Afl. 149 Afvallen en honger

Gewicht verliezen kan alleen als je lichaam de kans krijgt om reserves te verbranden. Voorafgaand aan dit proces voel je honger. Dit is een natuurlijk gevoel en niet meer dan een licht ongemak, maar als je jezelf daarin ooit onder druk hebt gezet, geeft het idee van honger stress. Je vermijdt dit gevoel liever en blijft het altijd een paar stappen voor.

Hierdoor verlies je geen gewicht en komt je relatie met eten niet verder tot ontwikkeling.
In deze les bespreek ik de nieuwe ervaring die voor je mogelijk is. Welke mindset dit van je vraagt en wat je opgeeft om te krijgen wat het allerliefst wilt: een fijne, zorgeloze relatie met eten en het gewicht waar je blij mee bent.

Wat je ontdekt:

• Hoe je voorbijkomt aan je angst voor het voelen van honger.

• Welke nieuwe ervaring hierin voor je mogelijk is.

• Wat je opgeeft om zorgeloos slank te worden voor het leven

Transcript Afl. 149

 Hoe is het? Hoe gaat het met je? Wat fijn dat je weer luistert. Welkom terug. Deze les is echt bedoeld om je te laten zien hoe je een ervaring met honger kan creëren voor jezelf die afvallen gemakkelijk maakt, fijn maakt en niet zo stressvol als je het misschien eerder ooit hebt ervaren.

Honger heb je nodig om af te kunnen vallen. Je kan niet afvallen zonder honger. En waarom is dat?

Honger is het signaal wat je lichaam jou geeft als je brandstof nodig hebt. En als die hongerprikkel die je daarbij voelt niet wordt beloond en je eet niet, dan zal je lichaam overschakelen op het benutten van je reserves.

Het voelen van die hongerprikkel is geen enkel probleem. Als je kijkt naar peuters en kleuters, die hebben geen issue met het voelen van honger. Sterker nog, ze negeren het vaak omdat ze andere dingen veel interessanter vinden. Ze zijn lekker aan het spelen, een hut aan het bouwen, buiten verstoppertje aan het spelen met vriendjes, kijken naar een leuke film of zijn aan het gamen. Of ze maken een mooie tekening en als ze honger voelen negeren ze die liever totdat ze op een gegeven moment merken: oké oké, ik ga me melden. Nu moet ik echt wat eten. Mam pap, ik wil eten. Ik heb honger! Maar daarvoor zijn ze er eigenlijk helemaal niet mee bezig. Dat zie je ook bij peuters en kleuters hoe ze omgaan met een volle blaas. Is precies hetzelfde. Ze zijn lekker aan het spelen en ze hebben gewoon helemaal geen zin om naar hun lichaam te luisteren. Of dat nou honger is of een volle blaas. En je ziet een peutertje dan wiebelen op de stoel omdat ze gewoon lekker door willen gaan met het spelen met die Play-Doh. En ondertussen moeten ze gewoon nodig plassen. Dat kan je duidelijk aan ze zien, aan dat gewiebel, maar ze negeren dat lijfje. Ze willen gewoon lekker door met spelen en als ze staan kan je dat ook zien, dat heen en weer huppen van het ene voetje op het andere voetje. Totdat ze op een gegeven moment merken: oké, nu moet ik echt gaan, anders plas ik in m'n broek. En naarmate ze iets ouder worden accepteren ze op een gegeven moment: oké, ik ga gewoon bijtijds plassen en ik accepteer dat wat voor leuks ik ook aan het doen ben, als ik nu niet ga plassen wordt het alleen maar vervelender totdat ik t bijna niet meer hou, dus ik ga dat iets anders inregelen en eerder naar die prikkel luisteren. Maar ze hebben totaal geen negatieve gedachten over het hebben van een volle blaas of het hebben van honger. Hun lichamelijke sensaties zijn mentaal niet belast door negatieve ideeën.

