stil. Je hoort krekels. Je weet het even niet. Blijf daarbij. Blijf daarbij en zeg tegen jezelf: 'oké, ik zie dat misverstand niet direct, maar ik blijf nu. Ik blijf erbij. Als een adelaar blijf ik boven deze situatie cirkelen. Ik blijf cirkelen boven dit gedachtenmodel en zoeken naar het misverstand.

En dan kom je met wat schrijfwerk. Door te gaan zoeken, zoeken, zoeken in deze gedachten, kom je tot de ontdekking dat jij de sprong maakt van: hé, afwijzing betekent onmiddellijk beschadiging. Maar afwijzing is pas een beschadiging op het moment dat mijn kind alle ruimte krijgt om te denken: deze afwijzing betekent dat ik niet waardevol ben, deze afwijzing betekent dat ik voor niemand waardevol ben.  

En daar kan jij als ouder natuurlijk een verschil in maken. Daar kan jij iets heel betekenisvol mee doen. Door niet te gehaast te zijn om de pijn bij je kind weg te nemen, door onmiddellijk te zeggen wij gaan hun eigen feestje organiseren of we gaan leuk naar de bioscoop. En nee, nee, juist deze situatie zien als groeipijn. Wat kan mijn kind hiervan leren? Wat kan ik hiervan leren. En wat je dan ziet, wat jij kan leren is, hoe ben ik die compassievolle getuige en leer ik mijn kind dat pijn gedragen kan worden en dat we de opening kunnen vinden in die pijn om te onderzoeken welke gedachte veroorzaakt deze pijn.  

Ik ben niet uitgenodigd. Waarom doet dat pijn? Omdat ik denk dat ze mij niet aardig vinden. Aha!  

En stel dat dat zo zou zijn, laten we daar dan eens naar kijken. Is dat erg? Vind jij altijd iedereen aardig?  

Dan zal je kind zeggen:nee.  

En dan kan je je kind helpen en samen praten zonder directe weg te willen vluchten bij deze situatie. Als jij je realiseert, want eerst moet het zuurstofmasker bij jou droppen. Dus als jij die gedachte kan bedenken: oh wauw, dit is een prachtige kans om mijn kind en iets te gaan leren over het verwerken van pijn door daar nu zelf niet paniekerig en pleisterig op te willen reageren. Ik kan deze situatie gebruiken om juist heel intiem en close en opbouwen naast mijn kind te staan, waardoor mijn kind voelt: oh wacht even, er is hier alle ruimte. Ik hoef niet op de vlucht.  

En je kunt gaan zoeken samen met je kind naar: als je pijn voelt, laten we dan eens kijken naar welke gedachte die pijn veroorzaakt en of die gedachte eigenlijk wel waar is, of die klopt. Zit er misschien niet een misverstand in waarmee je jouw kind al laat kennismaken met gedachtenwerk zoals jij dat zelf nooit hebt geleerd. Onze ouders kenden geen gedachtenwerk, waarschijnlijk, die van mij niet.  

En dan kom je tot een enorme intimiteit. Jouw kind mag verdrietig zijn, zich afgewezen voelen. En jij zit ernaast. Kalm, beheerst, niet vanuit een urgentie om die pijn weg te nemen. Ook niet om mee te huilen in het bos, maar gewoon alleen maar in die ruimte samen te zijn en te zeggen, jeeh, dat komt even aan. Je had er graag bij willen zijn. Ja, niet leuk, niet leuk.  

En dan, nadat je daar gewoon alleen maar bij bent gebleven. Het moment afwachten waarop je met je kind kan gaan zoeken naar die gedachte. Wat betekent dat voor jou? Wat denk je allemaal en dan komt er vast wel een verhaaltje uit. En dan kun je dus van daaruit gaan bouwen en zoeken naar: hé, die afwijzing was niet leuk. En dat doet zeer en dat ontken je ook niet, de pijn willen we niet ontkennen. We willen het niet wegpoetsen of vergulden en zeggen; joh, geeft helemaal niks. Nee, pijn is pijn. Pijn doet zeer. Ja, ik ben bij je. Ik sta naast je in die pijn. 

En dan gaan zoeken naar de gedachte en dan je kind te helpen om te zien waar zit hier de ruimte: he, wauw, zie je, hoe knap het van jou is. Dat je tot je dit gevoel wat je nu hebt. Dat je dat weet te verwerken. Dat we daarover kunnen praten. Wat sterk. Wat mooi. Wat fijn dat we erover kunnen praten met elkaar. En dan op zoek gaan naar: hé, welke betekenis geven we dit? Welke betekenis geef jij dit? Vind jij altijd alle kindjes leuk? Is het misschien niet eigenlijk heel oké dat er kindjes zijn waar je mee klikt? Kindjes waarmee je niet klikt? Dat vriendschappen soms komen en gaan? Zijn er kindjes die je vroeger heel leuk vond, waar je nu nooit meer aan denkt?  