En als jij een dieettrauma hebt, en daarmee bedoel ik dat je jezelf ooit onder grote geestelijke druk hebt gedwongen om honger te voelen zonder dat je daaraan toe mocht geven, dan zijn jouw associaties met honger negatief geworden. En stressvol. En dat betekent dat je die honger het liefst eigenlijk altijd een paar stappen voor blijft. Maar als je teruggaat naar hoe het voor je was als peuter of kleuter, was er helemaal niets aan de hand. En wat kunnen we daarvan leren? Dat de sensatie op zich geen probleem is.

Waar je nu last van hebt, is de louter en alleen geestelijke belasting, een negatieve mindset rondom die sensatie. Maar als peuter en als kleuter was je helemaal oké. Het was voor jou het voelen van honger net zo neutraal als het voelen van contact met je blaas. Geen probleem, hooguit een ongemak, maar een compleet neutraal ongemak. Het is een heel waardevol inzicht als je dat hier voor jezelf kan pakken, want daarmee kan je dan zien dat de fysieke sensatie hier het probleem niet is. En dat kan in het helen van dat dieettrauma je enorm helpen. Dit besef. De fysieke prikkel van honger is op zich geen probleem. Het is een licht ongemak zoals een volle blaas dat ook is. En zoals je als peutertje ooit hebt geleerd om goed samen te werken met je blaas, zo heb je ook als peutertje geleerd om goed samen te werken met je honger, niet te lang te wachten, maar ook niet bij de allereerste hongerprikkel direct denken: dit is een ernstige situatie. Er moet nu meteen gegeten worden, want dit kan ik niet aan wat hier nu gebeurt. Had je helemaal geen last van. Het was iets wat zich afspeelde op de achtergrond en gaandeweg je aandacht vroeg.

En hoe ziet dat eruit? Waarom hebben we honger nodig om af te kunnen vallen?

Je lichaam heeft twee reservoirs voor brandstof. De ene is je maag. En de ander zijn je vetcellen, je vetreserves, opgeslagen reserves. Je maag kan je voor je zien als de koelkast en de reserves in je vetcellen kun je zien als de vriezer. Als je iets wil eten, is het gemakkelijkst om dat rechtstreeks uit de koelkast te doen. Het eten wat je daar uit kan pakken kan je zo opeten. Gaat super makkelijk. Als je iets wilt eten wat in de vriezer ligt, kost het wat meer moeite. Je moet het eerst gaan ontdooien, opwarmen. Je kan het niet meteen in je mond stoppen. Tenzij je super compulsief was en niet kon wachten..haha..Wat ik heb gedaan! Echt, verzin het en ik heb het gedaan. Ik heb eten gegeten vroeger verkoold was, waarvan een ander zou zeggen dit kan je niet meer eten. Ik at het. Ik heb eten gegeten wat echt gewoon nog bevroren was omdat mijn compulsie om te eten op dat moment zo urgent was. Dus no shame, geen oordeel. Ik heb het gedaan.

Terug naar hoe je lichaam werkt. Eten uit de koelkast, uit je maag, is heel gemakkelijk voor je lichaam om te doen. Eten uit de vriezer beschikbaar maken, eten uit je vetcellen, energie uit je vetcellen beschikbaar maken, kost wat meer moeite. Je lichaam moet daarvoor met triglyceriden aan de slag en eerst moet de energie de vetcellen in kunnen en later moet de energie de vetcellen uit kunnen. En daar moeten die triglyceriden wat voor sleutelen. En dat kost meer moeite dan het openen van voedsel uit je maag. En dat betekent dat je lichaam de voorkeur geeft aan voedsel uit je maag, brandstof uit je maag. En hoe maakt je lichaam kenbaar dat het graag wat voedsel wil hebben? Door jou een hongerprikkel te sturen. En die hongerprikkel die vindt plaats in je maag met behulp van het hormoon ghreline, wat je hij herkent als een knorretje, als een wat hol gevoel, als een licht krampje waarvan jij merkt: ik heb een lege maag. Ik heb wat te eten nodig. Ik begin honger te krijgen.

Je lichaam heeft het zo in geregeld dat dit geen acute situatie is, anders hadden we nooit de oertijd kunnen overleven, waarin we over langere periodes soms geen voedsel hadden. En wat je lichaam doet is jou een licht signaaltje sturen. Een lichte prikkel die jouw aandacht trekt en waardoor je denkt: oh ja, ik moet straks wel even wat gaan eten. Heel subtiel. Niks aan de hand. Als je niet reageert op die prikkel, komt die prikkel even later bij je terug en dit keer ietsje duidelijker. En jij denkt op dat moment: o ja, ik begin trek te krijgen. Ik ga zo even wat eten. Dan heb je nog steeds alle tijd. Die honger die je daar voelt, die prikkel die je daar voelde, die neemt weer wat af. Het is als een golfbeweging. Dit was een hele lichte golf. Daarna komt die golf nog een keer bij je terug. Ietsje sterker. Neemt weer af en komt daarna later weer bij je terug. En nu wat duidelijker en houd ook wat langer aan. En dat is vaak het punt waarop je zegt: oké, ik ga nu pauze nemen en ik ga mijn eten klaarmaken, maar er is geen urgentie. Het is helemaal oké.

Als je hier niet naar luistert en die prikkel niet beloont, wordt die nog iets sterker. En dat is de prikkel waarbij je voelt: oeh, ik heb nu echt al een tijdje trek. Ik heb al een tijdje trek. Je valt niet om van de honger, maar je hebt al een tijdje trek en je voelt dat die honger aanhoudt. Nu zal je lichaam zeggen: voor de efficiency, voor de energie die hier nu wordt besteed om voedsel te vragen, is de inspanning die het kost om jou steeds te attenderen op 'ik heb voedsel van je nodig', gelijk aan het ontdooien van voedsel uit de vriezer. Dit vind ik zo mooi van ons lichaam. De natuur heeft het zo ingeregeld dat er alles zo mooi is afgestemd op overleven. Dat energie altijd gespendeerd zal worden waar die het meest optimaal wordt benut. Dus zodra het vragen om aan voedsel aan jou voor jouw lichaam net zoveel inspanning kost als voedsel uit de vriezer gaan ontdooien, zal je lichaam voedsel uit de vriezer gaan ontdooien. En voor jou is het ongemak wat je daarbij voelt niet groot. Als je het bestudeert, zal je merken dat het heel oké is. Het enige wat je hier in de weg zit, is de mentale belasting eromheen. Dat dieetverleden wat je in de weg zit, de restrictie, de schaarste, het trauma, de spanning, de stress. Willen eten. Niet mogen eten. Alle negativiteit daaromheen. Maar als je gaat onderzoeken en voelen wat de sensatie op zich inhoudt, dan zul je kunnen herkennen: het valt reuze mee als je weet dat je ook gaat eten en dit niet eindeloos hoeft te duren en je niet hoeft te wachten om af te kunnen vallen totdat je een gruwelijke honger hebt geleden. Absoluut niet nodig. Echt niet.

Dus wat kunnen we zien? Je hebt tankje één en tankje twee noem ik ze altijd. De maag en de vriezer. Je lichaam geeft de voorkeur aan de maag. Dat is de gemakkelijkste manier om brandstof van je te kunnen benutten. En als die niet wordt gevuld, schakelt je lichaam moeiteloos over naar tankje twee. Opent jouw vetcellen met behulp van triglyceriden. En maakt energie voor je beschikbaar. En jij hebt nergens last van. Je kan uitstekend functioneren. Je kan gewoon je werk doen en sporten als je aan het sporten bent. Er is helemaal niets aan de hand en in je slaap kan het gewoon gebeuren terwijl jij heerlijk door slaapt.