En ik wil nu niet te veel specifiek op deze situatie richten. Want ik praat over dit concept in zijn algemeenheid. Het gaat mij erom dat je de essentie weet te pakken. We praten hier over het uitgangspunt: dat pijn altijd je groeipijn kan zijn. Wat je in een heel ander spoor zet en jouw behoefte om direct weg te vluchten bij pijn verlaagd. Om vervolgens je te realiseren: als ik pijn voel, is er ergens altijd sprake van een misverstand en laat ik op zoek gaan naar dat misverstand.  

En in dit geval is het misverstand dat het helemaal mis gaat met je kind en dat je deze situatie juist kan gebruiken om heel close te zijn met je kind. Om je kind iets te leren over het dragen van het gevoel van afwijzing en dat jij er helemaal niet voor terugschrikt waarmee je een super krachtige, waardevolle boodschap geeft. De pijn van afwijzing is oké, die kan jij dragen en ik heb geen haast om er direct bij weg te vluchten met je.Om vervolgens op zoek te gaan naar welke betekenis geef je die afwijzing?  

Zie je de rijkdom hiervan?  

En ik past dit toe op alle gebieden van mijn leven. Ik heb het moeten toepassen op die hardnekkige negatieve overtuigingen die ik had over mijn relatie met eten en de twee gedachten die mij het meest in de weg zaten als ik een eetbui had gehad. De zoveelste, dat kwam automatisch de gedachte in mij op. Dus dat was de situatie eetbui.  

En de automatische gedachte was: ik kom hier nooit uit. Zie je wel, ik heb dit al te lang. Ik ben te beschadigd.  

En het idee dat ik te beschadigd was, daarvan vond ik het bewijs in het feit dat ik mijn zoveelste eetbui had gehad, terwijl ik dat zo graag niet wilde. En omdat dat weer zo'n zwart-wit gedachte is, het is een gedachte met een doodlopend spoor. 'Ik ga hier dus de rest van mijn leven nooit uitkomen'. Ja, daar word je zo machteloos, moedeloos, neerslachtig van dat je liever dan maar etend ten onder gaat. Dan wil je verdoven.  

En het misverstand was dat ik mijn brein de toekomst liet voorspellen, terwijl mijn brein kan de toekomst helemaal niet voorspellen. Mijn brein kan helemaal niet weten dat ik nooit uit mijn strijd met eten zou komen.  

En ik slikte dat voor zoete koek. Dus de dikke pijn, de intense pijn die ik voelde, was gebaseerd op het misverstand dat ik die eetbui zag als bewijs dat ik nooit uit mijn strijd met eten ging komen. Dat was de betekenis die ik het gaf en dat deed zoveel pijn. De gedachte dat je nooit uit je strijd met eten gaat komen. Joh hou op, ik weet hoe pijn dat doet. Als je die gedachte gelooft. Ja, daar komt niks constructiefs uit.  

Maar door je altijd te realiseren: als ik pijn voel, dan betekent het dat ik ergens in een misverstand geloof. Dat zet je dus automatisch in het zadel van het zoeken naar dat misverstand. Aha, een misverstand suggereert: er is een oplossing. Ik heb hem alleen nog niet gevonden. Hoe hoopvol is dat?  

En als je dan dus gaat zoeken, En zoals ik deed op een gegeven moment door als een adelaar boven die gedachte te hangen, zag ik op een gegeven moment: wauw, zie je zo'n mooie duikvlucht die zo'n adelaar maakt met die snavel..naar beneden en die vleugels achter zich als een cape...naar beneden, naar die prooi.  

En daar zag ik ineens de: 'ooooh, de eyeopener. Het misverstand was dat ik geloofde dat mijn brein de toekomst kon voorspellen en wist dat ik nooit uit mijn strijd met eten ging komen. En toen ik dat zag, was ik bevrijd. Wist ik, oh daarom heb ik zoveel pijn. Ik geloof in deze zwart wit gedachte is flauwekul. Die kan ik nu diskwalificeren. Die klopt helemaal niet, want mijn brein kan niet in de toekomst kijken.  

Welke gedachte wil ik dan wel geloven? En van daaruit ging ik bouwen en ging ik zoeken. Eerst weer in het land van stilte, die krekels...haha  

Als ik dat niet langer wil geloven dat ik nooit uit mijn strijd met eten ga komen, oké, wat wil ik dan wel geloven? Wat kan ik dan wel geloven? Ik weet het even niet, want ik geloof al zo lang dat ik er nooit uit ga komen en dat ik dit al te lang heb en dat ik te beschadigd ben. Maar toen ik eenmaal zag dat ik die gedachte kon diskwalificeren, kwam ik dus eerst in dat stiltegebied met krekeltjes van: wat zal ik dan wel geloven?Die gedachte kan ik dus naar op zoek.  

De pijn is het misverstand. Het misverstand is hier dat ik geloof dat mijn brein in de toekomst kan kijken. Nou, dat kan mijn brein natuurlijk niet, dus ik hoef deze voorspellende gedachten ook niet langer te geloven.