Maar, wat je hiervoor nodig hebt om dit helemaal te kunnen omarmen en er een fijne ervaring van te maken is dat je jezelf voorhoudt dat die hele nieuwe fijne ervaring voor je mogelijk is. En dat is wat ik je wil aanbieden. Je hoeft niet terug naar hoe het ooit was. Je hoeft niet terug naar dat trauma, je hoeft jezelf niet opnieuw onder druk te zetten of geweld aan te doen. Absoluut niet.

Samenwerken met je honger kan zacht zijn. Zacht voelen, liefdevol. Het kan voelen als een connectie. Samenwerken met je lichaam. En je kan daar in ontdekken dat stoppen met eten fijn is en niet moeilijk. Stoppen met eten. Eten laten liggen zodat je honger kan ontwikkelen voordat je je volgende maaltijd eet, kan zacht voelen. Verbonden voelen. Heel intiem met jou. En landen in dat moment van stoppen met eten en daarbij willen zijn, als heel liefdevol.

Wat je nodig hebt om dit te kunnen ontdekken is het leiderschap waarbij jij tegen jezelf zegt: alles wat ik hier in ga ontwikkelen, alles wat ik hierin voor elkaar ga krijgen gaat helemaal gebeuren op mijn voorwaarden. Het vertrouwen en de verantwoordelijkheid die ik mezelf daarmee geef, zal ik waar maken. Ik ga mezelf nooit meer geweld aandoen. Ik ga mezelf nooit meer onder druk zetten. Ik ga zorgen dat ik vanuit een liefdevolle, respectvolle samenwerking met mijn lichaam deze ervaring ga creëren. Honger toelaten kan zacht voelen. Samenwerkend. En stoppen met eten als ik voel dat ik verzadigd raak kan fijn zijn en niet moeilijk. En dat is wat ik ga ontdekken.

Alleen als je deze motie van vertrouwen aan jezelf geeft en aanneemt vanuit zelfleiderschap. Deze verantwoordelijkheid neemt en dit uitspreekt naar jezelf als commitment: ik ga je nooit meer geweld aandoen en nooit meer onder druk zetten. Creëer je een kader waarbinnen je deze ontdekking kan gaan doen. Het is heel belangrijk dat je gaat voelen: dat trauma gaan we nooit meer naar terug. Ga ik nooit voor je herhalen. Het is veilig om mij dit vertrouwen te geven. Het is veilig om mij je honger toe te vertrouwen. Mijn maag begint ondertussen enorm te knorren. Ik hoop niet dat je het hoort in de opname, want ik ga hem niet overdoen. We zijn zo goed op weg met deze les!

Dus dit vertrouwen geef je aan jezelf en je wilt het heel duidelijk voor jezelf neerleggen. Dank je wel voor dit vertrouwen en ik ga dit waarmaken. Ik doe je nooit meer geweld aan. Ik zet je nooit meer onder druk en we gaan helemaal op mijn voorwaarden zorgen dat het samenwerken met honger een zachte, fijne ervaring wordt. Een samenwerking waarbij je kan voelen en ervaren dat stoppen met eten fijn is.

Wat ga je nu inleveren om af te kunnen vallen? Dat is een stuk van jezelf, wat nu nog niet van jou, maar een stuk van jouw relatie met eten waar je nu nog op leunt en waarmee je niet kan krijgen wat je hebben wil. En dat is de realiteit. En dat is door blijven eten om te kunnen vergeten wat je dwarszit. Dus eten om te kunnen vergeten. Eten om te kunnen ontladen, de stress, de spanning, de haast van de dag. Eten om je vermoeidheid te kunnen compenseren. Eten om uit te kunnen staan. Wat ik zo veel zie en wat ik zelf ook heb gedaan, is dat je eten vaak gebruikt als het eiland in je dag, waarop je even helemaal niets meer van jezelf moet. Dus je werkt, je werkt, je werkt of je hebt kleine kinderen en je hebt geduld, geduld, geduld. Er zijn dingen die niet helemaal lukken, die niet gaan zoals je wilt. Er zijn dingen die je af wilt krijgen en je duwt en je duwt en je duwt op discipline, om dan daarna ter compensatie eten als eiland te gebruiken waarop je zegt: en nou mag je het allemaal even helemaal loslaten. En als dat in je beloningssysteem zit, als je daar eten voor gebruikt als een eiland waarop je even helemaal niks meer van jezelf hoeft, dan ben je iets aan het uitleven waarin jij niet bewust bent van je verzadiging. En meer eet dan je nodig hebt. Tel daarbij op dat je brein je waardeert en beloont voor het eten zelf. Je maakt dopamine aan als je eet en het is alsof je brein ondertussen tegen je zegt: ga door, ga door, je bent heel goed bezig. Dit is precies wat we nodig hebben. Ga door, ga door, je doet het fantastisch. Blijf eten, blijf eten..haha..En het ondersteunt die boodschap met stofjes die lekker voelen.

Dat is trouwens ook een van de redenen waarom je eten als eiland bent gaan gebruiken waarin je even helemaal niks meer van jezelf hoeft. Omdat het zo makkelijk is om je lekker te voelen terwijl je het doet. En wat je nodig hebt om zo slank te kunnen worden als je wilt, is dat je dit eiland inlevert. Echt waar. Het is niet anders. Dit eiland lever je in en je kiest ervoor om ook als je eet, bewust te blijven, aanwezig te blijven, verbonden te blijven, verbonden te blijven met je beleving van honger, verbonden te blijven met je ervaring van verzadiging en af te tasten: hey, ik kan nu door eten. Ik voel nog geen spanning op mijn maag van jee, wat zit je vol, maar kan ook niet meer voelen dat ik honger heb. Het enige wat ik kan waarnemen is dat er iets in mij blijft aanmoedigen om nog een hap te nemen, nog een hap te nemen, nog een hap te nemen. Keep going, ga door, dit gaat goed zo! Lekker! En dat is dat stukje van mijn brein wat mij wil helpen overleven door nu gewoon alle energie die beschikbaar is op te slaan voor wanneer het maar nodig mag zijn.

Dus aangemoedigd door die fijne stofjes en het feit dat je eten gebruikt als eiland om even niks meer van jezelf te moeten zal je willen uitchecken daar op dat moment in de dag.

Om aan de andere kant hiervan te komen wil je dus in de eerste plaats besluiten dat je vanuit gezond zelfleiderschap een fijne, zachte ervaring voor jezelf gaat creëren waarin je vriendjes wordt met honger. Jezelf beloofd dat je nooit terug gaat naar dat nare trauma, van jezelf onder druk zetten en geweld aandoen. Maar dat je wel ook echt beseft en je realiseert: luister, ik kan niet krijgen wat ik hebben wil. Een licht sprankelend lichaam om in te wonen, wat vitaal is en levenslustig en waarin ik mij goed kan concentreren en waarmee ik investeer in mobiel oud worden, stokoud kunnen worden en nog steeds mijn eigen tenen kunnen aanraken. Al die mooie dingen die ik wil. En dat misschien wat ik er ook leuk uit vind zien. Als ik die plattere buik mooier vind. Als ik geen belast lichaam wil hebben, maar een onbelast lichaam. En ik vind dat ook mooier. Al die fijne dingen. Als ik mezelf dat cadeau wil doen, dan is dit wat ik ervoor in lever. Eten gebruiken als eiland om even helemaal niets meer van mezelf te moeten. En stoppen met eten is iets wat je ook niet moet, maar wat je besluit dat je wilt. En om te kunnen stoppen met eten als je verzadigd raakt, heb je bewustzijn nodig. Je kan niet uitchecken en afvallen. Je kan niet uitchecken met eten en tegelijkertijd gewicht verliezen. Gaat niet lukken.