En wat wil ik dan wel geloven als ik een eetbui heb gehad? Wat ik wil geloven is dat ik prima in staat ben om een fantastische relatie met eten te creëren en dat ik door alleen al deze gedachten te doorzien, ik een mooie stap voorwaarts maak om te breken met het oude patroon en mogelijkheden voor mezelf creëer, ruimte voor mezelf creëer om mijn oplossingen te vinden. Wat goed dat ik hier zit en schrijf, wat goed dat ik deze gedachte heb weten te vangen.  

En als ik dat tegen mezelf zeg, wat voel ik dan?  

Hoop, kracht, nieuwsgierigheid. Leergierigheid.  

En van daaruit ga ik bouwen. Deze bagage die je nu geef, dat gedachtenwer, het is één van de allerbelangrijkste pijlers in mijn werk en het is één van de allerbelangrijkste pijlers waarmee ik mijn leven leidt. Waarop ik mezelf begeleidt in dit leven, met de dingen waar ik geen invloed op heb. De pijn waar mijn kinderen doorheen gaan. De dingen die gebeuren in mijn leven, waar ik geen controle over heb.  

Mijn eigen onzekerheden die ik heb. De uitdagingen die ik aan wil gaan. De verlangens die ik heb. De dromen die ik heb, waarvoor ik uit mijn comfortzone moet om ze te realiseren.  

Ik gebruik daar allemaal gedachtenwerk voor. Ik ben me ervan bewust dat alle pijn die ik voel, die interpreteer ik altijd als groeipijn. En als ik dan pijn heb, dan weet ik: 'is er iets ingeslopen wat gebaseerd is op een misverstand? En ik ga dat misverstand vinden. Uitpakken en opruimen.  

En ik garandeer jou dat als jij je gaat committeren aan dit werk en dit gaat doen voor jezelf, je niet alleen slank wordt en blijft.  

Je niet alleen een einde maakt aan jouw strijd met eten en al die gedachten die nu nog als een circusparade door je hoofd gaan hierover kan opruimen, maar ook dat jouw hele leven verandert. Jouw kwaliteit van leven verandert. Het wordt veel leuker, interessanter, boeiender. Een plezieriger om jou te zijn. Het continu dagelijks observeren wat je denkt, onderzoeken wat je denkt en de gedachten die jou niet helpen, zien als een misverstand en op zoek gaan naar de gedachten die jou wel helpen, verrijkt je leven. Op een onbeschrijfelijke manier.  

En maakt alles wat je meemaakt waarvan je nu misschien nog denkt: o jee, waarom overkomt mij dit nu? Wat heb ik pech.

Wat jou stimuleert in gevoelens van slachtofferschap? Het helpt jou om uit dat slachtofferschap te klimmen en tegen jezelf te kunnen zeggen: 'Wat je nu voelt is slachtofferschap, maar dat komt omdat je gedachten gelooft die gebaseerd zijn op een misverstand en ik ga je helpen om dat misverstanden op te ruimen.'  

En zo kun je zowel in de problemen die je ervaart je oplossingen vinden. Je kunt je zelfbeeld verbeteren, je relatie met eten verbeteren, je relatie met je financiën verbeteren, met je familie, met je kinderen, met je geliefde. Je kunt dingen waar je geen controle over hebt veel gemakkelijker accepteren. Je zelfbeeld verbeteren en al je dromen en je verlangens beter en effectiever realiseren en naar je toe halen  

En stappen durven zetten.  

Want de pijn die je voelt zodra je die bestempeld als groeipijn, word je dapper en zet je door. Omdat je weet: ik leid nu niet alleen maar schade. Dit is niet alleen maar pijn en tegenslag. Dit is groeipijn en ik ga die groeipijn gebruiken. Ik ga me verzilveren, ik ga het goud halen.  

Ik hoop zo dat ik hiermee inspireerde. Ik hoop zo dat ik nu raak en aanraak en dat je dat je de kracht voelt van wat ik je vertel, dat je de kans ziet, dat je de kans voor je ziet liggen en dat je nieuwsgierig wordt naar die ruimte met die krekels. Je zegt: 'ik ga alle misverstanden uit mijn leven opzoeken en ik ga dat gebied in die ruimte in waar die krekeltjes eerst klinken en waarvan ik gewoon niet weet welke nieuwe gedachte ik ga kiezen.Maar ik ga het vinden. En vandaar uit groeien.  

Oké, ik spreek je volgende week weer. Luister naar die vorige aflevering. Als je denkt: 'gedachtenwerk, waar heb je het over?' Gedachtenmodellen zijn hier de kern. Het gaat altijd weer over datzelfde systeem van je waarneming, jouw interpretatie van de waarneming, de gedachten die je hebt, het gevoel wat dat in je triggert en vanuit dat gevoel kom je in actie. En is die actie, leverde jou het resultaat op wat je wilt? En als dat niet het geval is, geloof je ergens in een misverstand. Ga daarnaar op zoek.  

Ik wens je een prachtige week, vond heerlijk om deze les met je te delen en ik spreek je volgende week weer.  

Bye.