En het vervelende is dat als je er voor kiest om af te vallen vanuit obsessie, daar heb je mij ook veel afleveringen over horen praten van: oh, ik kan heel goed afvallen. En dan hoor ik aan de stem van mijn klant dat ze mij laat horen: ik ben zo'n rammer. Ik kan zo doorduwen en dan ga ik op die trip zitten van mezelf de hele tijd gek maken met me verlekkeren aan het jagen op kilo's. Maar dat is ook een vorm van uitchecken. Want zelfs als het je op die manier lukte om dan op dat streefgewicht te komen en dat is ze ook meestal meerdere keren gelukt. Daarom vertellen ze me het ook zo van: ik kan dit goed. Ze zijn het altijd weer kwijtgeraakt. En waarom? Omdat dit een andere vorm is van uitchecken. Je bent niet verbonden met die zachte, liefdevolle samenwerking met je lichaam. Je bent hem keihard aan het onderdrukken en overschreeuwen. Doorduwen, doorduwen, doorduwen en dopamine halen uit de weegschaal. Uit het afvallen. Uit het fixeren op je streefgewicht en daarmee compleet voorbij kunnen gaan aan je eigen emotionele leven en compleet voorbij kunnen gaan aan de relatie met jezelf. Het is echt waardeloos wat je hier doet, want wat zo pijnlijk is, is dat tegen de tijd dat je je streefgewicht hebt behaald: ding ding ding ding! Ben er! Hier is het dan! Het beloofde land! Is er niets meer om op te jagen en dan vallen ze in een enorm gat, in een niemandsland. Van geen beloning meer voelen, geen dopamine meer voelen en bij God niet weten waar je jezelf later moet. Je hebt nul vaardigheid ontwikkeld in het zijn met jou. Je kent alleen maar overeten en jezelf verliezen in verdoven met overeten of jezelf verliezen en verdoven met jagen op afvallen. Maar je hebt geen levensvaardigheid ontwikkeld in de relatie met jezelf. Je weet nog steeds niet hoe je met jezelf bent in je leven van alledag. En wat ik hier wil leren, wat ik hier wil aanreiken is dat er iets voor je mogelijk is wat zo fijn voelt en waar het je eigenlijk al die tijd al om te doen is.

Weet je wat het is? Waar het eigenlijk allemaal over gaat? Dat hele afvallen, dat hele willen stoppen met overeten? Je wilt een fijne relatie met jezelf. Je verlangt naar een plek in jou die voelt als verbonden, liefdevol verbonden en geaard. Zelfverzekerd, verzekerd door jou. Door je een liefdevolle verbinding met jou. Dat is waar je eigenlijk naar verlangt en je denkt dat je dat gaat voelen als je een bepaalde kledingmaat hebt. Je denkt dat je dat gaat voelen als het overgewicht eraf is. Maar je lichaam kan je dat nooit geven die ervaring. Die ervaring, deze connectie met jezelf die je super zelfverzekerd maakt. Vol zelfvertrouwen, liefdevol verbonden, veilig in de relatie met jou, veilig in jouw leven, die ontwikkel je hierin. In het hele van je dieettrauma. Vriendjes worden met de ervaring van honger en dat eiland van niet aanwezig willen zijn inleveren en zeggen: ik wil juist als ik eet aanwezig zijn. Ik wil juist als ik eet voelen: hier ben je. Ik ben bij je. Hoe is het met jou? Proef je wat je eet? Voel je waar je zit met je honger? Wanneer is het genoeg? En dit zal van je vragen dat alles daaromheen waar je dat eiland eigenlijk voor gebruikte, het onthaasten, het ontstressen. Het even niet meer willen weten wat je zorgen ook alweer allemaal zijn, dat je die leert adresseren buiten dat eten om. Dat je leert om je te verhouden tot het voelen van je complete emotionele leven, dat je leert om je te verhouden tot de negatieve gedachten die door je hoofd gaan, dat je leert om gezond zelfleiderschap in te zetten bij het inrichten van je agenda en de taken die je jezelf geeft. En dat is prachtig werk. Fantastisch werk. Het is het mooiste geschenk wat je jezelf kan geven. Een relatie met jezelf die gebaseerd is op onvoorwaardelijke liefde. Gezond zelfleiderschap. En waarin je niks meer hoeft af te reageren via eten, via uitchecken, niet aanwezig hoeven zijn. Het is zo'n goed gevoel en het is het gevoel waar het je al die tijd al om te doen is. Het zit in jou in een connectie die je maakt met jou.

En ik beloof je dat op het moment dat je stopt met eten omdat je voelt dat je licht verzadigd begint te raken. En je kan een knip maken met dat brein wat de hele tijd zegt: neem nog hapje, nog een hapje. Goed zo. Goed zo, ga zo door, je kan herkennen van: oh ja, dat is een gevoel wat pas zal stoppen als ik dit helemaal op heb. En ik luister daar niet naar. Ik ben vervuld. Alles waar ik naar verlang, staat tot mijn beschikking. Dat zit niet hier in dit bakje. Dat ligt niet hier op dit bord. Als ik geen honger meer heb, maar zodra ik licht verzadigd begint te raken, staat alles tot mijn beschikking om er vervuld en compleet te voelen. Ik hoef niet door te blijven eten, dat is iets van het brein, van het oerbrein. Ik ben oké, ik ben compleet. En alles daaromheen, waar je dat eiland voor gebruikte, dat leer je adresseren op andere manieren.

En dat is wat we in mijn programma doen, zodat die afhankelijkheid van overeten compleet wordt opgeruimd. De oorzaak van het overeten compleet wordt opgeruimd en dat zit in het zelfleiderschap wat je in Etenslessen ontwikkelt en de tools die ik je geven om gedachtewerk te kunnen doen. De tools die ik je geef om je emotionele draagvlak te vergroten, de tools die ik je geef om beter te leren sturen op je energie. En dat is allemaal niet heel ingewikkeld en heel hard werken en heel veel werk. Het zijn simpele tools. Waar het succes op hangt is de manier waarop ik je weet te verbinden met je zelfleiderschap. En doordat ik dat keer op keer met je doe en je observeert hoe ik dat keer op keer op keer met andere mensen doe die ik coach, gecombineerd met de formule die ik je daarvoor geef: pats. Dat maakt het. Dat maakt dat het eiland, dat je dat niet meer nodig hebt, omdat je allemaal al adresseert en verzorgt buiten het eten om. En dan is het toelaten van honger niets meer dan een vaardigheid die je als kleuter ook al beheerste. Helemaal niet ingewikkeld. En de gedachte daaromheen van het dieettrauma heb je opgeruimd. Ja, maar wat als ik straks honger krijg? Wat als ze daar niet hebben wat ik eten wil? Weet je allemaal al te adresseren en de spanning daarover op te ruimen. En daar waar je die voelt heb je daar draagvlak voor. Zo mooi.

Dus honger heb je nodig om af te kunnen vallen. Want voordat je lichaam naar tankje nummer 2 overschakelt, naar de vriezer en je vetcellen gaat openen om daar brandstof vandaan te halen, gaat het zich eerst bij je melden via je maag. En als je een fijne relatie met honger hebt, dan kan je doorgaan met de dingen waar je mee bezig bent en gebeurt dat voelen van die honger bijna ongemerkt. En die ervaring is zacht. En niet stressvol. Het is een zacht, lichtte prikkel die je voelt en waarvan je weet: oh ja, mijn lichaam kan dit zelf oplossen. Ik hoef hier niet meteen boven op te zitten. Dit is geen panieksituatie. Dit is geen noodgeval. Er hoeft niet meteen gegeten te worden. Mijn lichaam schakel tussen tankje één en tankje twee. En in dat leiderschap waar ik voor gekozen heb, die motie van vertrouwen die ik heb aangenomen ga ik daar heel verantwoordelijk mee om. Ik zet mezelf niet onder druk. Ik doe mezelf geen geweld aan en als ik op tijd stop met eten, 's avonds, zal ik met lichte trek tegen de tijd ook een paar uur later gaan slapen, met lichte trek naar mijn bed gaan en val ik af in mijn slaap en ik slaap daar gewoon doorheen. Het is simpel. Het is licht. Er zit niets van stress in. Een lichte prikkel stelt niet zoveel voor en je komt er helemaal op het gewicht wat je hebben wilt. Een fijne, prettige ervaring waarin jij vanuit een liefdevolle samenwerking met je lichaam verantwoordelijkheid neemt, ook voor jouw geestelijke gezondheid en jezelf hierin nergens onder druk zet.

Tot slot, besef het volgende. Als dit hele pleidooi toch heel veel weerstand in je oproept, besef dan dat je hoe dan ook voor een ongemak kiest. Je kiest of voor het ongemak van overeten en meer wegen dan je wilt. En steeds niet kunnen krijgen wat je graag hebben wilt. Dat ongemak. Of je kiest voor het tijdelijke ongemak van bewust eten. Je wordt iemand die al ervoor kiest om bewust te eten, dat is de enige manier waarop je dat gewicht gaat krijgen waarop je hebben wilt. Maar, dat tijdelijke ongemak van dat eiland inleveren en bewust leren eten ga je uiteindelijk heel fijn vinden, beloof ik je. Die connectie, die intieme connectie daar van wel present blijven. Wel verbonden blijven met jou. Dat is precies waar ik het net over had toen ik zei: weet je wat jouw diepste verlangen is? Je verlangt naar deze verbinding met jezelf en tel daarbovenop dat naarmate het fijner gaat voelen om deze verbinding met jezelf te hebben, heel erg thuis bij jou, liefdevol verbonden met jou, tel daarbij op dat je ondertussen ook nog dat gewicht krijgt wat je hebben wilt. Je ziet jezelf steeds slanker worden en je krijgt steeds meer energie. Je lichaam begint te stralen. Je begint het te zien als je in de spiegel kijkt, je kleur verandert, het licht in je ogen verandert, je ogen staan meer helder, je adem wordt frisser, je voelt je energieker, je staat 's ochtends makkelijker op. Je kleding zit steeds losser. Je lichaam, bedankt je en je begint te merken: zie je wel, het kan! Het kan! Het werkt. Ik kan dit!

En dat bevestigt jou niet alleen in het kunnen krijgen wat je hebben wilt, het idee dat je inderdaad aan het krijgen bent wat je hebben wilt. Het bevestigt je ook in je leiderschap. Ah zie je! Ik heb zelfleiderschap in mijn relatie met eten. En dat maakt je heel zelfverzekerd. Dat is een fantastisch gevoel. De bonus is niet alleen dat je het gewicht krijgt wat je hebben wilt. De bonus is ook dat je dit zelfvertrouwen ontwikkelt, dit zelfleiderschap ontwikkeld en dat je allerdiepste verlangen wordt vervuld. Liefde. Het voelen van een onvoorwaardelijke, liefdevolle connectie met jou. En ik denk dat je daarmee, als je vanuit dat ideeën openstelt, dat er een hele nieuwe ervaring voor je mogelijk is, die zo fijn voelt en je beseft dat je als klein kind altijd een hele neutrale relatie met honger hebt gehad. Je kan zien dat hiervoor opkomen dagen misschien veel gemakkelijker is dan je denkt. Ik ben er volgende week weer. Tot dan.